FJODOR η φωτιά του Αγιαντώνη

Βλέπεις την εταιρεία –η γνωστή μας ελληνική-βινυλιακή Cosmic Eye–, ρίχνεις μια ματιά στο track list τού άλμπουμ των Fjodor “St. Anthony’s Fire” και λες… εδώ είμαστε. Ένα κομμάτι ανά πλευρά και τα… μυαλά στο διάστημα. Cosmic rock κύριοι (και κυρίες) από μια μπάντα από το Ζάγκρεμπ, που εξελίσσεται (αν όχι η πόλη, τότε η χώρα) κάπως σαν ένα μικρό κέντρο της σύγχρονης… space culture (Snovi, Seven That Spells, τώρα οι Fjodor και πάει λέγοντας…).

Οι Fjodor δεν είναι καινούριο συγκρότημα, αφού υπάρχουν εδώ και κάποια χρόνια έχοντας ηχογραφήσει έως σήμερα τρία άλμπουμ: το “I” (2008), το “Riding Through the Black Hole” (2011) και το παρόν “St. Anthony’s Fire” πέρυσι. Άρα έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα κατασταλαγμένη, που γνωρίζει τι θέλει και κυρίως… πώς ακριβώς να το αποκτήσει. Εννοώ, πως οι Κροάτες (Ivan Beuc κιθάρες, Mirko Golubić μπάσο, βαρύτονη κιθάρα, Aljoša Reljić ντραμς, Dušan Žica synths) έχουν μελετήσει επαρκώς και με συνέπεια την βασική space παρακαταθήκη (τους Pink Floyd, τους Tangerine Dream, τους Hawkwind, τους Ozric Tentacles, τους Gila, τους Eloy και όποιους άλλους ΑγγλοΓερμανούς) και πάνω στα διδάγματά τους πατούν προκειμένου να δημιουργήσουν τον δικό τους (instrumental) space-progressive μύθο. Εν ολίγοις, στοιχίζονται άψογα οι Fjodor δίπλα στα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, και καθώς ακούω το “St. Antony’s Fire part one” κατά πρώτον, λέω πως ξέρουν τον τρόπο να διαμορφώνουν τα δικά τους μεγαλεπήβολα ηχητικά σκηνικά, «παίζοντας» με τα tempi και «φορτώνοντας» το κυρίως μενού με ασυγκράτητα κιθαροσόλι και με breaks αναλόγως με τις εξελίξεις (ένα βαρύ, στιβαρό, με… διαλυτικά σύνθια track είναι το “part one”, που δημιουργεί υποσχέσεις για κάτι ακόμη πιο φευγάτο στην δεύτερη πλευρά). Και όντως, αφού με το “St. Anthony’s Fire part two”οι Κροάτες αποδεικνύουν την «κοσμική» δεινότητά τους παρουσιάζοντας ένα υπερ-εικοσάλεπτο track, που χαρακτηρίζεται από την ωραία μελωδική ανάπτυξη, τις συστοιχίες των riffs, τις συνεχείς «αλλαγές» και το πληκτρονικό background, που υποσκάπτει διαρκώς την κιθαριστική ακολουθία προσθέτοντας σε ένταση και θόρυβο (υπάρχουν στιγμές, εννοώ, στις οποίες το συγκρότημα παίζει στην τσίτα, «τεντώνοντας» όσο δεν πάει άλλο το ηχητικό δρώμενο). Λίγο πριν το τέλος, οι χαμηλότερης έντασης αλλά πάντα βαρείς τόνοι, θα οδηγήσουν την σύνθεση προς ένα λιτό, ανακουφιστικό όσο και καθαρτήριο κλείσιμο.

Το έπος και το πάθος, δύο από τις πιο πρόδηλες αξίες της μουσικής των Fjodor, βρίσκουν απροκάλυπτη διέξοδο μέσα απ’ αυτό το τρίτο εξαιρετικό LP τους.

Επαφή: www.musicbazz.com