Από τα ελληνικά συγκροτήματα που μου είχαν δημιουργήσει πολύ
καλή εντύπωση όταν τα είχα πρωτακούσει, οι Empty Frame, τρία χρόνια μετά το “They Think We Are Eskimos” [Legend], δηλώνουν και πάλι
παρόν μέσω του δεύτερου CD
τους που έχει τίτλο “The Blackbird Flies” [bminor RECS, 2014].
Το συγκρότημα, ως εξαμελές πλέον (Αντώνης Βαβαγιάννης πιάνο, κιθάρες, φωνή,
Καίτη Πάντζαρη τσέλο, φωνή, Μπάμπης Βασιλειάδης ντραμς, Νίκος Σολωμός βιολί,
Παναγιώτης Φέτσης μπάσο, φωνή, Χρήστος Καλλιμάνης lead κιθάρες),
εξακολουθεί να κινείται στους ίδιους πάνω-κάτω δρόμους – δρόμους που
οριοθετούνται από την rock αφήγηση βεβαίως, με τις σχετικές «έντεχνες» πινελιές και το indie αμερικανικό
ένδυμα. Όπως είχα γράψει και παλαιότερα: «Support στους Woven Hand και με ποικίλες επιρροές όπως διαβάζω στο site τους (Tom Waits, The Beatles, Nick Cave and The Bad Seeds, Queens Of The Stone Age, Mark Lanegan, Radiohead, Pink Floyd, Andrew Bird, Τhe Tindersticks, Love… – δεν είναι όλοι
Αμερικανοί, αλλά δεν έχει σημασία), οι Empty Frame ισορροπούν ανάμεσα στην ακουστική μπαλάντα, στο desert rock με τις twangy κιθάρες, στα μελοδραματικά αινίγματα (τύπου Tindersticks), πασπαλίζοντας ενδιαμέσως με ποικίλα indie, mariachi (κι ας απουσιάζουν
οι τρομπέτες), ακόμη και gypsy-rock στοιχεία».
Σε γενικές γραμμές το πλάνο δεν έχει αλλάξει στο “The Blackbird Flies”, ακόμη και ως προς το πολύ ειδικό κεφάλαιο
που ακούει στην ονομασία gypsy-rock, αφού στο “Legacy” η μουσική των Empty Frame περνά ακόμη και μέσα
από την “Carmen” του Bizet, σ’ ένα, γιατί όχι,
ευφυές τραγούδι. Η… εμμονή στην απλότητα, οι καθαρές αφηγηματικές φράσεις, η
ρομάντζα και η νοσταλγία στους στίχους, το απέριττο παίξιμο, η έμφαση στην
μελωδία, η ωραία χρήση του βιολιού, η ικανότητα στα πιασάρικα (με την σωστή
έννοια) ρεφρέν –άκου ας πούμε το θαυμάσιο “Bright lights”–, όλα τούτα φανερώνουν το ταλέντο, τον κόπο και την
δουλειά που καταβάλλει το συγκρότημα, προκειμένου να είναι «εντάξει» με το έσω του, αφομοιώνοντας το έξω του. Τι θα χρειαζόταν περαιτέρω για
να «πετάξουν» οι Empty Frame;
Έναν παραγωγό σαν τον Nick Launay ας πούμε... (Δεν ξέρω αν είναι εύκολο).
Επαφή: www.emptyframe.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου