ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ επαναλήψεις και εκπλήξεις

Ένα βινύλιο κι ένα demo από δύο συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής, που δρουν συνήθως πίσω από τα κυρίαρχα φώτα…

JOALZ: Hello Darkness my Friend [Scribe]

Πριν λίγες ημέρες έφθασε στα χέρια μου το 12ιντσο 4tracks EP των Joals “Hello Darkness my Friend”. Επειδή όμως γι’ αυτά τα τέσσερα κομμάτια είχα γράψει την γνώμη μου πέρυσι τον Σεπτέμβριο (10/9/2013) ακούγοντας ένα promo CD-R, μεταφέρω εκείνη την κριτική στο τώρα… 
«Οι Joals, με τα κανονικά και… προσωρινά μέλη τους (Δημήτρης Ζωγράφος, May Roosevelt, Γιάννης Μπακούλης, Λεωνίδας Σέγκας, Μαίρη Τσώνη – από τους Mary and The Boy), επιχειρούν σε σκοτεινές rock περιοχές, οι οποίες οριοθετούνται, βασικά, από τα φωνητικά μέρη. Ναι μεν οι μουσικές –πλημμυρισμένες με Velvet-ικά και κάποια kraut-ικά στοιχεία–, αλλά είναι οι ερμηνείες (της Τσώνη) εκείνες που δίδουν στο “Hello Darkness my Friend” μια ταυτότητα, που να ξεπερνά όχι το προφανές, αλλά εν πάση περιπτώσει το αναμενόμενο. Το εισαγωγικό “Outspoken you are” αναπτύσσεται, ηχητικώς, γύρω από μιαν απλή ρυθμική βάση, με τις κιθάρες και τη θερεμίνη να στήνουν ένα electro-rock σκηνικό. Ακόμη πιο εντυπωσιακή ακούγεται η φωνή στο “Alligator wine” του Screamin’ Jay Hawkins (οι εισαγωγικές κιθάρες θα μπορούσε να θυμίζουν –''να θυμίζουν'' λέω– ακόμη και Amon Düül II). Η Τσώνη ερμηνεύει τραβηγμένα, αλλά πιθανώς να μην γινόταν κι αλλιώς. Το κομμάτι το απαιτεί. Δεν μπορείς να παραβλέψεις τον πρώτο διδάξαντα. Πατάς επάνω και επιχειρείς να δώσεις τη δική σου διάσταση-παράσταση. Στο “Oh darlin’ Margaret” οι στίχοι του Paul Celan δημιουργούν οπωσδήποτε μιαν ατμόσφαιρα, αλλά το παν εδώ είναι το background (πίσω και από την θερεμίνη), που χρωστά (έτσι νομίζω) στο “Deadlock” των CAN. Το τελευταίο track έχει τίτλο “Text 1018”, έχει ανδρικά φωνητικά (καλύτερα ψιθύρους) με τις κιθάρες να γεμίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια και τα ηλεκτρονικά να προσθέτουν σε όγκο. Θα ξανακούσω τους Joalz…». 

Tους ξανάκουσα…

Επαφή: http://www.joalz.net/

ZENERIK: Yeneƨis [Ιδιωτική Παραγωγή]

Περιστασιακό ή μη σύνολο οι Zenerik έχουν στην κατοχή τους ένα από τα πιο ενδιαφέροντα improv άλμπουμ που έφθασαν στ’ αυτιά μου τον τελευταίο καιρό. Από την… εποχή των XYSM (2011) είχα ν’ ακούσω ελληνικό συγκρότημα, που να αντιμετωπίζει τον ομαδικό αυτοσχεδιασμό με τέτοια και τόση τόλμη, που να καταγράφει τις ιδέες του με τέτοια και τόση σιγουριά και βεβαίως αισθητική πληρότητα. Αν και το άλμπουμ δεν είναι κανονικό (μ’ ένα CD-R έχουμε να κάνουμε), το “Yeneƨis” εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσε να δημιουργήσουν (μέσω μιας φυσικής παραγωγής) εκείνο που θ’ αποκαλούσαμε «δισκογραφική έκπληξη». Εννοώ, δηλαδή, πως δεν υπάρχει άλλο ελληνικό σχήμα που να ηχεί, σήμερα, με τέτοιον τρόπο, που να ενώνει, με άλλα λόγια, το progressive rock με τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, μέσω μιας εξερευνητικής-ψυχεδελικής διάθεσης. Οι Tsaggali-Dee φλάουτο, σοπράνο σαξόφωνο, κλαρινέτο, Σωτήρης Τ. άλτο σαξόφωνο, Αλέξανδρος Κρητικός τρομπέτα, Γιάννης Κ. & Ζαχαρίας Κοτσίκης κιθάρες, Super Mario moog συνθεσάιζερ, Λίνα Φονταρά μπάσο, παραγωγή, Άκης Κ. ντραμς και Αντώνης Παπάζογλου κρουστά συντονίζουν εαυτούς και αλλήλους σε μια σειρά πέντε συνθέσεων στοχεύοντας, κατ’ αρχάς, σ’ έναν υψηλού δυναμικού ηχητικό πλουραλισμό. Με την ηλεκτρική «ελευθερία» να πυροδοτεί διαρκείς και απρογραμμάτιστες εκπλήξεις, με την παικτική φαντασία να αναδεικνύει τα πάσης φύσεως breaks σε πρωταγωνιστές της ηχογράφησης, με τα ηλεκτρονικά να γεμίζουν και να τεντώνουν τα «κενά» και με το μπάσο, όπως και το υπόλοιπο ρυθμικό τμήμα, να κανονίζει όλες τις επιμέρους εντάσεις, οι Zenerik μπορούν να υπερηφανεύονται πως παρέδωσαν μια δουλειά, που θα μπορούσε μέσω μιας πιο επικεντρωμένης εγγραφής/παραγωγής να χτυπήσει πολύ ψηλά. Μα πάρα πολύ ψηλά. Θαυμάζω το στυλ τους στο έσχατο “Deliverance”, ένα κομμάτι που παραπέμπει στo space-improv-prog των Catapilla του άλμπουμ “Changes”, και απορώ πώς και με τέτοιας κλάσης tracks το “Yeneƨis” δεν έχει κοπεί ακόμη σε βινύλιο…