για το “Marginalia” των BABY GURU

Δεν μπορώ να καταλάβω τι θεό λατρεύουν οι Baby Guru (τους οποίους κάθε φορά πάω να τους γράψω ως… Guru Guru – αν μου ξεφύγει καμμιά φορά μην με παρεξηγήσετε). Και το λέω τούτο, γιατί σε κάθε δίσκο τους εμφανίζονται διαφορετικοί (άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο), έτοιμοι να εξερευνήσουν νέες διαδρομές, παρουσιάζοντας κάθε φορά τις πιο πρόσφατες «ανακαλύψεις» τους. Σε κάθε δίσκο τους; Ναι, σε κάθε δίσκο τους – μιας και το “Marginalia” [Ιnner Ear, 2014] ως ήχος δεν ταυτίζεται ούτε με το “Pieces” (2012), ούτε και με το “Baby Guru” (2011).

Μία γενική παραδοχή θα έλεγε πως το συγκρότημα γειτνιάζει με την pop πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη φορά στην μέχρι σήμερα πορεία του. Τα krautrock στοιχεία (από τους CAN και τους Neu!) έχουν σίγουρα υποχωρήσει, δίχως να έχουν εξαφανιστεί εντελώς (π.χ. το rhythm section στα “Especially when” και “Two days ago”), οι φόρμες έχουν απλοποιηθεί, οι μουσικές διακρίνονται, φανερά πλέον, για τα μελωδικά χαρίσματά τους, ενώ και οι στίχοι γίνονται ακόμη πιο φωτεινοί ταυτιζόμενοι με το γενικότερο pop ζητούμενο. Τα πάντα, φυσικά, σε μια τέτοιου τύπου «ανατροπή» δεν μπορεί παρά να ξεκινούν από τα sixties (από τους Beatles και τους Beach Boys δηλαδή), έλκοντας βεβαίως ό,τι ωραιότερο άφησαν στην διαδρομή τα… μηχανιστικά late seventies και early eighties, όταν συγκροτήματα όπως οι Deep Freeze Mice (κυρίως αυτοί), οι Blue Orchids και οι Family Fodder, ανακάτευαν την pop, με το progressive και την psych music, δίνοντας την πιο «όμορφη» διάσταση στο british new wave. Οι Baby Guru –δηλαδή ο Prins Obi φωνή, σύνθια, όργανο, πλήκτρα, κιθάρες, κρουστά, samples, ο King Elephant ντραμς, κρουστά, σύνθια, προγραμματισμός, ο Sir Kosmiche μπάσο, κιθάρες και από κοντά η Christina πρώτη φωνή σ’ ένα track και γενικώς φωνητικά– ακολουθώντας αυτά ακριβώς τα… eighties χνάρια (με την ισχυρή sixties συνείδηση, το ξαναγράφω), κατορθώνουν να φτιάξουν μια σειρά από… έξυπνα, γλαφυρότατα και εν τέλει πανέμορφα κομμάτια, τα οποία, βοηθούμενα και από την πρώτης τάξεως παραγωγή, ακούγονται «νεράκι» (ο Greg Calbi από το νεοϋορκέζικο Sterling Sound έβαλε πάλι το χεράκι του). Και το “Exegesis” με τα ελληνικά στιχάκια του (κάπου ανάμεσα σε Poll και early-70s-Blue Birds ή Νοστράδαμος), και το “Marginalia” (με τους Barrett-ικούς φωνητικούς υπαινιγμούς στην επωδό), και το πιο καθαρόαιμο british psych pop “Turtle hearts”, και το βαρύ electro-λυσεργικό “Anticipation”, και κάθε κομμάτι από το τρίτο αυτό long play των Baby Guru δείχνει πως το αθηναϊκό γκρουπ εξακολουθεί να αναπτύσσεται προς κάθε κατεύθυνση με άξονα, πάντα, την ιδιαίτερη και πολύ ειδική… μουσικοφιλία του. (Αν γράφαμε για… σινεφιλία, θα εννοούσαμε κάτι σαν τις exploitation ταινίες).

Επαφή: www.inner-ear.gr