Κυριακή 16 Μαΐου 2010

JOHN MAYALL the laws must change…

Τα δύο άλμπουμ του John Mayall από το πρώτο μισό του ’70, τα οποία επανεξέδωσε πέρυσι, με προσοχή, η Lemon Recordings/ Cherry Red – το “Moving On” του ’73 και το “The Latest Edition” του ’74 – είναι κομβικά στην καλλιτεχνική πορεία του βρετανού δημιουργού, κι αυτό γιατί κλείνουν και ξανανοίγουν, αντιστοίχως, δύο αισθητικά μέτωπα. Το πρώτο, live στο Whiskey A Go Go, του L.A. από τον Ιούλιο του ’72, είναι, θα έλεγα, η «τζαζική» ολοκλήρωση του blues περιβάλλοντος του Mayall – λίγο… δύσκολο να πω πότε ξεκίνησε, φθάνοντας στο peak της με το “Jazz Blues Fusion” LP, που είχε βγει λίγο νωρίτερα. Το σοπράνο και το φλάουτο του Charles Owens, το βαρύτονο του Fred Jackson, η τρομπέτα του Blue Mitchell, το άλτο και το τενόρο του Clifford Solomon, αλλά και το τενόρο του Ernie Watts κάνουν πολύ καλή δουλειά, αναδεικνύοντας κομμάτια όπως το “Christmas 71” ή το “High pressure living”, τοποθετώντας τα στην πρώτη γραμμή του hippie ηλεκτρικού jazz-blues της περιόδου. Στο “The Latest Edition”, που είναι στούντιο εγγραφή, δεν απουσιάζουν τα πνευστά (σαξόφωνα και φλάουτο ο Red Holloway), όμως η όλη κατασκευή και βεβαίως τα soli απομακρύνονται από την jazz, ξανασυναντώντας πιο καθαρές blues, αλλά και funk φόρμες. Συνθετικώς το άλμπουμ στέκει σε καλό έως πολύ καλό επίπεδο (όλα τα κομμάτια ανήκουν στον Mayall) και παρότι οι κιθαρίστες Hightide Harris και Randy Resnick δεν έχουν πολύ (εμφανή) δουλειά, το πράγμα ρολάρει δίχως ζόρια· ο Mayall φροντίζει για όλα, αφού χειρίζεται φυσαρμόνικα, 12χορδη κιθάρα, πιάνο, όργανο και βιμπράφωνο. Τραγουδάρες το funky “The pusher man” (ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια για το πρόβλημα), αλλά και το “Troubled times” ευθεία αναφορά στο σκάνδαλο Watergate, ένα κομμάτι που κακόπεσε, και που ήταν γνωστό, μάλλον, από τις συναυλίες του Βρετανού την εποχή που εξελίσσονταν τα γεγονότα.Απολαυστικοί δίσκοι, απ’ όποια πλευρά και να τους δεις. Αξίζει να τους μελετήσουν (αυτούς και άλλους ακόμη του Mayall), όσοι νομίζουν ότι το πολιτικο-κοινωνικό rock ξεκίνησε από τους Rage Against the Machine...

3 σχόλια:

  1. Φοβερές δισκάρες και τα δυο.Να επισημάνουμε και τις πενιές του Freddie Robinson στο Moving On.Τα High Pressure Living και Perfect Peace αντιστοιχα(και οχι μόνο) προκαλούν ανατριχίλες όποτε κι αν παιξουν!Μεγαλε Mayall...
    Θοδωρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξέρεις τι γίνεται; Πολλές φορές ψάχνουμε στα obscured και τα underrated, για να ξεβουλώσουμε τ' αυτιά μας και ξεχνάμε τα στάνταρντ - τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Ο Mayall υπήρξε πολύ σπουδαίος.
    Κι ακόμη βγάζει καλούς δίσκους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εχεις απολυτο δικιο.Μπαίνω και γω πολυ συχνα στο τριπάκι να βρω το επισκιασμένο του επισκιασμενου και ξεχναω τις μεγάλες αξίες του γένους!Χαχα!Τι να μας πουνε τωρα κατι γκρουπάκια της σειράς-παρόλο που θα συνεχίσουμε να τα ψάχνουμε μανιωδώς-όταν εχουμε εκει νυν και αει τον Mayall,τους Allmans,τον Μusselwhite,τον Clapton κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή