Aς πω λοιπόν πως το άλμπουμ αποτελείται από 12 tracks, οι τίτλοι των οποίων αφορούν σε παραδοσιακά (ελληνικά) εδέσματα. Εκ πρώτης, δε φαίνεται να έχει και τόσο σημασία αυτό – ή μήπως έχει τελικώς; Μήπως, δηλαδή, οι γεύσεις... sweet, sour, sharp και soft υποβάλλουν ορισμένες αφετηρίες από τις οποίες εκκινά, κάθε φορά, η ελεύθερη προσέγγιση των μουσικών; Πιθανώς. Όμως, μεγαλύτερη αξία προκύπτει από το άθροισμα της ηχογράφησης, τον τρόπο, με άλλα λόγια, που επικοινωνούν οι τρεις τους, παρά από τους συνήθεις επιμερισμούς. Ο Φλωρίδης είναι ο γνωστός υπέρμαχος του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού. Τα πνευστά του, δηλαδή ο τρόπος παιξίματός τους είναι εκείνος που, συχνά… στρώνει παιγνίδι. Οι φράσεις του άλλοτε κοφτερές και απότομες και άλλοτε κυκλικές με κρυμμένους αλλά σαφείς μελωδισμούς, παρέχουν αφορμή για συνολικότερες ανατροπές («Κάσσα»). Ο Ανισέγκος είναι ο πιανίστας, που μπορεί να προκαλεί, ανά πάσα ώρα, με το εφευρετικό του παίξιμο. Δεν υπάρχει κάτι που να τον περιορίζει, αλλά, ταυτοχρόνως, δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, έξω από τη λογική του γκρουπ. Επικοινωνία υπάρχει πάντα και είναι είτε υπόγεια, διαισθητική όταν λειτουργεί η φυσική αλληλεπίδραση των μουσικών, στο στούντιο εν προκειμένω, είτε προκαθορισμένη, στα πλαίσια ορισμένων κοινών καταβολών ή προσυμφωνημένων κανόνων («Σαρσουμάδες»). Ο Δημητριάδης, μέσα σ’ αυτό το πλέγμα, έχει ισχυρό, ισότιμο ρόλο. Είτε προκαλώντας νέες εκρήξεις με τα... διαβρωτικά κρουστά του («Πιταρούδια»), είτε συμμετέχοντας και συντηρώντας, εν ταυτώ χρόνω, τη βοηθεία πολυρυθμικών τεχνικών. 
(Αντώνης Ανισέγκος, Φλώρος Φλωρίδης, Γιώργος Δημητριάδης)Προς το τέλος του 2004 είχα λάβει δύο CD του Αντώνη Ανισέγκου από τη Γερμανία. Τον Ανισέγκο τον ήξερα από τις συμμετοχές του (τότε) στα γκρουπ Trio Praxis και Terra Incognita, τα οποία ήδη ηχογραφούσαν για την Ano Kato και την Ankh. Ήταν η εποχή κατά την οποίαν ο πιανίστας ήταν εγκατεστημένος στη Γερμανία, συνεργαζόμενος με πρόσωπα και εμπλεκόμενος με καταστάσεις της τοπικής σκηνής. Το πρώτο CD είχε τίτλο “Take Your Right Side to the Left” [2nd Floor 010] και ήταν ζωντανά γραμμένο στην Κολωνία, τον Δεκέμβριο του 2003. Εμφάνιζε, δε, τον Ανισέγκο ως σολίστα να παρουσιάζει ένα αυστηρώς δικό του set, το οποίο εκινείτο άλλοτε κοντά στα όρια του δυναμικού piano-playing του Cecil Taylor και άλλοτε πλησίον των ήπιων νεο-ρομαντικών patterns του Keith Jarrett. Ένας νέος (τότε) πιανίστας, με… σωστές αναφορές.
Το δεύτερο CD είχε τίτλο “Amoebas 5” [Konnex kcd 5131, 2004] και ήταν μία διαφορετική περίπτωση, αφού στο άλμπουμ, πλην του Ανισέγκου, έπαιρναν μέρος και οι Christian Weidner άλτο, Hayden Chisholm άλτο, Oliver Potratz μπάσο και Sebastian Merk ντραμς. Αν εξαιρέσεις τα… ορνιθοσκαλίσματα της γραμματοσειράς (σε πιάνουν τα νεύρα σου, γιατί καταβάλεις κόπο προκειμένου να διαβάσεις τις πληροφορίες στο ένθετο), η μουσική που αναπτύσσει το κουιντέτο έχει ενδιαφέρον, κινούμενη στο… γνωστό improv πλαίσιο, με τους παίκτες να συνεργάζονται δίχως πρόβλημα, προτείνοντας μία jazz, η οποία, στην πορεία, φαίνεται να μην αγνοεί τίποτα· μηδέ εξαιρουμένης και της βαλκανικής modal-ιτέ.Στην Konnex, τέλος, υπάρχουν δύο ακόμη άλμπουμ με ελληνικό ενδιαφέρον. Το πρώτο έχει τίτλο “Phoobsering” [Konnex kcd 5157, 2005] και το υπογράφουν ο Αντώνης Ανισέγκος, με τον Frank Paul Schubert. Δεν το έχω ακούσει. Όπως δεν έχω ακούσει και το “Wait for Dusk” [Konnex kcd 5166, 2006] του Tassos Spiliotopoulos Quartet, με τον ίδιον το Σπηλιωτόπουλο στην κιθάρα και τους Robin Fincker τενόρο, Yaron Stavi μπάσο και Asaf Sirkis ντραμς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου