REAGANOMICS BLUES

Την 20η Ιανουαρίου 1981, ο Ρεπουμπλικανός Ronald Reagan αναλαμβάνει τα ηνία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιστορία είναι κοντινή, και αρκετοί (οι μεγαλύτεροι) θα τη θυμούνται από πρώτο χέρι. Κυβέρνησε 8 χρόνια, πριν παραδώσει στον πατέρα Bush, συνδέοντας τ’ όνομά του (ο Reagan) με μία από τις πιο μαύρες περιόδους στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία (επέμβαση στην Grenada το 1983, Irangate κ.λπ.). Βεβαίως, κάποιοι το μαύρο το είδαν και το βλέπουν, ή θέλουν να το βλέπουν, άσπρο· όμως, δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Οι οπαδοί του νεο-φιλελευθερισμού, ας πούμε, υμνούν την 8ετία Reagan, ως την περίοδο που οριοθετήθηκε το πλαίσιο δράσης της αγοράς, τότε που έγινε θεσμός η απόλυτη ελευθερία κινήσεων στον επιχειρηματικό τομέα. Έχουν δίκιο... Ποτέ πριν έως τότε – ποτέ δηλαδή μετά το 1929 – ο αριθμός των ανέργων δεν είχε αγγίξει το άπειρο, ποτέ πριν, έως τότε, το έλλειμμα στον αμερικανικό προϋπολογισμό δεν είχε σπάσει κάθε ρεκόρ, οδηγώντας τη χώρα στη χειρότερή της θέση από την εποχή της Ύφεσης. Η Reagan recession, όπως έμεινε γνωστή στην ιστορία, ήταν η συνέπεια της «νέας» οικονομικής πολιτικής, της reaganomics (Reagan+economics), βασική μέριμνα της οποίας ήταν οι φορολογικές απαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο. Παράπλευρο αποτέλεσμα; Τα ταμεία ν’ αδειάσουν – με ό,τι αυτό σημαίνει για τη λεγόμενη «κοινωνική πολιτική» –, η χώρα να στραφεί στο δανεισμό και το δημόσιο χρέος να εκτοξευθεί, το 1987, από τα 700 δις δολάρια στα 3 τρις. Ακόμη πληρώνουμε... Το 1984, στο μέσον δηλαδή εκείνης της περιόδου, δύο μουσικοί παραγωγοί ο Rob Rosenthal και ο Mike Rawson μαζεύουν 11 τραγούδια folk καλλιτεχνών της εποχής (και μία πάρλα του Reagan, όπου μιλά... για τον εαυτό του), δημιουργώντας το σημαδιακό άλμπουμ “Reaganomics Blues” [Fuse Music SIS002]. Η κίνησή τους είχε επιπρόσθετη αξία, για έναν προφανή(;) λόγο. Δεν έμπασαν μουσικούς στο στούντιο, πείθοντάς τους να τραγουδήσουν για τη φτώχεια και την ανεργία (εμπίπτοντας, ίσως, σ’ έναν αθέλητο λαϊκισμό), αλλά επέλεξαν, μέσα από ένα ήδη ηχογραφημένο υλικό, το αυθόρμητο της καλλιτεχνικής φωνής. Γνωστά ονόματα της σκηνής θα δώσουν το παρόν. Κατ’ αρχάς ο Joe Glazer (1918-2006), που ακούγεται στο “Around the corner-Prosperity”. Ερευνητής, συνθέτης, performer εργατικών τραγουδιών, τα οποία δισκογραφεί από τις αρχές του ’50, και ακόμη οραματιστής ενός σοσιαλιστικού συστήματος με ανθρώπινο πρόσωπο, ο Glazer ανάλωσε τη ζωή του στη μελέτη (και την ψυχαγωγία) της εργατικής τάξης. Έπειτα η Holly Near, μία διαχρονική ακτιβίστρια της αμερικανικής κοινωνικής ζωής, εδώ στο δικό της “I got trouble”. Ένα tip μόνο για την κυρία. Το 1973 στο άλμπουμ της “Hang In There” [Redwood] τραγούδησε στα βιετναμέζικα(!), υμνώντας τις γυναίκες που κουβαλούσαν ρύζι στις ζούγκλες, δίδοντας τροφή στους Βιετκόνγκ. Ακόμη, η κυρία Barbara Dane, που ακούγεται στο “Unemployment compenstation blues”. Η Dane τραγούδησε στην Κούβα αμέσως μετά την επικράτηση των barbudos, ενώ θα ηχογραφήσει κιόλας, εκεί, ένα ολόκληρο LP. Τις αντι-καπιταλιστικές της θέσεις τις είχε εκθέσει εξάλλου στο άλμπουμ της “I Hate the Capitalist System” [Paredon, 1973]. Τέλος, την “Reaganomics Blues” συμπληρώνουν τραγούδια των Fred Small (μία protest εκδοχή, με αλλαγμένους στίχους, του “Walk on the wild side” του Lou Reed), Solidarity Singers, Tom Juravich, Billy Brown, Si Kahn, Mike Rawson, Lifeline και Doug Kahn.
Είκοσι και κάτι χρόνια μετά το πέρας των reaganomics, το έργο δεν έχει κατέβει. Επαναλαμβάνεται, σε παραλλαγές, σε διάφορες μπανανίες…