άνευ λόγου

Το καλύτερο τραγούδι του Τάκη Μπουγά που έχω ποτέ ακούσει είναι το «Τηλεφωνώ» με τη Μαρινέλλα (πάνε 20-τόσα χρόνια). Ο συνθέτης δεν ήταν απών όλο αυτό το διάστημα, όπως φρόντισα να μάθω· απλώς εγώ δεν τον έχω παρακολουθήσει στις συνεργασίες του με τη Θεοδωρίδου, τη Ζήνα, το Μακρόπουλο, το Μαζωνάκη... Το πιο καινούριο του άλμπουμ που έχει τίτλο «Απόψε Όλα Θα Σ’τα Πω» [7] και κυκλοφόρησε πέρυσι δεικνύει το προφανές, θα έλεγα. Πως ο Μπουγάς παραμένει ένας ταλαντούχος «ελαφρο-λαϊκός» συνθέτης, ο οποίος θα μεσουρανούσε, αν έκανε καριέρα στα early seventies. Σκέφθομαι π.χ. πως τόσο αθόρυβα «ποπ» Μητροπάνος, όπως εκείνος τού «Μυαλό δε θα βάλει» δύσκολα θα ξαναϋπάρξει· λέω «ποπ», όχι «ροκ»... ούτε «μπλουζ», μια και «μπλουζ» (λέμε τώρα) είναι ο Χρήστος Δάντης στο «Απόψε όλα θα σ’ τα πω», ενώ «ροκ» ο Θέμης Αδαμαντίδης στο «Ό,τι θέλεις εσύ». Ωραίο, δηλαδή παραπάνω από ωραίο, «Τα δικά μου όνειρα» σε στίχους του Πάνου Φαλάρα (τραγουδούν ο Σαράντης Σαλέας και η Ευδοκία).

Ο Βασίλης Τερλέγκας είναι ένας αγαπημένος λαϊκός ερμηνευτής· και δικός μου αγαπημένος, από τότε, που τον πρωτάκουσα, σ’ ένα πανηγύρι λίγο έξω από την Πάτρα, πριν από 20 σχεδόν χρόνια. Το «Αυτοί που χειροκρότησαν» είναι ένα από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει πει, σε μουσική δική του και σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. (Αν και ακόμη πιο ωραίο είναι το «Θέλω άνθρωπος να ζήσω», που μου θυμίζει ύστερο Baris Manco). Είναι κρίμα να απαξιώνονται τραγουδιστές με τέτοια φωνητικά προσόντα – και να γλείφονται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα (ο Τερζής π.χ., το μπαλαντάινς του αυτοκράτορα).