ΥΠΟΘΕΣΗ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΥ συμπεράσματα

1. Κρίνω ως απαράδεκτη την τακτική του Υπουργείου Οικονομικών με την ενδεχόμενη δημοσιοποίηση των ονομάτων των φοροφυγάδων (ήδη δημοσιοποιήθηκαν τα αρχικά τους - ένας γιατρός βγήκε σε κανάλι αυτοβούλως και "εξέθεσε" την περίπτωσή του, ήταν ο ψυχίατρος Μυλωνάκης). Προσωπικώς, δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος φοροδιαφεύγει (εννοώ πως δεν είναι δική μου δουλειά να τον βρω). Δεν είμαι ούτε ΣΔΟΕ, ούτε «καρφί». Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει από ένα σοβαρό κράτος (σαν το δικό μας – φτου μην το ματιάσω…), είναι αν καταφέρνει να εισπράττει, όσα πρέπει να εισπράττει (κι αυτό, δίχως να το μαθαίνει κανείς – πρέπει, άραγε, να διατυμπανίζεις το γεγονός ότι κάνεις σωστά τη δουλειά σου;). Ή, εν πάση περιπτώσει, αν το κράτος επιθυμεί να πληροφορήσει σε κάτι τον πολίτη του, ας του πει πως εισέπραξε τόσα από τον κύριο τάδε και τόσα από τον κύριο δείνα… Οι δημόσιες ανακοινώσεις οφείλουν να είναι στραμμένες προς τη «θετική» κατεύθυνση. Για να δούμε, ενδεχομένως, κι εμείς ότι γίνεται κάποια προσπάθεια, που φέρει αποτέλεσμα βρε αδελφέ. (Όχι να μπαίνουν πρόστιμα - στη θεωρία - και να εκπίπτουν από τα δικαστήρια). Καθότι, αν εκστομίζεις πομφόλυγες, ότι σκέπτεσαι ακόμη και ν’ ανοίξεις τους λογαριασμούς όσων φοροδιαφεύγουν, είναι σίγουρο πως μπορεί να το κάνεις εν τέλει για τη «μαρίδα», προειδοποιώντας μικρούς και μεγάλους «καρχαρίες»… να σπρώξουν, γι' άλλη μια φορά, τα φράγκα τους στην Ελβετία.

2. Η Άντζελα Γκερέκου δεν έπρεπε καν να είχε θέσει υποψηφιότητα για βουλευτίς, από τη στιγμή κατά την οποίαν ο σύζυγός της είχε φορολογικές εκκρεμότητες (όπερ σημαίνει πως πρέπει να εκπέσει και του εν λόγω αξιώματος). Όχι μόνον αυτό δε συνέβη, αλλά συνέβη και το ακόμη χειρότερο. Η κυρία Γκερέκου αποδέχτηκε διορισμόν, ως υφυπουργός Τουρισμού. Είναι ανεπίτρεπτο. Όπως είναι παντελώς ανεπίτρεπτο – κάτι που δείχνει το ευρύτερο τέλμα της κομματοκρατίας – το γεγονός ότι το κόμμα της δεν ενδιαφέρθηκε να πληροφορηθεί για τις φορολογικές εκκρεμότητες της οικογενείας της. Δηλαδή γνώριζε, αλλά έκανε τα στραβά μάτια. Για πόσους ακόμη κάνει τα στραβά μάτια κανείς δεν ξέρει.

3. Βάζω τα γέλια μ’ αυτά που διαβάζω στην τελευταία Lifo (20/5/2010) «Ο ευθύς και αδίστακτος τρόπος με τον οποίον αντέδρασε ο Παπανδρέου ήταν για μένα η πιο ευχάριστη έκπληξη…». Ποιος "ευθύς και αδίστακτος τρόπος" ; Ο άνθρωπος ήταν στα τηλέφωνα από το πρωί ίσαμε το βράδυ. Τηλε-συσκέψεις επί τηλε-συσκέψεων – επειδή βρισκόταν στην Ισπανία – προσπαθώντας να διασώσει, έως την τελευταία στιγμή, την υφυπουργό του. Η ευθύνη του οποίου ήταν (και είναι) ούτως ή άλλως τεράστια, όπως προανέφερα (και δεν ξεπλένεται), από τη στιγμή που υπουργοποίησε άτομο με τις συγκεκριμένες (οικογενειακές) φορολογικές εκκρεμότητες και το οποίον άτομο εξακολουθεί να το διατηρεί στα βουλευτικά έδρανα. (Τι είδους "ευθύτητα" είναι αυτή, θέλω να πω, όταν για υφυπουργός δεν μας κάνει, αλλά ως μέλος της κυβερνητικής κοινοβουλευτικής ομάδας μάς περισσεύει;). Αλλά τι να περιμένω, όταν στη σελίδα 32 του περιοδικού δημοσιεύεται «αλησμόνητη εικόνα» της τέως υφυπουργού, από την εποχή που πόζαρε για το Playboy (συνοδευτική δηλητηριώδους κειμένου του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου), γλιστρώντας, τοιουτοτρόπως, σ’ ένα τόσο χαμηλό σημείο κριτικής αντιπαράθεσης;