ANAZHTEITAI TYXH…

Λίγα λόγια για μερικούς ελληνικούς δίσκους που, συνήθως, περνούν απαρατήρητοι («καλώς» θα πουν κάποιοι – ok…). Σε όλους έκανα μιαν ακρόαση. Σε δύο απ’ αυτούς άλλη μία…
Κωστής Ζευγαδέλλης, Ελένη Πέτα, Γιώτα Βασιλακοπούλου: Άρωμα Παράξενο (Diatono)
Η φωνή τής Πέτα είναι ό,τι εδώ βαραίνει. Καθότι οι στρογγυλές μεσογειακές μελωδίες και τα «κάπου τα έχω ξανακούσει» λόγια μπορεί, ναι μεν, να μην κάνουν τη μεγάλη διαφορά, κάνουν όμως… μια κάποια διαφορά. Ευπρόσωπο άλμπουμ, με 2-3 τραγούδια να ξεχωρίζουν. Πρώτο ανάμεσά τους το «Κύματα περνούν τα χρόνια μου».
Φώτης Λαζίδης: Μέρα Πρώτη, Μέρα Δεύτερη [No Label]
Τυπική περίπτωση ελληνόφωνου, ηλεκτρικού άσματος, άνευ ξεκάθαρης ταυτότητας. Όχι ακριβώς rock, ούτε ακριβώς μπαλάντα· συνήθως κάτι ενδιάμεσο. Μένουν οι στίχοι του Λαζίδη, ορισμένες μελωδίες και κάποιες ερμηνείες (Μανώλης Χατζημανώλης).
Julie Massino: Till the Morning Light” [No Label]
CD-single (διάρκεια 10:39), προάγγελος στην ουσία ενός πλήρους άλμπουμ, που (γενικώς) αναμένεται· τη συνεργασία της Massino με τον τραγουδοποιό Φραγκίσκο Γαΐτη. Εδώ, ακούμε ένα μόνο τραγούδι σε μία «ο θεός να την κάνει» reggae version και, από ’κει και κάτω, ένα dance remix κι ένα vocals dance remix του ιδίου κομματιού, με το ίδιο και απαράλλαχτο σφυροκόπημα. Η dance εκδοχή κάτι λέει.
Κατερίνα Κυρμιζή, Νίκος Γρηγοριάδης: Είναι εδώ! (Lyra)
Δώδεκα τραγούδια του Γρηγοριάδη περιέχει το άλμπουμ, σε light pop φόρμες, με ολίγον τι… greek global feeling, τα οποία αποδίδει ο ίδιος και (κυρίως) η Κυρμιζή. Ως instro θα είχε περισσότερη τύχη…
Νίκη Φραγκούλη: Κάθε που βραδιάζει (Ιδιωτική Έκδοση)
Κι εδώ ο μελωδικός διάκοσμος (οι συνθέσεις του Στέφανου Κοντόπουλου) προσφέρει μιαν αβάντα σ’ ένα άλμπουμ που, εν τέλει, μένει ανολοκλήρωτο. Λαϊκά alla Πλέσσα, ροκότητες, μπαλάντες… Η τραγουδίστρια, με το αυθάδες ηχόχρωμα, γνωρίζει τους τύπους των ασμάτων, υποστηρίζοντάς τα με άνεση.
Γυάλινος Κόσμος: Μια ήσυχη ζωή [No Label]
Κιθαριστικό pop-rock στην… παράδοση των C:Real. Καλοφτιαγμένο, αλλά κοινότοπο.Catelouso: Το Τραγούδι των Σειρήνων [Kytherios Music]
Αρκετά ενδιαφέρον neo-folk άλμπουμ, στηριγμένο σε συνθέσεις του Παναγιώτη Λευθέρη (Catelouso). Οι συνολική οργανική παρουσία (φλάουτα, κοντραμπάσο, κιθάρες, τσέλο, βιολιά, ακορντεόν, πιάνο, keyboards, ηλεκτρονικά), τα ορχηστρικά και τα τραγούδια, οι φωνές και η γενικότερη άποψη δείχνουν πως έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Ίσως όχι ανεξίτηλο, αλλά πάντως ξεχωριστό· κάπως σαν «Το εμβατήριο των ποιητών».
Στάθης Νικολαΐδης: Τ’ εγάπ’ς τραγωδίας [Legend]
Είναι αξιέπαινη η προσπάθεια κάποιων ανθρώπων (Βασίλης Αρχιτεκτονίδης, Κυριάκος Σαχανίδης) να συνθέσουν σύγχρονο ποντιακό τραγούδι, με σέβας και με (ενορχηστρωτική) άποψη. Κατά τα λοιπά, το εξ ίσου σημαντικό. Χθόνιες ερμηνείες από έναν άψογο τραγουδιστή.
Βασίλης Παϊτέρης: Να μη μας πάρει από κάτω [Μικρός Ήρως]
Εκσυγχρονισμένο (ηλεκρικές κιθάρες, keyboards) τσιγγάνικο τραγούδι, με πούρο λαϊκό, κοινωνικό, αλλά και ερωτικό στίχο (στα όρια του… σκύλου), από τα υπόγεια της πολυκατοικίας που έχτισε ο Χατζής, δίχως, φυσικά, τη δική του αισθητική πεποίθηση. Ο αντίλαλος της rom ψυχής…
Στέλιος Μπικάκης: Διαδρομή [MBI]
Κρητικό, έντεχνο λαϊκορόκ, από έναν δυνατό τραγουδιστή, με παράδοση στο είδος. «Μητροπάνειας» συνταγής το «Εκτός δικτύου»· το προτιμώ από την «Ομόνοια» και από την «Ανάμνηση».
Σαράντης Σαλέας: Εγώ Μεγάλωσα Νωρίς [7]
Πολύ καλή φωνή, και συμβατά με την τωρινή εικόνα του χώρου τα τραγούδια που επιλέγει να πει ο τσιγγάνος ερμηνευτής. Κάποτε, αυτά τα άλμπουμ δεν έβγαιναν τόσο εύκολα έξω από τα όρια της φάρας. Τώρα, είναι περισσότερο κοντά στον οποιονδήποτε. Σε όποιον, τέλος πάντων, έχει στ’ αυτιά του κάτι από τον αλήστου μνήμης ήχο της Ομονοίας.
Βασίλης Αθανασούλης: Χαράζει [Orama]
Λαϊκό άλμπουμ με κλαρίνα (Βασίλης Σαλέας), απ’ όπου σκάνε διάφορα (reggae, «κατσιμιχαίικα», rom, νταλκαδο-λαϊκά). Το αντέχω…