κάτι για τον ROY HARPER…

Ξανάκουσα, για κάποιο λόγο, το πρώτο άλμπουμ του Roy Harper "Sophisticated Beggar", που είχε βγει σε ετικέτα Strike το 1967 και κάμποσες φορές από τότε σε LP και σε CD. Προϊόν της εποχής του – άρα κάτι σαν μύθος για τους σημερινούς τραγουδοποιούς – ο Βρετανός αυτός singer-songwriter έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη συγκρότηση της folk-psych σκηνής της περιόδου, κινούμενος στο δικό του προσωπικό δρόμο, που δεν ήταν, όμως, ο ίδιος μ’ εκείνον του Donovan ή των Bert Jansch και John Renbourn – αφού συνδύαζε, για να το πω κάπως χοντρά, τόσο την ποιητική διάθεση του πρώτου, όσο και την κιθαριστική τέχνη των δευτέρων, ανακατωμένες όμως με μία δόση… ελεγχόμενης παράνοιας τύπου Syd Barrett (για το «παράνοιας» η σύγκριση, όχι για το «ελεγχόμενης»). Ίσως γι’ αυτόν το λόγο οι Pink Floyd έπιναν νερό στο όνομά του (o Harper τραγουδάει ως γνωστόν το “Have a cigar” στο “Wish You Were Here”), ίσως για τον ίδιο λόγο – ποιος ξέρει; – οι Led Zeppelin του χάρισαν το “Hats off to (Roy) Harper” στο “III” και ίσως, για κάποιον άλλο λόγο μία από τις καλύτερες british/pop-psych μπάντες εκείνων των χρόνων, οι Kaleidoscope, ν’ ακούγονται στ’ αυτιά μου τόσο «ίδιοι». Τέλος πάντων, δεν είναι η ώρα... Προέχει το παρόν. Ο Harper, με χωνεμένες αναφορές (τη μεγάλη folk παράδοση του τόπου του, τη ντυλανική μεταστοιχείωση της παράδοσης σε σύγχρονο τραγούδι), αλλά και με μία hobo αίσθηση του βίου, που τον βοηθούσε στην ανακάλυψη βαθμών ελευθερίας – στο ένθετο της επανέκδοσης της βελγικής Music Avenue, αν θυμάμαι καλώς (έψαξα να βρω το CD, για να το τσεκάρω, αλλά δεν το κατάφερα), υπάρχει μία πόζα τραβηγμένη σε φέρυ της διαδρομής Ηγουμενίτσα-Κέρκυρα το 1965! – παραθέτει μια σειρά από θεσπέσια τραγούδια, παντελώς προχωρημένα (τουλάχιστον κάποια από αυτά) όσον αφορά στη φόρμα τους (γιατί ήταν ’66, όταν γράφονταν), με πολύ προσεκτική χρήση εφέ (echo, ανάποδες ταινίες), concrete ήχων κ.λπ., στα οποία πρωταγωνιστεί η ακουστική κιθάρα και η καθαρή, εύηχη, με δραματικούς τόνους φωνή του. Κορυφαίο; Δύσκολο να πεις. Αν και το έσχατο “Committed”… εμπνευσμένο από τις περιπέτειες της υγείας του (είχε νοσηλευτεί σε νευρολογική κλινική λίγα χρόνια πριν), θα έκανε ακόμη και τον Syd Barrett ν’ αλλάξει πρόσωπο.
Μπορεί να φαίνεται απίστευτο – αναλογιζόμενος τις σημερινές περιπτώσεις – αλλά όλα τα κομμάτια του “Sophisticated Beggar” σε αγγίζουν βαθειά, δηλαδή σε κατακτούν με την πρώτη-πρώτη ακρόαση, κάτι το οποίο αδυνατεί να κάνει ο οποιοσδήποτε ανάλογος δίσκος ενός καλλιτέχνη του σήμερα. Δεν είναι θέμα ποιότητας και ταλέντου αναγκαστικώς, όσο κυρίως ποσότητας (2-3 πολύ καλά ή καλά κομμάτια και τα υπόλοιπα... γεμίσματα). Που οφείλεται; Δεν γνωρίζω. Πιθανώς στο ότι οι σύγχρονοι (δυνατοί) folkists είναι κομματάκι τεμπέληδες…
Παρακάτω δύο links (που χρειάζονται όμως password, όπως με πληροφόρησε ένας αναγνώστης), για να κατεβεί ολόκληρο το άλμπουμ...
http://rapidshare.com/files/121661829/Roy_Harper.rar.html
http://rapidshare.com/files/121665398/Roy_Harper.rar.html