DAN BERGLUND’S TONBRUKET

Η εποχή (και κάθε εποχή) σηκώνει (στο μέτρο που αντέχει) το fusion, το «μπερδεμένο», το αξεδιάλυτο. Οι καθαρές μορφές αποδεικνύονται απλώς… καθαρές, μπροστά στις προκλήσεις που κονιορτοποιούν κεκτημένα, που αντιλαμβάνονται τα αυτόνομα και, εν πολλοίς, αυτοδύναμα είδη (για μουσική μιλάμε πάντα) ως βατήρες για ελεύθερα άλματα. Το Esbjorn Svensson Trio το είχε αντιληφθεί εγκαίρως αυτό, διολισθαίνοντας, συν τω χρόνω, προς μια ψυχεδελοποίηση της δικής του jazz, την οποίαν έφθασε στο τέρμα – στο δικό του τέρμα – με το άλμπουμ “Live In Hamburg”, το 2007. Ο ξαφνικός θάνατος του Svensson δεν εμπόδισε, ως φαίνεται, το δεύτερο τρίτο της παρέας, τον κοντραμπασίστα Dan Berglund, να πράξει το αυτονόητο. Να πάρει την «τζαζ» του e.s.t. μετατοπίζοντάς την έτι περισσότερο προς τη λυσεργική μεριά, φτιάχνοντας (μαζί με τους υπόλοιπους Tonbruket) ένα έργο ακατάτακτο [ACT], απομακρυσμένο παντελώς απ’ ό,τι θα μπορούσε κάποιοι από ’μας να φανταστούν. Αν υποθέσουμε λοιπόν πως ο Berglund είναι αυτός που έχει, εδώ, το γενικότερο πρόσταγμα, τότε, είναι φανερό πως ο τύπος τράβηξε από... τριάντα πιάνοντας τριάντα ένα. Στον κιθαρίστα Johan Lindstrom αναφέρομαι, τον άνθρωπο που πλασάρει κατ’ ουσίαν (δεν λέω, αναγκαστικώς, οικοδομεί) τον ήχο των Tonbruket, σβήνοντας απ’ τη μνήμη μας το… έψιλον-σίγμα-ταυ. Γιατί έτσι προχωράει η μουσική… με κομμάτια όπως το “Sister sad”, το “Monstrous colossus” ή το “Cold blooded music”.
Γράφει στο mySpace του ο Lindstrom πως… sounds like: Bruce Haack in Hawaii. Ωραίο! Όταν όμως στη Χαβάη μετακομίζουν ακόμη οι Van der Graaf Generator, ο Robert Fripp, οι Comus κι οι Pink Floyd, τότε το Mauna Loa σείεται ολόκληρο, κι από τα σπλάχνα του αναδύεται η καρδιά του κτήνους…