MARK WIRTZ smooth and easy

Στους φίλους του αγγλικού rock (των sixties) είναι γνωστό το όνομα του γάλλου παραγωγού Mark Wirtz – κυρίως γιατί υπήρξε συνεργάτης των Tomorrow, τη διετία 1967-68, ενός από τα καλύτερα british psych groups της περιόδου. (Έκανε παραγωγή στο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του ’68, ενώ με τον frontman των Tomorrow, Keith West, κυκλοφόρησαν τον Ιούλιο του ’67 το 45άρι "Excerpt from ‘A Teenage Opera’/ Theme from ‘A Teenage Opera’", που μπήκε στο βρετανικό chart την 26η Αυγούστου του ’67, φθάνοντας μέχρι το Νο 2).Ο Wirtz, όμως, διακρίθηκε, τρόπος του λέγειν, και ως pop lounge μαέστρος την ίδιαν εποχή (δεύτερο μισό των sixties), ηχογραφώντας διάφορα LP, τα οποία – κατά τα γνωστά – βρίσκονται τα τελευταία χρόνια στην πρώτη γραμμή της αναζήτησης. Η Fantastic Voyage πακετάρει τώρα (2009) σε κομψό digipak και υπό τον τίτλο "Wirtz and Music", δύο από αυτά, το “Latin A Go-Go” [UK. Ember EMB 3366, 1966] των... The Mark Wirtz Orchestra & Chorus, καθώς και το “Smooth And Easy” [USA. Mardi Gras LP-5034, 1967;], απλώς ως Mark Wirtz, βγάζοντας στο φως, μία ακόμη όψη της κλασικής pop era.
Ακούω το πρώτο… κι έχει ενδιαφέρον. Κατ’ αρχάς, γιατί στο άλμπουμ συμμετέχουν γνωστοί και καλοί μουσικοί (όπως ο Big Jim Sullivan π.χ.), δεύτερον γιατί άδουν καλές-καγαθές, αρμονικές pop φωνές (Barbara Moore, Maggie Stredder, Gloria George, Marian Davis), παρατάσσοντας, όλοι μαζί, ένα ακόμη γνωστότερο ρεπερτόριο (“Watermelon man”, “Tennessee waltz”, “I’m so lonesome I could I cry”, το φοβερό και τρομερό “Comin’ home baby” του Mel Torme, των Benjamin Tucker και Bob Dorough δηλαδή…), συν ένα-δυο originals. Εντάξει, ως ενορχηστρωτής ο Wirtz δεν έχει καμμία σχέση ούτε με τον Ted Heath, ούτε με τον Κώστα Κλάββα, αλλά, εν πάση περιπτώσει το άλμπουμ του ακούγεται ευχαρίστως.
Παρότι δεν διαθέτει την pop αφέλεια του προηγούμενου, το “Smooth and Easy” μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον, κι αυτό γιατί ο (Γάλλος, όπως προείπαμε) Mark Wirtz, στρέφει το ενδιαφέρον του προς τον ήχο της ηπειρωτικής Ευρώπης (Danyel Gerard, Leo Missir, Francois Deguelt, Michel Jourdan…), δίνοντας ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να πάρει θέση πίσω από τα ανάλογα του Raymond Lefevre ή του Franck Pourcel, όντας… κατώτερο.