«Χούντα δε θυμάμαι, μα ούτε ελευθερία…»*

Διάβασα το άρθρο της Έφης Μαρίνου «Πατρίς, Ευγενία, Τηλεόραση» στο περιοδικό 7 της Κ.Ε. (Νο 443, 16/5/2010). Ένα κείμενο, στο οποίο η αρθρογράφος τα «χώνει», όπως λέμε, στην Ευγενία Μανωλίδου, τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Γιώργο Καρατζαφέρη. Όμως, σαν να μην την έφθανε το παρόν, το τώρα, η διασύνδεση αυτών των ανθρώπων, το ύφος και η… κουλτούρα που προβάλλουν – ένα «πακέτο» δηλαδή, που προσφέρει από μόνο του υλικό για να πεις όσα θες να πεις (αν θες να πεις...) –, η κυρία Μαρίνου, σε μια προσπάθεια να εμφανιστεί βασιλικότερη του βασιλέως υπέπεσε σε ανακρίβειες, κάνοντας μια βουτιά στο παρελθόν (επί Χούντας), αναπαράγοντας, ταυτοχρόνως, διάφορα κλισέ, τα οποία εξακολουθεί να γλύφουν το «προοδευτικό» προφίλ. «Επί χούντας» γράφει «η διασκέδαση της σαχλαμάρας απογειώθηκε. Η νερόβραστη ‘ελληνική ποπ’ κυριαρχούσε. Ο κινηματογράφος παραδόθηκε στα χέρια του Τζέιμς Πάρις.(…) Και ταυτόχρονα η χουντική Τσινετσιτά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τα καλλιστεία και οι Ολυμπιάδες Τραγουδιού και η γεμάτη ανακούφιση υποδοχή του καθεστώτος από τον Νίκο Μαστοράκη στους ‘Μοντέρνους Καιρούς’ (σ.σ. τους Μοντέρνους Ρυθμούς εννοεί). Στιχουργός και μέντορας ποπ συγκροτημάτων την εποχή εκείνη, ο Γ. Καρατζαφέρης…» κ.λπ., κ.λπ.
Όπως έχω ξαναγράψει, όταν μιλάμε για το παρελθόν πρέπει να είμαστε ακριβείς, να παρέχουμε ό,τι ντοκουμέντα διαθέτουμε (αν διαθέτουμε), να μην αναπαράγουμε ό,τι πιάνουμε στον αέρα και να λέμε όλα τα ονόματα – όχι μόνον εκείνα που… βολεύουν. Τι εννοεί η Έφη Μαρίνου, όταν γράφει για «διασκέδαση της σαχλαμάρας». Αν εννοεί τον μακαρίτη Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον «σερ Μπιθί», έναν από τους πιο προβεβλημένους τραγουδιστές την περίοδο της χούντας, τότε ok. Αν εννοεί όμως μόνον το Βοσκόπουλο και τη Μαρινέλλα (σ’ αυτούς αναφέρεται) τότε λέει τα μισά ονόματα. Γράφει πως κυριαρχούσε η «νερόβραστη ελληνική pop». Και πάλι δεν μας ξεκαθαρίζει τι εννοεί… Μήπως τον «Αλέξη» (1968) των Olympians, στίχους στον οποίον είχε γράψει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος; Ή, μήπως, το καταπληκτικό τραγούδι των Dragons “Forest of my place” (υπήρξε προϊόν λογοκρισίας!), στους οποίους Dragons πούλαγε, όντως, τσατσιλίκι ο Καρατζαφέρης; Και πότε, στ’ αλήθεια, συνέβη αυτό (γιατί ούτε συνθέτης υπήρξε ο Καρατζαφέρης, ούτε στιχουργός – κι ας υπογράφει το “My dog Mozart”); Μήπως πριν τη χούντα, το 1965 και το 1966, όταν το συγκρότημα έκανε τα πρώτα του βήματα, εκεί στην Ελληνορώσων;
Η «ελληνική ποπ» δεν ήταν εξ ολοκλήρου «νερόβραστη» (ποπ έκανε κι ο Ρωμανός με το «Ρολόι»), και, εν πάση περιπτώσει, αν χρησιμοποιείται μία τέτοια (απερίσκεπτη) έκφραση, έτσι σαν πυροτέχνημα, το μόνο που φανερώνει είναι άγνοια. Και κάτι χειρότερο. Κατευθυνόμενη πληροφόρηση. Κι εκείνο πάλι… ο κινηματογράφος παραδόθηκε στα χέρια του Τζέιμς Πάρις; Λες κι επί χούντας δεν γύρισε ο Δαμιανός την «Ευδοκία», χρησιμοποιώντας μάλιστα στρατό(!) και ο Αγγελόπουλος την «Αναπαράσταση»…
Κάτι θέλει να πει η Έφη Μαρίνου… Δε λέει όμως ούτε πως ο Μίμης Πλέσσας συμμετείχε με το τραγούδι του "Μα τώρα αγάπη μου" (τραγουδούσε ο Πουλόπουλος) το 1968 στην 1η Ολυμπιάδα Τραγουδιού (στις οποίες εμφανίστηκαν ονόματα κλάσης, όπως ο Aznavour και η Amalia Rodrigues), ούτε πως ο Μάνος Χατζιδάκις έκανε δίσκο με τον χουντικό ΕΟΤ το 1972· το άλμπουμ “Greece”, που ήταν ο «Σκληρός Απρίλης του ’45» (δεύτερη έκδοση στη Minos, τον Δεκέμβριο του ’74).
Αυτά τα ολίγα… για την ώρα.

*Πορτοκάλογλου, μόνο και μόνο γι’ αυτή την κουβέντα είσαι αθάνατος.