MODREC η ζωή των ζωντανών νεκρών...

Προσπαθώ να θυμηθώ από πότε είχα ν’ ακούσω ένα τόσο μεστό punky άλμπουμ, όπως αυτό (το δεύτερο) των Modrec. Το “Mascaraddiction” [Inner Ear, 2010], το οποίο – παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα – το βλέπω ως συνέχεια του “Art Naive” [Bantha/ Spinalonga, 2008], ως μία εμβάθυνση δηλαδή των σκληρών και μελωδικών στιγμών τους, της ήπιας διάθεσής τους για πείραμα και της ανάγκης τους να εκφραστούν στην… αμερικανική, ως γνήσιοι απόγονοι των X (παλαιότερα) και των Smashing Pumpkins (πιο μετά). Οι Δημήτρης Αρώνης κιθάρα, φωνή, Γιώργος Μπουλντής μπάσο, Σεραφείμ Γιαννακόπουλος ντραμς, Λάμπης Κουντουρογιάννης κιθάρα, φωνή και Κώστας Χαλιώτης ντραμς (ο προηγούμενος ντράμερ – σκάει μύτη κι εδώ) δείχνει να αμφισβητούν, πλήρως και εντελώς, την κλασική ατάκα «καλοί για Έλληνες», σπεύδοντας ν’ απομακρυνθούν με το έργο τους (τις μουσικές τους και τα λόγια τους) από την (έτσι κι αλλιώς απομακρυσμένη από τον εαυτόν της…), εγχώρια, αγλλόφωνη σκηνή, παρουσιάζοντας μια σειρά από τραγούδια, απολύτως κατανοητά μέσα στην ιδιομορφία τους· τη στιχουργική κατ’ αρχάς. Δεν είναι το γεγονός ότι οι Modrec χειρίζονται την αγγλική λες κι είναι η μητρική τους γλώσσα, είναι, κυρίως, ο τρόπος που εκφράζονται μέσω αυτής, φτιάχνοντας στιχάκια. Στιχάκια ελλειπτικά, φιλοσοφικά, προσανατολισμένα σφόδρα προς την… ποίηση του κάθε-μέρα. Το “Life of the living dead” θα μπορούσε να είναι το μανιφέστο τους και τα “Glass diary” και “Shipwreck” εκείνα, που θα μπορούσε να τους πάνε όχι μόνον παρακάτω, αλλά, κυρίως, πιο πέρα…