εντεχνοκαιταλοιπά...

Λίγα λόγια για μερικά ελληνικά CD - ας πω, χονδρικώς, της mainstream παραγωγής (δεν χρησιμοποιώ υποτιμητικώς τον όρο "mainstream") -, που άκουσα το τελευταίο διάστημα και που τα ανεβάζω τώρα (τα κείμενα εννοώ), υπό τους ήχους του Alex Malherios και της Banda Utopia. Άσχετο...
ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ: Rue Lepsius (Lyra)
Είναι αληθινά σεμνός άνθρωπος ο Νίκος Ξυδάκης, γι’ αυτό στο κείμενο που συνοδεύει την έκδοση “Rue Lepsius, Μία Μουσική Προσωπογραφία του Κ.Π. Καβάφη» (2009) γράφει πως «…το βέβαιο ήταν πως δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα να μελοποιήσω ποιήματα του Καβάφη. Έπειτα, ως Αιγυπτιώτης, δεν το θεωρούσα αυτονόητο να ασχοληθώ με τον Καβάφη, για να μην πω ότι ήταν και αυτό που φοβόμουν περισσότερο απ’ όλα». Και προς το τέλος: «Πάντως, τίποτα δεν ζητάμε να αποδείξουμε ούτε καν να προσθέσουμε γύρω από τον αλεξανδρινό ποιητή». Οριοθετώντας, έτσι, ο συνθέτης, και από την αρχή, το συγκεκριμένο πλαίσιο, εκείνο που αναμένεις να διαπιστώσεις στην πορεία είναι αν (το πλαίσιο) παραμένει ενεργό και κατά τη διάρκεια της ακρόασης. Ο Ξυδάκης περνά, ανεπαισθήτως, στο δια ταύτα. Δεν μελοποιεί Καβάφη, αλλά συνθέτει επί ευρύτερων αλεξανδρινών στίχων, που έγραψε για την περίπτωση (ή είχε γράψει ήδη) ο Διονύσης Καψάλης, τραγουδώντας τους ο ίδιος, όπως και ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος. Ενδιαμέσως, παρεμβάλλονται ορχηστρικά θέματα, αφηγήσεις (δεν με καλύπτει η φωνή του Δ.Ν. Μαρωνίτη), δείγματα αραβικού μέλους· σκηνοθετείται εν ολίγοις μία παράσταση, που σε κερδίζει, έτσι όπως εξελίσσεται, με την καθαρή γραμμή της. ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ: Νάνι, γέλιο μου και φως μου… (Lyra)
Τα νανουρίσματα είναι μία πολύ ειδική κατηγορία τραγουδιών. Ίσως η ειδικότερη όλων. Δεν γράφονται για να αποδωθούν ως τραγούδια, αλλά ως ψίθυροι. Δεν τα συνοδεύουν όργανα, αλλά ανάσες. Δεν απαιτούν ακροατήριο (ενίοτε ούτε καν το βρέφος, το οποίο μπορεί να έχει... παραδοθεί, με το νανούρισμα να συνεχίζεται). Από μουσικής πλευράς είναι κάπως... αναμενόμενα, ενώ και οι στίχοι τους δεν εμφανίζουν κάποιαν ιδιαίτερη ποικιλία. Παρά ταύτα είναι τραγούδια με βάρος. Τούτο, δε, επιβεβαιώνεται και από την ακρόαση του άλμπουμ «Νάνι, γέλιο μου και φως μου, άσπρο γιασεμί του κόσμου» (2009), των νανουρισμάτων, δηλαδή, που υπογράφει ο Θανάσης Μωραΐτης(!) και αποδίδουν, με το «μέτρο» υπό μάλης, οι Νένα Βενετσάνου, Σόνια Θεοδωρίδου, Λυδία Κονιόρδου και Μαρία Δημητριάδη. ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ: Καληνύχτα Barney (Legend)
Πληροφορήθηκα πως το «Καληνύχτα, Barney» (2009) είναι το τρίτο άλμπουμ του Κώστα Χρονόπουλου. Για μένα είναι το πρώτο. Εννοώ πως είναι το πρώτο δικό του, που ακούω. Ο Χρονόπουλος είναι ένας μουσικός, που κινείται στο χώρο της ροκ μπαλάντας. Γράφει καλές μελωδίες – και αυτό είναι το βασικό προσόν του ως τραγουδοποιός – οι οποίες υποστηρίζουν όμως «κατώτερους» στίχους. Επίσης, οι ενορχηστρώσεις είναι κοινές, κάνοντας τα τραγούδια του ν’ ακούγονται όπως δεκάδες άλλα (ανάλογα) στα ραδιόφωνα. Απαιτείται μεγαλύτερη προσπάθεια δηλαδή, ίνα αναδειχθούν τα «Παιχνίδια» ή η «Γέννηση». ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ: Με τη Φωνή της Αρετής (Legend)
Απίστευτα ώριμη ακούω την ακόμη νεαρά τραγουδίστρια Αρετή Κετιμέ. Καμία σχέση με το κοριτσάκι, που το καλούσαν στα κανάλια προ 7ετίας(;), ίνα επιδείξει τα αγαθά ερμηνευτικά προσόντα του. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με μία γυναικεία, πλέον, φωνή, έτοιμη να διακριθεί εκεί όπου θα επιλέξει. Γιατί το λέμε αυτό; Μα γιατί η Αρετή Κετιμέ θα πρέπει σύντομα να αποφασίσει με τι είδους τραγούδι θέλει να καταγραφεί. Με δημοτικά, με λαϊκά, με λαϊκοδημοτικά, με «έντεχνα», με κάτι άλλο; Δεν μετράει μόνο το ήθος (το οποίον, ως νεαρά ακόμη, το διαθέτει εκ των προτέρων), αλλά και η κατεύθυνση επί της οποίας οφείλει να καταγίνει, να μελετήσει και να βαθύνει τις αρετές της και τις γνώσεις της. Το σύγχρονο τραγούδι πέρα από συναίσθημα, είναι και επιστήμη. Και ως επιστήμη απαιτεί μελέτη σε συγκεκριμένες διαδρομές. Ειδικώς, έχω κάποια γνώμη για την περίπτωσή της. Αλλά δεν θα την πω· σεβόμενος τα νειάτα της. Οφείλει όμως να σταθμίσει τις αγάπες της και να επιλέξει. Είναι δύσκολο. Το ξέρω. Οι Σειρήνες λαλούν από πολλές μεριές. Ας κάνει ό,τι και ο Οδυσσέας στους συντρόφους του… ΛΙΑ ΒΙΣΣΗ: Απουσία (No Label)
Pop άσματα (στην ελληνική) περιλαμβάνει το πρόσφατο άλμπουμ της Λίας Βίσση. Αν και οι ενορχηστρώσεις είναι τυπικές (παρά τα ηχοχρώματα από μπαγλαμά και από σαντούρι), αν και το “Don’t explain” της Billie Holiday (με ελληνικούς στίχους παρακαλώ) έχει ένα νόημα (έστω και μικρό), αν και η κύπρια τραγουδίστρια διατηρεί τη δύναμη (και την τεχνική εννοείται) τής φωνής της σε ικανοποιητικό επίπεδο, το συνολικό αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές μεν, λίγο δε. Adult pop ούτως ειπείν, η οποία ακόμη και στα καλύτερά της («Άγγελος») δεν μπορεί να συνομιλήσει με το απρόβλεπτο.