ROBERTO BONATI σημειώσεις για τον Pasolini

Είναι λογικό. Το έργο – κινηματογραφικό, λογοτεχνικό, κριτικό – αλλά και η ίδια η ζωή, δηλαδή η στάση ζωής του Pier Paolo Pasolini, να είναι, άπαντα, πανταχού παρόντα στην Ιταλία. Και όταν λέμε πανταχού παρόντα αντιλαμβάνεστε τι εννοούμε... και τι όχι. Στο νου και τις συνειδήσεις καλλιτεχνών που ασκούνται στη σύγχρονη εκφραστική, αλλά και όσων άλλων επιχειρούν ν’ αντιληφθούν πώς είναι δυνατόν να συνδέονται οι επιστημονικές θεωρίες της γραφής (φιλμικής, μουσικής ή άλλης...), με τον έρωτα, τις οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές σχέσεις· με άλλα λόγια, πώς γίνεται να επικοινωνεί και να διαμορφώνεται το αισθητικό ταμπεραμέντο με... και μέσα στις κοινωνικές και εξουσιαστικές δομές (Κράτος, Εκκλησία, Οικογένεια – διάβαζε Μαφία κ.λπ.). Το 2005, τριάντα χρόνια δηλαδή μετά το θάνατο του Pasolini, δεκάδες νέα έργα, νέων ή λιγότερο νέων δημιουργών θα δουν το φως της δημοσιότητας (και της δισκογραφίας), δείχνοντας το απλό, κατ’ αρχάς, πως οι παζολίνιες αγωνίες θα είναι από εκείνες που θα διευθετηθούν… τελευταίες στην ιστορία – εφόσον συνδέονται με αρχέγονες συμπεριφορές και ένστικτα. Έτσι, ένα είδος κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας, που θα πηγαίνει πολύ πίσω στο χρόνο, συμπιεσμένο ανάμεσα στην ανάγκη για Τέχνη και τη θέληση για Εξουσία, να είναι ο προνομιακός χώρος μιας επιστημονικότερης καλλιτεχνίας του αύριο, ορισμένης από το έργο του ιταλού δημιουργού. Τι κατακρατεί όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Roberto Bonati, ένας ιδιαίτερος μουσικός της jazz, από αυτήν την κοινωνικο-αισθητική διαθήκη; Όπως ο ίδιος αναφέρει, το άλμπουμ του “Un Sospeso Silenzio, Appunti a Pier Paolo Pasolini” [MM Records, 2007] δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά σκόρπιες σημειώσεις· οι αναμνήσεις του πάθους, της ελπίδας, της ουτοπίας, των πρωτόλειων ήχων, των λέξεων, των λυρικών φωνών, του φωτός και της σιωπής, που άφησε εντός του το «παζολινικό» έργο. Και είναι αυτή ακριβώς η jazz του κοντραμπασίστα Bonati (συμμετέχουν επίσης οι Diana Torto φωνητικά, Riccardo Luppi σαξόφωνα, φλάουτα, Alberto Tacchini πιάνο, Anthony Moreno ντραμς, κρουστά, Claudio Guain αφήγηση), ζωντανά παρουσιασμένη στο ParmaJazz Frontiere φεστιβάλ, στο Teatro al Parco της Πάρμα, την 6/12/2005, που βγαίνει υπεράνω των γνωστών προκάτ εορτασμών (έτος... τάδε και τα συμπαρομαρτούντα). Κινούμενος στα κλασικά ιταλικά free πλαίσια, τα εμποτισμένα από μελωδικές βινιέτες, αλλά και την εν γένει λυρική ευλάβεια – της όπερας π.χ. –, ο Bonati καταστρώνει ένα έργο, στο οποίο η φωνή έχει σημαίνοντα ρόλο, είτε ως τραγούδι/ βοκαλισμό, είτε ως αφήγηση (επιστολές του Pasolini), με το οργανικό στοιχείο να σηματοδοτεί το «προχωρημένο» της φόρμας.
Ωραία η αποτύπωση (εγγραφή, από την αρχή, ψηφιακή). Δεδομένο το ενδιαφέρον.
www.parmafrontiere.it