Το άλμπουμ του “Innaxos” [ΕΜΣΕ, 2009], που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως «Στη Νάξο», δεν είναι αμιγές ελληνικό – μέρος του έχει ηχογραφηθεί στην Ελλάδα και ακόμα στη Βραζιλία, τη Γαλλία και τις ΗΠΑ –, έχει όμως μιξαριστεί στην Αθήνα, κυκλοφορεί από ελληνική εταιρία και, εν πάση περιπτώσει, συμμετέχουν σε αυτό και έλληνες μουσικοί (Κατερίνα Πολέμη, Λευτέρης Ανδριώτης, Χρήστος Ασωνίτης, Προκόπης Κωττάκης, Γιάννης Δημητριάδης, Ορέστης Μουστίδης…). Πέραν όμως του τυπικού τού πράγματος, εκείνο που μετράει στη «Νάξο» είναι, πάνω απ’ όλα, η μουσική. Ο Bogea συνθέτει με ορατές, εννοείται, τις μνήμες από την πατρίδα του, διασκορπισμένες όμως μέσα σ’ ένα ευρύτερο μεσογειακό περιβάλλον. Όλα τα κομμάτια, τα οποία διακρίνονται από τη φινέτσα ενός ανθρώπου ευαίσθητου και ταξιδευμένου, είναι ενορχηστρωμένα με μέτρο από τον Γάλλο Jean-Philippe Crespin, ο οποίος, αν δεν κάνω λάθος, περνά κι αυτός αρκετόν από το χρόνο του στην Ελλάδα. (Ο Crespin είναι, επίσης, συνυπεύθυνος και για το CD της Monica Passos “Lemniscate” – η βραζιλιάνα τραγουδίστρια συμμετέχει και στο “Innaxos” – για το οποίο λέω επίσης δύο λόγια).
Γεννημένη στο Sao Paulo, η Monica Passos είναι εγκατεστημένη στη Γαλλία από το 1980. Ως «Γαλλίδα» πλέον έχει γίνει ξακουστή στην Ευρώπη και, τόσο με τα άλμπουμ της (έχει ηχογραφήσει 6-7 από το 1989 και εντεύθεν), όσο και με τις παραστάσεις της (εμφανίστηκε και στο Half Note τον Μάρτιο του 2006), έχει κατορθώσει να συνδέσει τ’ όνομά της με την αναγέννηση του γαλλικού άσματος· εκείνο που σκύβει με σέβας στο παρελθόν (ερμηνεύει ωραία το “La memoire et la mer” του Leo Ferre), εκμεταλλευόμενο ταυτοχρόνως την pop επέκταση. Το πρόσφατο σχετικώς CD της “Lemniscate” [Archieball, 2008], αποτελεί απτή απόδειξη όσων προανέφερα. Με ρεπερτόριο ευρύ – τραγούδια δηλαδή των Tom Jobim, Charles Dumont, Georges Bizet (την “Carmen”), Jim Morrison, Duke Ellington, δικά της, αλλά και του κιθαρίστα της Jean-Philippe Crespin – η Monica Passos, με την «ευλύγιστη», ελαφράς βραχνάδας φωνή, μοιάζει ιδανική φορέας τραγουδιών ενός κάποιου ιστορικού βάρους. Πέραν της “Carmen”, του “Tico tico”, του “Rien de rien”, ακόμη και του “La caravane”, θαυμάζει κανείς την προσαρμοστικότητά της στο “Les feuilles mortes”, το κλασικό τραγούδι των Jacques Prevert και Joseph Kosma – το απέδωσαν οι πάντες ως “Autumn leaves” –, με το σαξόφωνο του Archie Shepp να ίπταται, και βεβαίως την acoustic folk εκδοχή της στο “Riders on the storm”, πολύ κοντά στο (σύγχρονο) ύφος του Terry Callier. Η ορχήστρα, με τον Crespin επί κεφαλής στην κιθάρα και τους προγραμματισμούς, είναι άψογη, χρωματίζοντας με... φυσικά όργανα (κλαρινέτα, όμποε, βιολί, άρπα, τρομπέτα, τρομπόνι, φλάουτο κ.ά.) ένα άλμπουμ, που θα μπορούσε να είναι, κάλλιστα, η ηχογράφηση μιας επιτυχημένης συναυλίας.Την ακούμε στο τραγούδι του Leo Ferre...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου