κάτι για το JAZZ JAMBOREE

Γράφοντας έτσι γενικώς, λέμε τώρα, περί ευρωπαϊκών jazz festivals δε γίνεται να παραβλεφθεί το πολωνικό Jazz Jamboree, μία από τις παλαιότερες jazz συναθροίσεις στη Γηραιά Ήπειρο και για κάποια χρόνια (early sixties), σίγουρα, η πιο σπουδαία. Αρχής γενομένης το 1958 (καιρό πριν το Montreux – 1967, το Pori – 1966 ή το North Sea Jazz Festival – 1976), το Jazz Jamboree έφτιαξε αμέσως όνομα, συμπληρώνοντας στις μέρες μας 52 χρόνια συνεχών διοργανώσεων και σημαντικής προσφοράς στα ευρω-τζαζικά δρώμενα. Διεθνές σχεδόν από την ίδρυσή του, αφού το 1960 εμφανίστηκε και ηχογράφησε εκεί ο Stan Getz, συνέδεσε την ύπαρξή του όχι μόνο με τη γέννηση και την ανάπτυξη της τοπικής σκηνής, φιλοξενώντας όλα τα μεγάλα ονόματα των sixties (Krzysztof Komeda, Tomasz Stanko, Zbigniew Namyslowski – η παρουσία του το 1963, με το κουαρτέτο του θεωρείται από τις καθοριστικές στιγμές στην ιστορία της polish jazz), αλλά και με τις μετακλήσεις Αμερικανών (Duke Ellington, Miles Davis, Thelonious Monk, Dizzy Gillespie, Wynton Marsalis, Charles Mingus, Keith Jarrett, Herbie Hancock…) και βεβαίως Ευρωπαίων (Ganelin Trio, Bernt Rosengren, Guido Manusardi…), έδωσε άλλον αέρα όσον αφορά στη σημασία των τζαζ δρωμένων στην Ευρώπη. Τα άλμπουμ εξάλλου, που έχω επιλέξει για ένα μικρό σχολιασμό, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.Το 1968 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την πολωνική κοινωνία. Το καθεστώς Gomulka βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, μετά μάλιστα και από την εξέγερση των φοιτητών το Μάρτιο εκείνου του έτους, και με τη χώρα να βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια. Λογικό ήταν λοιπόν το Jazz Jamboree 68 [Muza XL 0501] να μην εμφανίσει «αστέρια» στο πάλκο του, αλλά κάποια σχήματα από το eastern block, προχωρώντας και σε ορισμένες οικονομικές μετακλήσεις από την Αγγλία ή το Βέλγιο. Εμφανίστηκαν λοιπόν η Big Band of The Moscow Radio and TV υπό τη διεύθυνση του Vadim Ludvikovski, με τον Gennadiy Goldstein στο άλτο, παίζοντας ένα εξωφρενικό swing, το θρυλικό Studio 4 Ensemble από την πρώην Ανατολική Γερμανία (με leader τον αλτίστα Ernst-Ludwig Petrowsky και ακόμη τους Hubert Katzenbeier τρομπόνι, Hans Joachim Graswurm τρομπέτα, Klaus Koch μπάσο κ.ά.) σε πολύ συναισθηματικές ελεύθερες στιγμές, οι Βρετανοί traditionalists Old Timers, με τον κλαρινίστα Sandy Brown και την Beryl Bryden στο τραγούδι και με ρεπερτόριο από Louis Armstrong μέχρι… Horace Silver και τέλος οι Βέλγοι Babs Robert Quartet, του σαξοφωνίστα Babs Robert (Johnny Brouwers πιάνο, Paul Dubois μπάσο, Robert Pernet ντραμς οι υπόλοιποι) σ’ ένα στυλ alla Bill Evans, πριν μπει το σαξόφωνο και... χαλάσει το πράγμα.Το 1972 ο Gomulka ήταν πια παρελθόν και στη θέση του βρισκόταν ο Gierek. Η κατάσταση, λογικώς, δεν πρέπει να’ταν και πολύ καλύτερη· τουλάχιστον για τους μουσικούς. (Οι πληροφορίες μου προέρχονται, κυρίως, μέσα από συζητήσεις με τον ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα των SBB Αποστόλη Άνθιμο – κάποια στιγμή θ’ ανεβάσω ένα μέρος τους). Παρ’ όλα αυτά βρέθηκαν φαίνεται κάποια λεφτά και κατέφθασαν στη Βαρσοβία, για το Jazz Jamboree 72 [Muza XL 0929 ή SXL 0929 για τη stereo κόπια] μεγάλα, οπωσδήποτε, ονόματα. Cannonball Adderley και Jimmy Smith (που δεν εμφανίζονταν στο άλμπουμ) και ακόμη Elvin Jones Quartet (με τους Steve Grossman τενόρο, Dave Liebman φλάουτο, σοπράνο, τενόρο, Gene Perla μπάσο), Charles Mingus Quartet (με τους Cat Anderson τρομπέτα, Hamiet “Bunny” Bluiet βαρύτονο, John Russell Foster πιάνο, Roy Brooks ντραμς), η Big Band του Kurt Edelhagen από την τότε Δυτική Γερμανία και το κουαρτέτο του βιμπραφωνίστα Bosco Petrovic (με Damir Dicic κιθάρα, Miljenko Prohaska μπάσο, Georgij Manchev ντραμς) από την πρώην Γιουγκοσλαβία, που ακούστηκαν στο “Days of wine and roses” του Henry Mancini...
Τι αποδεικνύεται απ’ όλα τούτα; Μα το προφανές. Το να εμφανίσει κάποιος διοργανωτής ενός φεστιβάλ μεγάλη μουσική δεν είναι αναγκαστικώς θέμα χρημάτων.