ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ «υπέρ ελλόγου» (μέρος II: Κουντεριάδα)

Την Κυριακή 1η Αυγούστου είχα αναρτήσει το κείμενο «ο Ry Cooder στη Βιβλιοθήκη», στο οποίο αντιμετώπιζα κριτικώς ένα σχετικό άρθρο του Γιάννη Πετρίδη στην Ελευθεροτυπία της 31/7/2010 (http://diskoryxeion.blogspot.com/2010/08/ry-cooder.html). Εν ολίγοις, έλεγα πως ο Γιάννης Πετρίδης δεν τα έγραφε σωστά, πέφτοντας σε λάθη και σ’ εσφαλμένες κρίσεις. Επίσης, άφηνα σαφείς υπαινιγμούς ότι το γραπτό του «πάσχει» και πως θα χρειαζόταν «χτένισμα», προκειμένου να εύρισκε θέση στις σελίδες μιας εφημερίδας, όπως η Ελευθεροτυπία. Άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου. Έθιξα τα Άγια των Αγίων. Πύρινη λαίλαπα κατευθύνθηκε εναντίον μου από έναν ανεκδιήγητο αναγνώστη. Ευτυχώς, όμως, έχω πλήρη κάλυψη πυροπροστασίας…
Ο Νικόλαος λοιπόν, που δεν μας αποκαλύπτει το επώνυμό του, γι’ αυτό κι εγώ θα τον αποκαλώ από τούδε και στο εξής ως Νικόλαος ο Θρασύς (Ν.Θ.), με κατηγορεί για ένα σωρό πράγματα. Θα απαντήσω σε όλα. Δίνοντας, δηλαδή σημασία σε όσα λέει, παρότι, στην πραγματικότητα, αξίζουν της περιφρόνησής μου. Υπάρχουν και σοβαρότερα πράγματα να κάνω. Αν και θα του είχα κόψει το βήχα πολύ νωρίς, ο Ν.Θ. «εκμεταλλεύτηκε» (με την καλή έννοια το λέω) το γεγονός ότι δεν μπορούσα να απαντήσω – καθότι στα κορφοβούνια που βρισκόμουν οι συνδέσεις στο διαδίκτυο έρχονταν σταγόνα-σταγόνα – ξεπερνώντας κάθε όριο καλής πίστης και δεοντολογίας. Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα του…
Ώστε λοιπόν Ν.Θ. σε χάλασε η παρατήρησή μου πως το κείμενο του Πετρίδη χρειαζόταν «χτένισμα»; Χρειαζόταν. Καθότι ο Γιάννης Πετρίδης δεν έχει κανένα ταλέντο στη γραφή. Τα κείμενά του – ακόμη κι αν δεν έχουν λάθη και κακές εκτιμήσεις – δεν διαβάζονται. Σέρνονται. Δεν τον κρίνω ως ραδιοφωνικό παραγωγό – ok, έχει την ιστορία του κι εγώ τον άκουγα, κατά διαστήματα, στη δεκαετία του ’80 – τον κρίνω μόνον ως γραφιά· και ως γραφιάς δε λέει τίποτα.
Σ’ ενόχλησε η ολόσωστη γενική «του Πειραιώς», στο κείμενό μου για τον Clapton; Την είδα γραμμένη στους Μοντέρνους Ρυθμούς (τεύχος του 1965) και μου άρεσε, γι’ αυτό τη χρησιμοποίησα. Θυμήθηκα έτσι και την Τράπεζα Πειραιώς, τον Ολυμπιακό Πειραιώς, τον Εθνικό Πειραιώς, τον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς, την Ακτή Πειραιώς κ.ο.κ.
Υποστηρίζεις Ν.Θ. πως είμαι από τους τελευταίους που μπορεί να μιλήσει για τα blues και πως είμαι αδαής επειδή διαχωρίζω τα blues σε υποκατηγορίες, από τη στιγμή μάλιστα που… τα blues είναι συναίσθημα (οποία κουβέντα!). Κατ’ αρχάς να σε πληροφορήσω πως αρθρογραφώ στο Jazz & Τζαζ για το blues από 15ετίας, και πως αν είχε τύχει να διαβάσεις τα κείμενά μου, έχω την αίσθηση πως δεν θα μίλαγες έτσι. Αν και – επειδή δεν ξέρεις τι σου γίνεται – μπορεί και να μίλαγες... Γι’ αυτό, επικεντρώνομαι ακριβώς σ’ αυτά για τα οποία με κατηγορείς, για να μη σε μπλέξω.
Δεν μ’ ενδιαφέρει ποιος μεγάλος του παραδοσιακού blues έχει πει τέτοια κουβέντα (αυτό το «παραδοσιακού» ήδη μου βρωμάει, αμφιβάλω αν ξέρεις τι ακριβώς σημαίνει «παραδοσιακό blues»), εκείνο που μ’ ενδιαφέρει να σου πω είναι πως μια τέτοια κουβέντα στερείται παντελώς περιεχομένου. (Στα είπε και η Ευτέρπη μια χαρά, την οποία δεν γνωρίζω. Τον Νίκο Κουτέρη τον γνωρίζω, αφού είχε δισκάδικο στο Παγκράτι, στην Υμηττού, και ήμουν πελάτης του. Τα σημειώνω αυτά επειδή αφήνεις υπονοούμενα ότι έβαλα τους φίλους μου να με υπερασπίσουν. Ντροπή. Οι άνθρωποι από μόνοι τους έγραψαν ό,τι έγραψαν. Βγήκαν απλώς από τα ρούχα τους με τις αθλιότητες που εκστόμισες).
Ν.Θ. νομίζεις πως μόνον τα blues είναι συναίσθημα; Τα folk τραγούδια τι είναι δηλαδή; Η jazz; Τα δημοτικά τραγούδια; Υποκρίνονται όλοι αυτοί, όταν παίζουν και τραγουδούν; Μόνον οι bluesmen βγάζουν συναίσθημα; Όλοι οι άλλοι τι κάνουν; Κοροϊδεύουν; Όπως λοιπόν το δημοτικό τραγούδι το χωρίζουμε σε μωραΐτικο, ρουμελιώτικο, ηπειρώτικο, κρητικό κ.λπ. ή ανάλογα με τη θεματολογία του σε δημοτικό της ξενιτιάς, του γάμου, του χάρου, της τάβλας κ.λπ. έτσι και το blues χωρίζεται σε υποκατηγορίες για να μελετηθεί. Υποκατηγορίες που υποβάλλονται από γεωγραφικούς λόγους (Mississippi blues, Chicago blues, jump blues της Δυτικής Ακτής, Piedmont blues), λόγους θεματολογίας (θρησκευτικά, κοινωνικά blues…), λόγους που κανονίζει η εξέλιξη της τεχνολογίας (ακουστικά, ηλεκτρικά), οι εξελίξεις των στυλ (soul blues, psych blues) κ.ο.κ. Ολίγα μόνον αποδεικτικά στοιχεία από τα χιλιάδες (τι να γράφω τώρα – νοιώθω σαν να παραδίδω μαθήματα στο νηπιαγωγείο). Γράφει ο LeRoi Jones στο “Blues People” (εκδ. Ισνάφι, Ιωάννινα 2007, σελ.163): «Ένα άλλο είδος blues το οποίο εμφανίστηκε γύρω στην ίδια περίοδο στις πόλεις ήταν το επονομαζόμενο μπούγκι-γούγκι». Ακόμη και το boogie-woogie δηλαδή είναι ένα είδος blues – κι είναι έτσι. Στην ιστορία του blues του Paul Oliver και στους κλασικούς οδηγούς “All Music Guide” είναι δεκάδες οι αναφορές στα είδη και τις κατηγορίες του blues, ενώ ένα από τα καλύτερα βιβλία για το blues που έχω στη βιβλιοθήκη μου το “Crying for the Carolines” [Studio Vista, London 1971] του Bruce Bastin αναφέρεται μόνον στο blues των Καρολίνων (North και South), τα οποία ο συγγραφέας τα διακρίνει από άλλα blues, άλλων περιοχών. Εντάξει. Αυτά μπορεί να είναι ψιλά γράμματα για σένα, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως δεν έχεις ακούσει τίποτα περί Delta Blues, Memphis Blues κ.λπ. (τα βιβλία είναι δεκάδες); Βαριέμαι να κάτσω να σκανάρω τα εξώφυλλά τους για να στα δείξω. Τι διάολο; Μόνο τo… blues της θρασύτητας γνωρίζεις;
Γράφεις για «πάπες» και «αρχίδια», μιλάς για «ξερόλες», «κομπλεξικούς», «τυφλούς» και «μονόφθαλμους». Αιδώς. Έχεις ξεπεράσει τα όρια της γελοιότητος. Όποιος κι αν είσαι, οφείλεις να κρυφτείς. Άνοιξε κανένα βιβλίο κι έλα μετά να συλλαβίσεις. (Δεν θα σου μίλαγα έτσι, αν δεν ήσουν ανοήτως προκλητικός και υβριστικός).
Για τα περί Rolling Stone. Θα είχα μικρότερο πρόβλημα, αν το Rolling Stone ήταν πιο ταπεινό και η λίστα του δεν είχε τον υπερφίαλο τίτλο “The 100 Greatest Guitarists of All Time”. Όταν λοιπόν δεν διαχωρίζεις και δεν λες πως κάνεις μία rock λίστα ή μία pop λίστα με κιθαρίστες, αλλά λες πως κάνεις μια λίστα με «τους 100 μεγαλύτερους όλων των εποχών» και βάζεις μέσα διαφόρους blues guitarists, τον Μαλινέζο Ali Farka Toure (ως… αποικιακή ενοχή), τον folkist Bert Jansch κ.ά., αγνοώντας όμως τους jazzmen guitarists τότε είσαι Καραγκιόζης, ή μάλλον… Χατζηαβάτης. Κι αυτό που λες ότι έβαλαν τον Dylan στη θέση 7, στη λίστα με τους σπουδαιότερους τραγουδιστές, είναι για γέλια. Η μόνη κατηγορία που θα μπορούσε να συμμετάσχει ο Dylan είναι εκείνη του τραγουδοποιού. Αν τον ξεχωρίζεις ως τραγουδιστή, και όχι ως στιχουργό ας πούμε, τότε δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Αλλά μόνο και μόνο που μιλάω για λίστες μου ανεβαίνει το σάκχαρο… Άσε τώρα… Όσον αφορά τον Cobain και τους Nirvana, πρόκειται απλώς για τη μεγαλύτερη απάτη του rock την τελευταία 20ετία. Λεπτομέρειες άλλοτε…
Τέλος, αυτά τα… γυναικουλίστικα ότι ζηλεύω γιατί δεν είμαι ο Πετρίδης και ότι δεν μπορώ να τηλεφωνώ στον Bowie, όταν ξυπνάω, και δεν ξέρω ’γω σε ποιον άλλον, μόνο θυμηδία προκαλούν. Αλλά και το ότι οι απόψεις μου λειτουργούν ως «κολπάκι» για να διαφημίσω το blog μου είναι άνευ προηγουμένου. Εδώ, μπαίνουν, διαβάζουν και ξαναμπαίνουν άνθρωποι σοβαροί, που αγαπούν πραγματικά τη μουσική και νοιάζονται για την περιπέτειά της, συμμετέχοντας με τα σχόλια τους και οι ίδιοι στη διερεύνηση και τη διαλεύκανση των καταστάσεων. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι απίθανοι…
Νικόλαε Θρασύ, αν ήθελα να αβγατίσω το blog μου θα έγραφα τις παπαριές που λες εσύ κι εκείνοι, για τους οποίους κόπτεσαι. Είναι σίγουρο πως, τότε, θα είχα πολύ μεγαλύτερη πελατεία…