MOMBASA african rhythms & blues

Όσοι ασχολούνται με τον πλατύ πυθμένα του jazz-funk στην Ευρώπη σίγουρα θα έχουν υπ’ όψιν τους τούς Mombasa. Ένα απίθανο γκρουπ που κατάφερε να ηχογραφήσει μερικά άξια LP στην παλαιά Δυτική Γερμανία, από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά. Δύο από εκείνα τα άλμπουμ, το “African Rhythms & Blues” και το “2” (αμφότερα στην Spiegelei/Intercord, το 1975 και το 1976), θεωρούνται από τους... ειδήμονες (DJ κυρίως και κάποιους συλλέκτες) απόλυτα must have, απαραίτητα δηλαδή για την πλαισίωση ψαγμένων σετ και φυσικά για sampling. Με τις τιμές των originals να ανεβαίνουν, και με κάποια tracks να εμφανίζονται κατά καιρούς σε συλλογές, για ν’ ανοίγει ακόμη περισσότερο η όρεξη, ένα πράγμα μόνον απέμενε. Η πλήρης και οριστική επανέκδοσή τους. Η Sonorama θα ανελάμβανε το… ιερό καθήκον.Το πρώτο άλμπουμ των Mombasa, το “African Rhythms & Blues” [Sonorama L-17, 2006], ηχογραφημένο τον Απρίλιο του 1975 στην Κολωνία, δεν είναι ένα κλασικό jazz-funk LP, αλλά μία ακόμη απόπειρα προκειμένου να pop-ποιηθεί η αφρικανική ρυθμολογία (ένα ίχνος της δηλαδή), με τη βοήθεια τεχνικών της jazz. Το αποτέλεσμα, που αγγίζει βεβαίως και το funk, έχει μία κομψότητα κι ένα επικοινωνιακό χάρισμα, σπάνιο για τέτοιου τύπου μουσικές, οι οποίες συχνά (και καλώς…), στηρίζονται σε μία περισσότερο «ελεύθερη» προσέγγιση, με κρυμμένη τη μαγεία τους πίσω από τις ακροαματικές επαναλήψεις. Οι Mombasa χωρίς να αρνούνται το ειδικό, προσεγγίζουν το γενικό, μέσα από μία απλή, γενικώς, συνταγή, που τραντάζεται από δημιουργικά vibes. Κομμάτια όπως το “Nairobi” ή το “Kenia” (αμφότερα συνθέσεις του τρομπονίστα του γκρουπ Lou Blackburn) είναι εντελώς προφητικά, σε σχέση με τους ήχους που παράγουν σήμερα εταιρίες, όπως π.χ. η Yoruba Records.Τώρα, το “African Rhythms & Blues 2” [Sonorama L-30, 2008] παρουσιάζει, και αυτό, μιαν αυτοδυναμία ως έργο, με ακόμη περισσότερο χωνεμένες τις afro-funk και afro-jazz επιρροές/αναφορές, γεγονός που συνεπάγεται την πλήρη ένταξή του στη σημερινή club σκηνή – η οποία έχει επιδoθεί, εδώ και χρόνια εξάλλου, στο πιο απονενοημένο κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Στην ανάσυρση δηλαδή, από τα πιο σκοτεινιασμένα ράφια, πολύτιμων καταγραφών από το afro μεγασώμα. Περαιτέρω, οριστικοποιείται κατά έναν τρόπο η σκιαγράφηση του πορτρέτου τού τρομπονίστα Lou Blackburn, του μουσικού που υπήρξε η κινητήρια δύναμη των Mombasa – ένας άνθρωπος με jazz προϊστορία, αφού υπήρξε στέλεχος σε ορχήστρες όπως εκείνες των Lionel Hampton, Duke Ellington, Count Basie, Quincy Jones κ.ά.

Ήταν 1971, όταν ο Blackburn θα βρεθεί για πρώτη φορά στο (τότε) Δυτικό Βερολίνο μπαίνοντας στην ορχήστρα του Kurt Edelhagen. Αναφερόμαστε στην εποχή όπου τα afro διδάγματα στην jazz και το rock βρίσκονταν στην ημερησία διάταξη στην Ευρώπη (και σ’ ένα underground, πάντα, κύκλωμα, στην Αμερική), με συγκροτήματα όπως οι Assagai και οι Osibisa να αποκτούν, την ίδιαν ώρα, ιδιαίτερη δημοφιλία. Ο Blackburn θα σχηματίσει τους Mombasa το 1973, επηρεασμένος, τρόπον τινά, όχι μόνο από το περιρρέον afro κλίμα, αλλά και από μιαν ιδιαίτερη άποψη που κουβαλούσε ο ίδιος, εν σχέσει με την pop-ποίηση του ήχου του AACM (Art Ensemble of Chicago κ.ά.) και τη διάχυσή του σε μαζικότερα ακροατήρια. Μέσα από μία απλοποιημένη φόρμα, όσον αφορά στη συνθετική ανάπτυξη, με περιορισμένο δηλαδή το «ελεύθερο» αυτοσχεδιαστικό στοιχείο, ο Blackburn στήνει, από οπτικής πλευράς, ένα jazz σχήμα, που έπαιζε με rock τρόπο, δίχως όμως τις συνήθεις rock προσδοκίες (τα βασικά σολιστικά του όργανα ήταν το τρομπόνι και η τρομπέτα, ενώ απουσίαζαν οι κιθάρες και τα πλήκτρα, με το ηλεκτρικό μπάσο να παίζει υπερ-καθοριστικό ρόλο). Η «γνωριμία» θα επιτευχθεί τελικώς μέσω του “African Rhythms & Blues” όπως προείπα, για να πάρει πια το δικό της δρόμο με το “2”, ένα χρόνο αργότερα. Αν και η line-up είναι, τώρα, εντελώς αλλαγμένη – Doug Lucas τρομπέτα, φλούγκελχορν, Bob Reed κόνγκα, κρουστά, Don Ridgeway bass guitar και Alan Tatham ντραμς, κρουστά – εντούτοις, η σταθερή, φωτεινή παρουσία του Blackburn, που χειρίζεται τρομπόνι, σενάι και κρουστά, είναι εκείνη που εξασφαλίζει την αισθητική συνέχεια. Όλα τα θέματα άγονται από τις ισχυρές funky bass lines του Ridgeway, με την απαραίτητη κρουστή υποστήριξη πάνω στις οποίες απλώνεται ο ήχος των πνευστών, με το αφρικανικό φινίρισμα – το section του Fela, με τους Tunde Williams τρομπέτα και Lekan Animashaun βαρύτονο, έτσι όπως αποτυπώνεται π.χ. στο άλμπουμ “Mr.Big Mouth” [Afrodisia, rec.1975] είναι ένα... νιγηριανό, ηχητικό ανάλογο. Και τα έξι tracks του “2” προσφέρουν ευφορία σε ακρόαση οίκαδε, μερικά όμως, όπως το “Shango II”, το “African hustle” και κυρίως το “Al Rahman”, είναι ό,τι πρέπει για να ανέβει σε γούστο το spin των DJs.
Α και κάτι ακόμη. Το 2007 η Sonorama είχε κυκλοφορήσει και το LP “Mombasa, African Rhythms & Blues Remixes” [L-21] με τους Dr Rubberfunk, Matt Flores, Bird, Curv και Palmreaders να επιχειρούν πάνω στα “Massai”, “Holz”, “Kenia” και “Shango”. Καλή προσπάθεια. Να και μια δισκογραφία...

1. African Rhythms & Blues – GER. Spiegelei/ Intercord 26564-5U – 1975
2. African Rhythms & Blues 2 – GER. Intercord INT 160.049 – 1976
3. Ode To Kalahari – GER. Spiegelei/ Intercord INT 145.601 – 1979
4. Tathagata – GER. Wind No 002 – 1980
5. Peace Maker – GER. Plane Nr.88268 – 1981
6. Ikwezi – GER. Biton ΒΙΤ 2122 – 1981 (ως Ikwezi)

Οι Ikwezi σχηματίστηκαν από τον μπασίστα των Mombasa Don Ridgeway. Τo άλμπουμ ηχογραφήθηκε το 1980/81, στο Bitone Studio της Φρανκφούρτης. Μάλιστα, το 2007 η Sonorama έδωσε σε 45άρι το “Get down (And do it right)” [S-26] βγαλμένο μέσα από το εν λόγω LP. Στα φωνητικά η Joan Faulkner. Ακούστε το...

Κι επειδή, σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνον ο διάβολος μπορεί να σε βάλει να ψάχνεις διαβάστε τι εντόπισα στο site του Γιώργου Νταλάρα, κοιτάζοντας στις συνεργασίες του. «Towards the end of 1995 and, within the framework of a concert held in the Old Frankfurt Opera, he became acquainted with Joan Faulkner, the famous American jazz singer. Together, in the course of that concert, they had interpreted two songs by Alexandros Karozas, a composer of Greek origin. George Dalaras met again with Joan Faulkner in September 2000 in the Conservatory of Herod of Attica accompanied by the BBC Concert Orchestra within the framework of the events that took place towards the support of the Acropolis museum».