Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

WHITE NOISE – ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Τη Δευτέρα 1/11, στην ανάρτηση για τους Simonsound (θα την βρείτε πιο κάτω) ανέφερα τους White Noise, το άλμπουμ τους “An Electric Storm” τον David Vorhaus και την Delia Derbyshire. Την Πέμπτη (4/11), μετά από τρεις ημέρες δηλαδή, διάβασα στο Plus (τεύχος #8) ένα κείμενο της Λένας Πλάτωνος, αφιερωμένο στο συγκεκριμένο άλμπουμ! Δεν μπορώ να πω πως δεν ξαφνιάστηκα (αυτό δηλώνει και το θαυμαστικό). Κάποιος φίλος μού είχε πει παλαιότερα πως η Πλάτωνος εκτιμούσε αυτό το άλμπουμ (προφανώς, ο φίλος, κάτι είχε ακούσει) και πως την είχε επηρεάσει στη μετέπειτα καριέρα της. Επειδή, τώρα, το υποστηρίζει γραπτώς και η ίδια η συνθέτις, ο καθείς (εκείνος, που έχει ακούσει δηλαδή το “An Electric Storm”) μπορεί να το επιβεβαιώσει, έχοντας κατά νου του, αρχικώς, το «Σαμποτάζ», και εν συνεχεία τις «Μάσκες Ηλίου» ή και το «Γκάλοπ». Τραγούδια σαν αυτά που υπάρχουν στην πρώτη πλευρά του “An Electric Storm”, όπως το “Love without sound”, ή το “My game of loving” (ιδίως αυτό) φαίνονται κοντινά στην «πλατωνική» τραγουδοποιία. Ακόμη και η φωνή τής, παντελώς άγνωστης σ’ εμένα, Annie Bird, φέρνει στη μνήμη μου τη φωνή τής Πλάτωνος. Φυσικά, όλα αυτά τα λέω εκ των υστέρων, καθότι ποτέ δεν θα μπορούσα να υποθέσω πως θα είχε υπ’ όψιν της αυτό το άλμπουμ η ελληνίδα μουσικός· και μάλιστα από το 1971 (όπως λέει στο Plus). Το αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, όταν λέει πως «σ’ αυτούς οφείλω τα περισσότερα», αν και με τίποτα δεν δέχομαι πως οι White Noise «ήταν πολύ πιο μπροστά ακόμη κι από τους συμπατριώτες τους, τους Pink Floyd, ή τους Γερμανούς Amon Duul της ίδιας εποχής», όπως, ταυτοχρόνως, υποστηρίζει. [Να υποθέσω, εδώ, το προφανές. Η… σύγκριση, των White Noise – όσον αφορά το «πολύ πιο μπροστά» –, με τους Pink Floyd και τους Amon Duul, υποδηλώνει πως τα τρία γκρουπ ηχούσαν παραπλήσια, καθότι, σε κάθε άλλη περίπτωση, η σύγκριση δεν θα είχε νόημα. Δεν μπορούμε να λέμε δηλαδή πως ο Jacques Brel ήταν πιο προχωρημένος π.χ. από τον Μάρκο Βαμβακάρη. Δεν γίνεται να συγκρίνουμε ανόμοια «πράγματα»].Ας πω λοιπόν, κατ’ αρχάς, πως τους Amon Düül II εννοεί, μάλλον, η Πλάτωνος, και όχι τους Amon Düül, αφού οι… σκέτοι Amon Düül δεν είχαν καμμία σχέση με αυτού του τύπου τις μουσικές (έπαιζαν ένα είδος… freak folk). Αλλά, εγώ, νομίζω (δηλαδή τι «νομίζω»…) πως ούτε και οι Amon Düül II είχαν κάποια σχέση με τον ήχο των White Noise.
Ορισμένοι έχουν την (λανθασμένη) εντύπωση πως οι Amon Düül II ήταν ένα electronic-rock γκρουπ, όπως ήταν οι πρώιμοι Tangerine Dream ας πούμε (του “Electronic Meditation” εννοώ), ή τουλάχιστον οι Can. Δεν είναι έτσι. Βασικά οι Amon Düül II ήταν ένα «απλό», «τυπικό» (ας το χαρακτηρίσω έτσι) rock γκρουπ, με κάποια μόνον ηλεκτρονικά στοιχεία. Και τούτο, μάλιστα, εν μέρει ισχύει, καθότι στο καλύτερό τους άλμπουμ, το “Yeti” [Liberty, 1970], δεν υπάρχει ούτε καν υποψία ηλεκτρονικού ήχου! Αν υπήρχε ένα βρετανικό γκρουπ, στο οποίο θα μπορούσε να μας παραπέμπουν (ας το πούμε έτσι) σήμερα οι White Noise εκείνοι είναι οι Pink Floyd του “Ummagumma” [Harvest, 1969]· τους οποίους, βεβαίως, οι White Noise δεν κατορθώνουν ούτε καν ν’ αγγίξουν σε εφευρετικότητα. Μη λέμε, τώρα (καταλαβαίνετε πως το θέτω), πως οι White Noise «ήταν πολύ πιο μπροστά ακόμη κι από τους συμπατριώτες τους, τους Pink Floyd». Δεν είναι απλώς τραβηγμένο. Είναι πέραν πάσης φαντασίας. Αφήνω, δηλαδή, πως μουσικές τύπου White Noise ηχογραφούσαν ήδη οι Αμερικανοί (και άλλοι… Γάλλοι, Σουηδοί…) κατά κόρον εκείνη την εποχή. Άκου, ας πούμε, Joe Byrd (με τους Field Hippies), Bruce Haack (και με τον πιτσιρίκο... Tony Spiridakis), Mort Garson, Beaver & Krause κ.ά.
[Πληροφοριακώς. Ο δίσκος των White Noise γράφει στο label 1969 και όχι 1968, όπως υποστηρίζει η Wikipedia. Και πρέπει να κυκλοφόρησε – βάσει όσων γράφουν οι Stuart Penney και Chris Savage στο κείμενό τους “Spooky Two to Stormbringer: Island Rock LPs, part 2” στο Record Collector (No. 206, 10/1996) – ανάμεσα στον Μάρτιο και τον Αύγουστο του 1969. Το δε... live album του “Ummagumma” ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του ’69, όπως αναφέρεται και στο δίσκο, ενώ το... studio album πρέπει να γράφτηκε, και αυτό, κάπου εκεί κοντά. Βγήκε δε, το 2LP, προς τα τέλη Οκτωβρίου του ’69. Βασικά, μιλάμε για δίσκους της ιδίας εποχής. Το λέω, για να μη φθάσουμε στα άκρα λέγοντας, ας πούμε, πως οι White Noise θα μπορούσε να είχαν επηρεάσει τους Pink Floyd].
Καταλήγοντας να πω, πως στη συγκεκριμένη σελίδα του Plus υπάρχει ένα σοβαρό σφάλμα. Παραπάνω από τη μισή (σελίδα) καταλαμβάνει μία φωτογραφία της Delia Derbyshire, η οποία συμμετέχει στο άλμπουμ των White Noise… στρίβοντας κουμπιά και «παίζοντας» με βύσματα. Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει πουθενά το όνομά της, ούτε στη φωτογραφία, ούτε στο κείμενο της Λένας Πλάτωνος, ούτε στον πρόλογο του Αντώνη Μποσκοΐτη. Έτσι, οι αναγνώστες διαβάζουν ένα κείμενο, έχοντας μπροστά στα μάτια τους μία τεράστια «άγνωστη» φωτογραφία. Η Delia Derbyshire δεν είναι για τους Έλληνες η… Νατάσα Θεοδωρίδου, που βγαίνει σε αφίσες δίχως ν’ αναφέρεται (επάνω στην αφίσα) τ’ όνομά της· όντως (αν και παλιό το κόλπο).
Υ.Γ. 1 Δεν ξέρω πόσοι το έχουν προσέξει, αλλά στο “An Electric Storm” των White Noise παίζει κρουστά ο Paul Lytton. Ίσως ο κορυφαίος περκασιονίστας της βρετανικής improv scene. Άπειρη η καριέρα του. Έχει, δε, συνεργαστεί, ανάμεσα σε δεκάδες, με τον Demetrio Stratos και τον Φλώρο Φλωρίδη. (Το όνομά του δεν αναφέρεται στο κείμενο).
Υ.Γ. 2 Οι White Noise υπάρχουν ακόμη (και θα υπάρχουν, όσο υπάρχει ο David Vorhaus), έχοντας βγάλει καμμιά δεκαριά άλμπουμ (αθροίζω στο μέτρημα και τις library recordings).

22 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Φώντα.Οι White Noise έχουν επηρεαστεί σαφέστατα απο τους Pink Floyd.To "Black mass Electric Storm in Hell" χρωστάει πολλά στο "Α Saucerful of secrets" ηχογραφημένο στα τέλη 67,αρχές 68.Ο ίδιος ο Vorhaus λέει ότι τους πρώτους μήνες του 68 δεν είχε συλλάβει ακόμα την ιδέα της ηχογράφησης του album.Σκόπευε να ηχογραφήσει τα "Love without Soynd" και "Firebird" στο ΒΒC Radiophonic Workshop και να τα κυκλοφορήσει ως single.Αργότερα συνέβη η γνωριμία του με τον Chris Blackwell και η δημιουργία του album που κυκλοφόρησε 1969.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσο και να μας αρέσει το ντεμπούτο των WHITE NOISE (για μένα το "White Noise 2" είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο Vorhaus), με τίποτα δεν αγγίζει το "φευγιό" ενός "Marylin Monroe-Memorial-Church".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η πρώτη πλευρά του “Yeti” είναι σκέτη «κόλαση» αγαπητέ spacefreak (αλλά και όλο το άλμπουμ) κι ας μην έχει ίχνος ηλεκτρονικών. Σπουδαίο το “Tanz der Lemminge” (έχει και δύο ηλεκτρονικάριους, τον Falk Rogner και τον Kalle Hausmann), αλλά μπροστά στο 3λεπτο(!) “Deutsch Nepal” από το “Wolf City”, που ακόμη το έχω σε ελληνική κόπια (με μονό εξώφυλλο) φοβάμαι πως δεν βάζω κανένα άλλο κομμάτι τους.

    (Το δεύτερο των White Noise δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να το ακούσω. Κακώς; Καλώς; Τώρα, μου φαίνεται πως θα το ψάξω να το αγοράσω…).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μην ξεχνάμε και το "Phallus Dei" με το δαιμονικό "Luzifers Ghilom"..
    Αλέξανδρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια σου Θοδωρή. Ok, γι’ αυτό που λες (συμφωνώ δηλαδή για τα περί “A Saucerful of Secrets”). Εγώ, δεν κάθισα τώρα να ξεψαχνίσω από πού επηρεάστηκαν οι White Noise. Στο κομμάτι των White Noise που αναφέρεις θα μπορούσε να μιλήσεις ακόμη και για τους Iron Butterfly του “In-a-gadda-da-vida” (το ντραμ σόλο του Ron Bushy), για να μη σου πω και για τους Coven, όσον αφορά στη σύλληψη του θέματος. (Αν και δεν είμαι 100% σίγουρος πως είχε προηγηθεί το “Witchcraft Destroys Minds & Reaps Souls” του “An Electric Storm”). Εν πάση περιπτώσει. Εκείνο το οποίο δεν αιτιολογείται με τίποτα από τις παραγόμενες μουσικές (κι αυτό έχει σημασία) είναι το… «πολύ πιο μπροστά» των White Noise εν σχέσει με τους Pink Floyd.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φώντα γίνομαι κακός αμα πω οτι αυτο το lp των White Noise δεν λέει τίποτα...μεταξύ μας τώρα.
    Τι Amon Düül IΙ και Pink Floyd ? Ειμαστε καλα ? τζαμπα ακουμε δίσκους τοσα χρόνια ? και ολα αυτα επειδη ειπε η Λενα κατι καπου...
    RESPECT για το κοριτσι, μια χαρα αλλα μεχρι ενός σημείου.Αρχίζω και αμφιβαλλω πλέον με ολους για το τι λενε.Και με μένα εννοειται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το άλμπουμ των white noise έπαιζε σαν "όνομα αναφοράς" από αρκετά ονόματα του late 90s-early 00s πειραματικού εναλλακτικού ήχου (flying saucer attack, pole ....) και με αυτή την αφορμή είχα ψάξει να το ακούσω. και παρότι πέρασαν χρόνια από τις λίγες φορές που το άκουσα, επιφυλάσσομαι για κάποια νεότερη ακρόαση, αλλά μάλλον συμφωνό με τον προ-προλαλήσαντα φ.ν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Coven vs White Noise?Elafros trabhgmeno bre Fonta.Gia tous A.D 2 tora an po pos htan oi G.D ths Europhs tha eimai paralogos?

    N.M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ν.Μ., γράφοντας στο σχόλιο «για να μη σου πω και για τους Coven, όσον αφορά στη σύλληψη του θέματος» εννοούσα στη σύλληψη του “Black Mass: Electric storm in hell”, το οποίον είχε αναφέρει ο προηγούμενος σχολιαστής (Θοδωρής). Και δεν εννοούσα, φυσικά, πως από μουσικής πλευράς θα μπορούσε να είχαν επηρεάσει οι Coven τους White Noise (ο ήχος των δύο γκρουπ είναι παντελώς διαφορετικός), αλλά το γεγονός ότι η όποια ενδεχόμενη επιρροή θα σχετιζόταν μόνο με το… σατανικόν concept του εν λόγω κομματιού.

    Γράφοντας G.D. εννοείς τους Grateful Dead; Εντάξει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Nai bre Fonta kai ego auto katalaba apla theoro trabhgmeno na eixe akousei o Vorhaus tous Coven.Thymamai pos eixame kanei mia analogh koubenta gis tous Socrates kai tous Ollnadoslavous Fire opou kai pali diafonousame.Telospanton me ton xoroxrono ths rock kanenas den ta ebale.Gia tous A.D2 den ennoo hxhtika alla os synolikh eikona.Sorry gia ta greeglish kai pali alla to den exo fygei akoma apo to gamomeros pou eimai.

    N.M

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. να σημειώσω χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος πως πίσω απ'τους Mort Garson που αναφέρεις ως παρόμοιους, κρύβεται πάλι ο Vorhaus! Κατάλαβα πως τους αναφέρεις ως άλλο γκρουπ.
    Επίσης αφού ψάχνετε για συγκριση (δεν μπορω να κανω τετοιες συγκρισεις γενικα), αλλά ξεχάσατε τους United States of America!

    Σόκραμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. α και οι αμερικάνοι Fifty Foot Hose με το Cauldron μοιαζουν αρκετά σε αίσθηση κατ'εμέ!
    Σόκραμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. O Mort Garson είναι ηλεκτρονικάριος (δεν είναι γκρουπ) και βρίσκεται πίσω από τα γνωστά projects των sixties “The Zodiac: Cosmic Sounds”, “The Wozard of Iz” και άλλα διάφορα.
    Αγαπητέ φίλε, έγραψα κάποια μόνον electro ονόματα των sixties, δεν έκανα... προσκλητήριο. (Δεκτοί, πάντως και οι United States Of America, δεκτοί και οι Fifty Foot Hose).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τι σχέση έχει το phallus dei, με το electric storm, με το more ή ummagumma? Eντάξει μπορεί να υπάρχει κάποια σχέση αλλά και εγώ νομίζω ότι συγκρίνουμε ... ανόμοια μεγαθήρια (έχω φοβερή συμπάθεια στα πρώτα 3).
    Μια σύγκριση μεταξύ fifty foot hose kai white noise είναι πιο λογική. Με τους πρώτους, κατ'εμέ, να είναι αρκετά πίσω (όχι ιδιαιτέρως ευφυή pop κομματια... ολίγο πασάλειμα από μπλιμπλίκια).
    Πάντως "to cut some slack" στην επίσης συμπαθεστάτη Λένα, υποθέτω ότι το shock της ηλεκτρο(ψυχεδέλειας) ήταν αυτό που της έκανε το click και για αυτό εκφράζεται έτσι, δηλαδή μια συναισθηματική ματιά περισσότερο, όχι μια αυστηρή δισκοκριτική ματιά.
    (και για να είμαστε ειλικρινής και εγώ θα προτιμούσα το "the visitations" απο το "interstellar overdrive" lol!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Η Πλατωνος εχει μπερδεψει τα μπουτια της. Τι σχεση εχουν οι A.D.II (ο ορισμος του Krautrock - γερμανικο παρακλαδι του Progressive rock του 70') με τους Pink Floyd (Εγγλεζοι Progressivαδες του 70') και τους White noise (πειραματικη ηλεκτρονικη μουσικη);;; Μονο εκεινη βλεπει καποιο κοινο σημειο αναφορας..

    Απο εκει και περα διαφωνω, Φωντα, οτι το Yeti ειναι το καλυτερο των A.D II. Απο τα πεντε πρωτα (που αξιζουν) τα καλυτερα ειναι το Phallus dei και Carnival in Babylon.

    Και να πω το εξης: υπηρξαν τρεις μπαντες με το ονομα Amon Duul, οι οποιες πηραν το ονομα απο την διασημη κομμουνα Amon Duul του Μοναχου (απο εκει "βγηκαν" λιγο αργοτερα και οι τυπαδες της φραξιας Baader-Meinhof). Η πρωτη: οι Amon Düül (ή Amon Düül I) που ειναι λιγο δυσκολο να πεις τι παιζουνε. Οι Amon Düül II, οι καλυτεροι και πιο διασημοι που οπως ειπα και πιο πανω ειναι ο ορισμος του Krautrock. Και τελος οι Amon Duul (ή Amon Duul UK) οι οποιοι εβγαλαν καποιους δισκους το 80. Και οι τρεις μπαντες ειχαν πολλα κοινα μελη με την εννοια οτι οποιος εφευγε απο την μια πηγαινε στην αλλη.

    Μερικα λινκ:
    http://www.progarchives.com/artist.asp?id=855
    http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1994
    http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1940

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ασχετο αλλα τα δειγματα απο τα περιοδικα, fanzine κτλ στην ακρη του blog ειναι ενας μικρος θησαυρος. Τα εχεις προφανως στη συλλογη σου. Μοναστηρακι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το βιβλιο σου "Ραντεβού στο Κύτταρο" που μπορω να το βρω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το «Ραντεβού στο Κύτταρο» δεν κυκλοφορεί. Τυχαίως, μόνον, αν το βρεις στα στοκατζίδικα/ παλαιοβιβλιοπωλεία του Μοναστηρακίου, της Ιπποκράτους, της Σόλωνος, ή στα παζάρια…
    Τα περιοδικά μετά το ’80 είναι αγορασμένα στην εποχή τους, τα πριν το ’80 τα έχω βρει, γενικώς, στα προαναφερόμενα μέρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Musique concrète, ekei ksekinisan ola....oute pink floyd, oute White Noise ( an kai h douleia ths Delia Derbyshire epirease OLOI tin ilektroniki mousiki ) kai fusika min ksexname tous Stockhausen, Lucier kai ton Xenaki ( ti??? Xenakis???? Poios einai autos????? )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Όλοι, όλοι!!!
    Πώς οι αγράμματοι μπορούνε να μιλάνε για μουσική, δεν το έχω κατάλαβει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ανώνυμε, οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν κανένα νόημα. Πες τη γνώμη σου, για όσα θίγει η ανάρτηση, με σωστό και ωραίο τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή