ΚΩΣΤΑΣ ΣΟΥΚΑΣ δικαίωμά μου…

Κάπως έγινε και θυμήθηκα, ξαφνικά πριν από δυο μέρες, τον συνθέτη, κιθαρίστα και τραγουδιστή Κώστα Σούκα (από το αρτινό γένος των Σουκαίων, φυσικά). Και αν για τον αδελφό του κλαριντζή Βασίλη Σούκα τα… τρομερά παιδιά της τζαζ πήραν κάποια στιγμή γραμμή (ελέω Κυριάκου Σφέτσα και Κώστα Γιαννουλόπουλου, βασικά), για τον Κώστα Σούκα η… ροκ ομήγυρη φοβούμαι πως δεν έχει πάρει ακόμη χαμπάρι τα... μερακλομπερδέματά του. Δικαίως; Ίσως. Δηλαδή ναι.
Ο Κώστας Σούκας δεν έπαιξε στα fusion του καιρού, ίσως (έτσι το νοιώθω) γιατί υπήρξε ο ίδιος ένας fusion πρωτοπόρος (τό’ξερε δεν το ’ξερε), ρίχνοντας –παραλλήλως με τις επιτυχίες που χάριζε στον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, τον Μιχάλη Μενιδιάτη, την Έλενα Γιαννακάκη, ή τη Σοφία Κολλητήρη– ένα διαμαντάκι στον ωκεανό της δισκογραφίας, το οποίο θα λάμπει (έστω, θ’ αχνοφέγγει) στον αιώνα τον άπαντα. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που βρήκα μπροστά μου για πρώτη φορά, σ’ ένα βλάχικο δισκάδικο της Πάτρας τα «Μερακλομπερδέματα» [Intersound SIN2002] από το 1979. Λέω «βλάχικο», γιατί το μαγαζί, το οποίο τώρα δεν υπάρχει, πουλούσε και αντέγραφε μόνο δημοτικά – δίσκους, κασέτες και… γιγαντοκασέτες των 8-track. (Για όσους ξέρουν από Πάτρα, βρισκόταν στην οδό Μαιζώνος –τον ιδιοκτήτη τον ’λέγαν Σπύρο–, σχεδόν απέναντι από τα Δικαστήρια). Εκεί λοιπόν είχα βρει το δίσκο του Κώστα Σούκα, τον οποίον αγόρασα (τότε) για ένα και μόνο λόγο. Είχε… ροκ εξώφυλλο/οπισθόφυλλο. «Κιθάρα παίζει ο Κώστας Σούκας» διάβαζα. «Κιθάρα» έλεγε, κιθάρα έβλεπα, τι είχα να χάσω – σε μιαν εποχή, μάλιστα, που τα φράγκα μάς περίσσευαν; Επτά-οκτώ κατοστάρικα, κάτι τέτοιο...
Το άλμπουμ, για να μην πολυλογώ, αποδείχτηκε αδάμαντας. Και αποτελεί, έκτοτε, ένα από τα αμετακίνητα στην playlist μου, όποτε τυχαίνει δηλαδή να κληθώ σε κανά σταθμό, για κανένα προγραμματάκι. «Μερακλομπερδέματα» είχα παίξει και στην Πάτρα (στο Μουσικό Δίαυλο και στον Φάρο FM), αλλά και στην Αθήνα πρόπερσι, στον Κόκκινο 105,5, όταν είχαμε πάρει κάτι ωρίτσες, ως περιοδικό, ενώ βεβαίως έχω αναφερθεί στο άλμπουμ και στο Jazz & Τζαζ (όχι στο «δισκορυχείον»).Κάτι ακόμη. Πρωτάκουσα διπλοπενιά σε ηλεκτρική κιθάρα από το Γιάννη Δρόλαπα (Μουσικές Ταξιαρχίες… κι άλλες αηδίες) το 1982, στη διασκευή του «Τεκέ» του Ανέστη Δελιά. Πήγαινα στο Λύκειο ακόμη. Θυμάμαι πως δεν καταλάβαινα τι ήταν, ακριβώς, εκείνο, που έφτανε στ’ αυτιά μου. Φίλος, που… γρατζούναγε, μου είχε εξηγήσει. Περί τα μέσα των 80s άκουσα για πρώτη φορά Dick Dale, από κάποια νυχτερινή εκπομπή (ραδιόφωνο) του Γρηγόρη Βάιου και πολύ αργότερα, στη δεκαετία του ’90 πια, τον Aris San. Είχαν προηγηθεί βεβαίως τα διπλόχορδα σόλι του Κώστα Σούκα…
Διαπίστωση. Στα «Μερακλομπερδέματα» δεν υπάρχει μπουζούκι ούτε για δείγμα (κάποιοι τη θέλουν αυτή την πληροφορία...). Φυσικά, τα instros είναι χάρμα ώτων, αλλά επειδή εγώ γουστάρω και τα σκυλάδικα ξεκινάω με το «Δικαίωμά μου» (στίχοι Λάκης Τσόλης) και μετά πάω στο απίθανο lead track «Το τσιφτετέλι μου»…