WHITE NOISE – ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Τη Δευτέρα 1/11, στην ανάρτηση για τους Simonsound (θα την βρείτε πιο κάτω) ανέφερα τους White Noise, το άλμπουμ τους “An Electric Storm” τον David Vorhaus και την Delia Derbyshire. Την Πέμπτη (4/11), μετά από τρεις ημέρες δηλαδή, διάβασα στο Plus (τεύχος #8) ένα κείμενο της Λένας Πλάτωνος, αφιερωμένο στο συγκεκριμένο άλμπουμ! Δεν μπορώ να πω πως δεν ξαφνιάστηκα (αυτό δηλώνει και το θαυμαστικό). Κάποιος φίλος μού είχε πει παλαιότερα πως η Πλάτωνος εκτιμούσε αυτό το άλμπουμ (προφανώς, ο φίλος, κάτι είχε ακούσει) και πως την είχε επηρεάσει στη μετέπειτα καριέρα της. Επειδή, τώρα, το υποστηρίζει γραπτώς και η ίδια η συνθέτις, ο καθείς (εκείνος, που έχει ακούσει δηλαδή το “An Electric Storm”) μπορεί να το επιβεβαιώσει, έχοντας κατά νου του, αρχικώς, το «Σαμποτάζ», και εν συνεχεία τις «Μάσκες Ηλίου» ή και το «Γκάλοπ». Τραγούδια σαν αυτά που υπάρχουν στην πρώτη πλευρά του “An Electric Storm”, όπως το “Love without sound”, ή το “My game of loving” (ιδίως αυτό) φαίνονται κοντινά στην «πλατωνική» τραγουδοποιία. Ακόμη και η φωνή τής, παντελώς άγνωστης σ’ εμένα, Annie Bird, φέρνει στη μνήμη μου τη φωνή τής Πλάτωνος. Φυσικά, όλα αυτά τα λέω εκ των υστέρων, καθότι ποτέ δεν θα μπορούσα να υποθέσω πως θα είχε υπ’ όψιν της αυτό το άλμπουμ η ελληνίδα μουσικός· και μάλιστα από το 1971 (όπως λέει στο Plus). Το αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, όταν λέει πως «σ’ αυτούς οφείλω τα περισσότερα», αν και με τίποτα δεν δέχομαι πως οι White Noise «ήταν πολύ πιο μπροστά ακόμη κι από τους συμπατριώτες τους, τους Pink Floyd, ή τους Γερμανούς Amon Duul της ίδιας εποχής», όπως, ταυτοχρόνως, υποστηρίζει. [Να υποθέσω, εδώ, το προφανές. Η… σύγκριση, των White Noise – όσον αφορά το «πολύ πιο μπροστά» –, με τους Pink Floyd και τους Amon Duul, υποδηλώνει πως τα τρία γκρουπ ηχούσαν παραπλήσια, καθότι, σε κάθε άλλη περίπτωση, η σύγκριση δεν θα είχε νόημα. Δεν μπορούμε να λέμε δηλαδή πως ο Jacques Brel ήταν πιο προχωρημένος π.χ. από τον Μάρκο Βαμβακάρη. Δεν γίνεται να συγκρίνουμε ανόμοια «πράγματα»].Ας πω λοιπόν, κατ’ αρχάς, πως τους Amon Düül II εννοεί, μάλλον, η Πλάτωνος, και όχι τους Amon Düül, αφού οι… σκέτοι Amon Düül δεν είχαν καμμία σχέση με αυτού του τύπου τις μουσικές (έπαιζαν ένα είδος… freak folk). Αλλά, εγώ, νομίζω (δηλαδή τι «νομίζω»…) πως ούτε και οι Amon Düül II είχαν κάποια σχέση με τον ήχο των White Noise.
Ορισμένοι έχουν την (λανθασμένη) εντύπωση πως οι Amon Düül II ήταν ένα electronic-rock γκρουπ, όπως ήταν οι πρώιμοι Tangerine Dream ας πούμε (του “Electronic Meditation” εννοώ), ή τουλάχιστον οι Can. Δεν είναι έτσι. Βασικά οι Amon Düül II ήταν ένα «απλό», «τυπικό» (ας το χαρακτηρίσω έτσι) rock γκρουπ, με κάποια μόνον ηλεκτρονικά στοιχεία. Και τούτο, μάλιστα, εν μέρει ισχύει, καθότι στο καλύτερό τους άλμπουμ, το “Yeti” [Liberty, 1970], δεν υπάρχει ούτε καν υποψία ηλεκτρονικού ήχου! Αν υπήρχε ένα βρετανικό γκρουπ, στο οποίο θα μπορούσε να μας παραπέμπουν (ας το πούμε έτσι) σήμερα οι White Noise εκείνοι είναι οι Pink Floyd του “Ummagumma” [Harvest, 1969]· τους οποίους, βεβαίως, οι White Noise δεν κατορθώνουν ούτε καν ν’ αγγίξουν σε εφευρετικότητα. Μη λέμε, τώρα (καταλαβαίνετε πως το θέτω), πως οι White Noise «ήταν πολύ πιο μπροστά ακόμη κι από τους συμπατριώτες τους, τους Pink Floyd». Δεν είναι απλώς τραβηγμένο. Είναι πέραν πάσης φαντασίας. Αφήνω, δηλαδή, πως μουσικές τύπου White Noise ηχογραφούσαν ήδη οι Αμερικανοί (και άλλοι… Γάλλοι, Σουηδοί…) κατά κόρον εκείνη την εποχή. Άκου, ας πούμε, Joe Byrd (με τους Field Hippies), Bruce Haack (και με τον πιτσιρίκο... Tony Spiridakis), Mort Garson, Beaver & Krause κ.ά.
[Πληροφοριακώς. Ο δίσκος των White Noise γράφει στο label 1969 και όχι 1968, όπως υποστηρίζει η Wikipedia. Και πρέπει να κυκλοφόρησε – βάσει όσων γράφουν οι Stuart Penney και Chris Savage στο κείμενό τους “Spooky Two to Stormbringer: Island Rock LPs, part 2” στο Record Collector (No. 206, 10/1996) – ανάμεσα στον Μάρτιο και τον Αύγουστο του 1969. Το δε... live album του “Ummagumma” ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του ’69, όπως αναφέρεται και στο δίσκο, ενώ το... studio album πρέπει να γράφτηκε, και αυτό, κάπου εκεί κοντά. Βγήκε δε, το 2LP, προς τα τέλη Οκτωβρίου του ’69. Βασικά, μιλάμε για δίσκους της ιδίας εποχής. Το λέω, για να μη φθάσουμε στα άκρα λέγοντας, ας πούμε, πως οι White Noise θα μπορούσε να είχαν επηρεάσει τους Pink Floyd].
Καταλήγοντας να πω, πως στη συγκεκριμένη σελίδα του Plus υπάρχει ένα σοβαρό σφάλμα. Παραπάνω από τη μισή (σελίδα) καταλαμβάνει μία φωτογραφία της Delia Derbyshire, η οποία συμμετέχει στο άλμπουμ των White Noise… στρίβοντας κουμπιά και «παίζοντας» με βύσματα. Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει πουθενά το όνομά της, ούτε στη φωτογραφία, ούτε στο κείμενο της Λένας Πλάτωνος, ούτε στον πρόλογο του Αντώνη Μποσκοΐτη. Έτσι, οι αναγνώστες διαβάζουν ένα κείμενο, έχοντας μπροστά στα μάτια τους μία τεράστια «άγνωστη» φωτογραφία. Η Delia Derbyshire δεν είναι για τους Έλληνες η… Νατάσα Θεοδωρίδου, που βγαίνει σε αφίσες δίχως ν’ αναφέρεται (επάνω στην αφίσα) τ’ όνομά της· όντως (αν και παλιό το κόλπο).
Υ.Γ. 1 Δεν ξέρω πόσοι το έχουν προσέξει, αλλά στο “An Electric Storm” των White Noise παίζει κρουστά ο Paul Lytton. Ίσως ο κορυφαίος περκασιονίστας της βρετανικής improv scene. Άπειρη η καριέρα του. Έχει, δε, συνεργαστεί, ανάμεσα σε δεκάδες, με τον Demetrio Stratos και τον Φλώρο Φλωρίδη. (Το όνομά του δεν αναφέρεται στο κείμενο).
Υ.Γ. 2 Οι White Noise υπάρχουν ακόμη (και θα υπάρχουν, όσο υπάρχει ο David Vorhaus), έχοντας βγάλει καμμιά δεκαριά άλμπουμ (αθροίζω στο μέτρημα και τις library recordings).