Αυτές τις δύο φωτογραφίες στα εξώφυλλα των singles των
Chakachas τις χωρίζουν πάνω από 10 χρόνια, μπορεί και 15. Όπως φαίνεται καθαρά οι δύο ομάδες αποκλείεται να έχουν κοινά, περισσότερα από ένα μέλη. Βασικά, αναφέρομαι στη χοντρή κυρία που τραγουδούσε και έπαιζε maracas και το όνομα της οποίας ήταν (βάσει μιας διάσπαρτης ιντερνετικής πληροφορίας)
Kari Kenton.
Οι Chakachas των «Παιδιών του Πειραιά», του «Κουλούρι», της «Εικοσάρας» και του «Εγώ και το γαϊδουράκι» μου (early sixties) δεν φαίνεται να είχαν καμμία ουσιαστική σχέση με τους Chakachas του "Jungle fever", του "African yama", του "By the way" και του "He's gone" (early-mid seventies).
Πάντως, η τρίτη φωτογραφία από το Ερέχθειον, τραβηγμένη κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '60 (κοσμεί το back cover του πρώτου single), φανερώνει και την ιδιαίτερη σχέση των Βέλγων(;) με τις μουσικές μας, αφού δεν έλεγαν μόνο τραγούδια ελλήνων συνθετών (Χατζιδάκις, Μουζάκης...), αλλά τραγουδούσαν και στη γλώσσα μας!
Δίνω ακόμη μια πληροφορία από μνήμης, χωρίς να την τσεκάρω. Τους θυμάμαι live ή περίπου live και σε ελληνική ταινία της εποχής. Όποιοι γνωρίζουν περισσότερα (όχι απ' αυτά που λέει η Wikipedia...) ας συμπληρώσουν...
http://www.answers.com/topic/jungle-fever-1971-album-by-the-chakachas
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είχα διαβάσει απο τον Thom Jurek τον οποίο γενικά έχω σε εκτίμηση.Είναι γεγονός ότι οι πληροφορίες είναι λίγες.Οταν λέω ότι είναι ίδιοι δεν εννοούσα σαν φυσικά προσωπα,αλλά σαν όνομα,σαν brand name,κάτω απο το οποίο θα μπορούσε να μην είναι και κανένας ίδιος μες στη δεκαετία.Αναμένω και γω περισσότερο φως σε αυτό το θέμα
Θοδωρής
Μάλλον ό, τι του κατέβει λέει ο Thom Jurek, όταν ισχυρίζεται πως “this group from Belgium was almost completely white, made up nearly entirely of Northern European men (with the notable exception being vocalist Kari Kenton who was of Cuban origin), most were either Dutch or Belgian”. Όπως βλέπουμε, όμως, στην κόκκινη photo υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δύο, για να μην πω τρεις μαύροι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης εκείνο που λέει περί Nico Gomez ελέγχεται, γιατί εκείνη την εποχή (late fifties) ο Gomez είχε άλλη (βελγική) μπάντα, τους Los Terribles (Enfants Terribles). Πολύ «ανοιχτό» κεφάλαιο…
Δεν αποκλείω και να λέει ότι του κατέβει.Απλά νομίζω οτι τα πράγματα περιπλέκονται με το ζήτημα της "ενοικίασης" μαύρων μουσικών για δημόσιες εμφανίσεις.Μήπως κάποιοι απο αυτούς είναι στην κόκκινη φωτό?Και μήπως εν τέλει δεν υφίσταται το γκρουπ ως σταθερή ενότητα στις αρχές 70'ς αλλά ο δίσκος είναι στουντιακό κατασκευασμα σεσσιονάδων(λευκών,μαύρων οτιδήποτε) οπότε πιασ΄το αυγό και κούρευτο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘοδωρής
Αποκλείεται οι λευκοί μουσικοί των late fifties, που είχαν ήδη κάποια ηλικία όπως βλέπουμε στην πρώτη φωτό, να έπαιζαν… sexy latin funk το 1972. Ακούγοντας το “Jungle fever” (το LP δεν είναι στο ίδιο κλίμα – θυμίζει τις late sixties εγγραφές τους) πάει ο νους σου (και) σε μαύρους, πράγμα το οποίον επιβεβαιώνεται και από την «κόκκινη» φωτό, που είναι εκείνης της εποχής. Προσωπικώς, νομίζω πως για κάποια χρόνια (στη δεκαετία του ’70 δηλαδή) οι Chakachas ήταν ένα μεικτό γκρουπ, που δεν είχε καμμία σχέση με τους… πρώτους Chakachas. Δεν ξέρω αν ήταν στούντιο κατασκεύασμα. Αν και, προσωπικώς, κάτι τέτοιο δεν το θεωρώ πιθανό, γιατί ηχογράφησαν κάμποσο υλικό στα seventies (γνωρίζω κι ένα «ελληνικό» LP τους στην Music Box [SMB 15003] από το ’77, που είναι μια χαρά – με πολύ καλή version του “Soledad” του Nico Gomez), πράγμα που σημαίνει πως θα ήταν λίγο δύσκολο session μουσικοί να μαζεύονταν κάθε λίγο και λιγάκι, ηχογραφώντας κάτω από το ίδιο (πάντα) όνομα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης σε ένα περιοδικό που έχεις κι εσύ στην συλλογή σου, αναφέρει ότι είχαν παίξει καλεσμένοι του Συλλόγου τελοιοφοίτων της Ιατρικής του ΑΠΘ, πριν την δικτατορία...
ΑπάντησηΔιαγραφήBwana, αν μπορείς γίνε πιο συγκεκριμένος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντα μαλλον η ελληνικη ταινία που θυμάσαι εχει ενα πλάνο με τους "γέρους" Chakachas στα Αστέρια Γλυφάδας με φοίνικες,bongos,ασπρα κοστούμια κλπ αλλα αυτος που μου το επιβεβαίωσε δεν θυμάται τον τίτλο της ταινίας.Απλα το γράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ δε οτι οι "νέοι" Chakachas του "Jungle Fever" δεν πρέπει να χουν καμμια σχέση με τους του Ερεχθειου.
Α! Αυτο το «ελληνικό» LP τους στην Music Box [SMB 15003] από το ’77 που λες δεν ειναι το Jungle Fever ?
Τους παλαιούς Chakachas είχα κι εγώ κατά νου, όταν έγραφα για ελληνική ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφή…βλάστηση, άσπρα κοστούμια κ.λπ., κ.λπ. Τα επιβεβαιώνω. Ο τίτλος μας λείπει. Πιθανώς να παίζει κι ο Ηλιόπουλος, αλλά ας μην αρχίσω τα «πιθανώς», γιατί, έτσι δεν βγαίνει άκρη.
Το ελληνικό LP έχει τίτλο “Eso Es El Amor, New recording 77” [Music Box SMB 15003], βγήκε το 1977 και είναι (κι αυτό) σε παραγωγή του Roland Kluger.
ουτε που το ξερα.Αυτο ειναι ?
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.cdandlp.com/product/2/114414501/chakachas-eso-es-el-amor.html
Όχι. Είναι αυτό… http://is.gd/hFnDN
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαλιστα.Απο εξώφυλλα σκιζαμε πάντως.
ΑπάντησηΔιαγραφήT Φώντα.
Αφήστε το ρατσισμό με τους "γέρους" και πιάστε καλύτερα τους φαλάκρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ συνθέτης του "Jungle Fever", γεννημένος το 1924, παίζει keybords στο "Voodoo" (και σε όλο το άλμπουμ Amanda, 1976) των Black Blood που γαμάει τα λύκεια.
Και τι σχέση έχει αυτό ρε ανώνυμε; Εμείς δεν κάτσαμε να δούμε τι έχει κάνει ο Bill Ador. Και πολύ περισσότερο ο Nico Gomez, ο οποίος φέρεται από κάποιους να συνεργάζεται εκείνη την περίοδο με τους Chakachas (στο LP “Jungle Fever” έχει γράψει τρία τραγούδια – τόσα και περισσότερα έχει γράψει και ο Ador) η καριέρα του οποίου κάνει θρύψαλα εκείνη του Bill Ador. Πιθανώς, γιατί ήταν γεροντότερος…
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μας σεβόμαστε καλλιτεχνικώς (αν το αξίζουν) – γιατί περί αυτού του «καλλιτεχνικώς» συζητάμε – και τους γεροξούρες, που είναι «με το ένα πόδι στον τάφο» και τους φαλάκρες και όσους έχουν μαλλιά μέχρι τον αστράγαλο και όσους πίνουν ακόμη ‘Νουνού Kid’. Μη φθάσουμε να κάνουμε κουβέντα για τα αυτονόητα.
"Αποκλείεται οι λευκοί μουσικοί των late fifties, που είχαν ήδη κάποια ηλικία όπως βλέπουμε στην πρώτη φωτό, να έπαιζαν… sexy latin funk το 1972"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αυτό που λές πιο πάνω, έχει σχέση αυτό που έγραψα.
Ο Gomez δεν ήταν γεροντότερος. Γεννήθηκε το 1925, αλλά πέθανε δώδεκα χρόνια νωρίτερα από τον Ador (ή Albimoor, ή De Moor). Οπότε, δεν καταλαβαίνω πού κολλάνε και τα "θρύψαλα".
http://www.artandpopularculture.com/Nico_Gomez
http://www.bach-cantatas.com/Lib/Albimoor-William.htm
Θα είχε ενδιαφέρον να μας πληροφορούσες από ποιο 45άρι είναι η κόκκινη φωτογραφία. Δηλαδή, τίτλους, χρονολογία και χώρα έκδοσης.
Εγώ καλά τα έγραψα ρε φίλε, τι μας μπερδεύεις τώρα με τα σού’πα μού’πες. Αυτοί που έπαιζαν στους Chakachas το ’72 για μένα δεν είχαν καμμία σχέση μ’ εκείνους που έπαιζαν στους Chakachas το ’59. Εσύ, πήρες, τώρα, γραμμή απ’ αυτό κι άρχισες να μιλάς για… ηλικιακούς ρατσισμούς. Αν είναι δυνατόν. Πολύ μακρυά το πήγες (παρ’ ότι εγώ προσωπικώς δε μίλησα για «γέρους»). Αλλά και να μίλαγα δηλαδή, φανερώνει αυτό κάτι παραπάνω; Εγώ, τις λέξεις «γέρος» και «γριά» (έτσι αποκαλώ-αποκαλούσα και τους γονείς μου) τις λέω πάντα με αγάπη και με συμπάθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ’ ευχαριστώ για τα βιογραφικά των Ador και Gomez. Ok, δεν ήταν γεροντότερος, αλλά δεν είναι το σημαντικό αυτό. Το ότι ισχύουν τα «θρύψαλα», αυτό είναι το σημαντικό.
Επειδή γνωρίζω τη δισκογραφία του Gomez (45άρια και LP – που κυκλοφορούσαν και στην Ελλάδα από την Margophone - έχω καμμιά δεκαριά, μπορεί και περισσότερα) σου λέω ότι η αξία της είναι απείρως σημαντικότερη από εκείνη του Ador. Μόνο και μόνο το “Ritual” να βάλεις, που αποτελεί φετίχ για το DJ κύκλωμα, φτάνει. Δισκάρα. Τέτοιο άλμπουμ δεν έκανε ποτέ ο Ador. Και πολλοί άλλοι του latin-funk...
Ευχαρίστως να σου δώσω ό,τι στοιχεία υπάρχουν από το 45άρι με την κόκκινη φωτό. Έχει τα τραγούδια “African Yama/ By the way (he’s gone)” είναι γερμανικό στη Hansa 13 241 AT, αλλά δεν γράφει χρονιά. Όπως το κόβω είναι από το πρώτο μισό του ’70. Έχω κι άλλα 45άρια της Hansa, αλλά τώρα δεν έχω χρόνο να «συγκρίνω» τα νούμερα, για να υπολογίσω καλύτερα. Αν μπορείς να βοηθήσεις, κάνε το.
Χαζεύοντας παλιότερες δημοσιεύσεις σου, έπεσα πάνω στους Les Chakachas και ξανάνοιξε μια παλιά πληγή που 24 χρόνια δε λέει να κλείσει. Στα γρήγορα λοιπόν… Μεγάλωσα με τα 45άρια της μαμάς παίζοντάς τα σε ένα θηριώδες ραδιοπικάπ, δώρο γάμου στους γονείς μου το ’65. Το ρεπερτόριο, πολυσυλλεκτικό. Από ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΕΛΕΓΡΗ και INSTABUL στο soundtrack του ELMER GANTRY και από Τσιγγάνικες μελωδίες με τον YOSKA GABOR σε δισκάκι του ROL, στους LES CHAKACHAS. Φοιτητής πια στη δεκαετία του 80’ πήρα τα δισκάκια, (διακόσια πάνω κάτω) μαζί μου στην Αθήνα. Μ’ έβγαλαν ασπροπρόσωπο σε δεκάδες πάρτι, ώσπου μια μέρα βρήκα το διαμέρισμα μου ανοιχτό. Ο απολογισμός: Το κομπιουτεράκι μου, η κολόνια, ένας δερμάτινος σάκος, ο ενισχυτής και όλα τα 45αρια. Ανάμεσά τους, ένα από τα πιο αγαπημένα μου όλων των εποχών. Ένα ελληνικής κοπής κομμάτι της RCA με τους LES CHAKACHAS στο MAMA DU και στο δολοφονικό KANIMAMBO. Επιστρέφοντας κάποια στιγμή στο Βόλο, θυμήθηκα ότι από λάθος δεν είχα πάρει μαζί μου καμιά πενηνταριά. Με αφορμή τη συγκεκριμένη δημοσίευση, ξανακούω τα ARRIBA LA CONGA και PA LA PALOMA (RCA 51PW-119/120). Αυτό σώθηκε. Δυστυχώς δεν σώζεται το εξώφυλλο για περισσότερες πληροφορίες αν και η μητέρα μου (που ακόμη κρατάει μούτρα), θυμάται πως το αγόρασε το 1960. Σίγουρα δεν βοηθάω την έρευνα να πάει ένα βήμα παρακάτω. Ίσως όμως, οι μικρές ιστορίες που κρύβονται πίσω από αγαπημένα ακούσματα της ζωής μας να αξίζουν περισσότερο και από τις έρευνες και από την απόκτηση σπάνιων εκδόσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρεμπίπτοντος, η μητέρα μου συνήθιζε να τοποθετεί με σελοτεϊπ ένα χαρτάκι «Λένα Α.» ή να σημειώνει με στυλό το όνομα της πάνω στα δισκάκια. Αν Φώντα, στις ατέρμονες αναζητήσεις σου εντοπίσεις ποτέ κάποιο από αυτά που μου έκλεψαν τότε, κάνε ένα αφιέρωμα στο Δισκορυχείον (τόσο στο blog όσο και στο περιοδικό). Θα είναι ο καλύτερος τρόπος να πάρω το «αίμα» μου πίσω.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία, Κώστας