ACID MOTHERS TEMPLE electric heavyland

Η απίστευτα περιπλεγμένη 15ετής ιστορία των Ιαπώνων Acid Mothers Temple και βεβαίως του ιδρυτή τους, κιθαρίστα Kawabata Makoto δρα αποθαρρυντικώ τω τρόπω, στην προσπάθεια να «περιοριστεί», μέσα σε κάποια λογικά πλαίσια δηλαδή, η λαβυρινθώδης (heavy cosmic improvised λένε όσοι θέλουν να ξεμπερδεύουν με τρεις λέξεις) δισκογραφική τους παρουσία. Με άξονα πέντε CD τους, για τα οποία θα πω λίγα λόγια, θα επιχειρήσω το... ακατόρθωτο. (Ok, δεν είμαι ο μόνος). Από την εποχή των Πυθαγορείων (το πάμε πολύ πίσω, αλλά δεν πειράζει) η μουσική και όσοι... συναναστρέφονταν μαζί της, αποτελούσαν το πιο ισχυρό κομμάτι ενός μηχανισμού να κατανοηθεί η γήινη και κατ’ επέκταση η συμπαντική πορεία, μέσα από διαδικασίες μελέτης και άσκησης, που στόχευαν στην απελευθέρωση του σώματος από τις διάφορες φυσικές εξαρτήσεις και βεβαίως στην ανάταση του πνεύματος, με την ταυτόχρονη προβολή του επάνω στο καθημερινό αιτούμενο. Στην εύρεση δηλαδή των απαντήσεων που να καθιστούν βεβαία τη θεωρία. Αναπτύχθηκαν έτσι κάποιοι μυστικοί κώδικες, ένα σύστημα σύνθεσης πραγμάτων και καταστάσεων, εντός του οποίου η τέχνη των ήχων είχε έναν πολύ σημαντικό ρόλο (και ως άμεση εφαρμογή της φυσικής των αριθμών), στην κατανόηση των νόμων της δημιουργίας. Από ’κει, από τους Πυθαγορείους δηλαδή, φαίνεται πως ξεκινούνε όλα – όχι τυχαίως ο Sun Ra, ιδρυτής μιας εκ των των σημαντικοτέρων μουσικών κολεκτίβων του 20ου αιώνα, στο εξώφυλλο τού “The Heliocentric Worlds of, Vol.2”, έβαλε τη δική του φωτογραφία στο κέντρο μιας εξάδας προσώπων, δίπλα σ’ εκείνη του Πυθαγόρα. Βεβαίως, όλες οι «ανάλογες» μυστικές φιλοσοφικο-θρησκευτικές σχολές ή στάσεις που εμφανίστηκαν στην ιστορική πορεία, από εκείνη του Ερμή Του Τρισμέγιστου, μέχρι της Μαντάμ Μπλαβάτσκυ, του Γκουρντζίεβ και του Harry Smith (για όλες, ο Sun Ra, είχε έναν καλό λόγο...), έπαιξαν το δικό τους αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας γενικότερης αντίληψης πως η μουσική, εν τέλει, ο ήχος καλύτερα, είναι κάτι πολύ περισσότερο απ’ ό,τι απλώς ακούμε. Μπορεί, λοιπόν, στο χώρο της αφροαμερικανικής κουλτούρας η Arkestra να υπήρξε το πιο διάσημο «κλειστό» σύστημα μουσικού-φιλοσοφικού στοχασμού, όμως και στο χώρο του rock, υπήρξαν σε μικρότερο βαθμό, ανάλογες τάσεις που διαμόρφωσαν ένα σύστημα από πιστεύω, ίσως όχι τόσο καλώς «πληροφορημένο», αλλά πάντως με σημαντική παρουσία, κάποιες φορές, μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας των νέων. Να θυμηθούμε τους Magma, τους Gong και κυρίως τους Ya Ho Wa 13 του Father Yod, μία hippie μυστικιστική, μουσική ομάδα από την Καλιφόρνια με μεγάλη δραστηριότητα στα seventies (κοντά της ήταν κάποτε και ο Sky Saxon), τα μέλη της οποίας διδάσκονταν παλαιές πρακτικές (kabbalah, tarot, λευκή μαγεία), μαζί με yoga, ασκήσεις αναπνοής και διαλογισμό. Τούτοι οι τελευταίοι φαίνεται πως απετέλεσαν ένα από τα πιο ισχυρά πρότυπα για τους Acid Mothers Temple. Aν και το συγκρότημα δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Osaka, εντούτοις η ιστορία μας ξεκινά αρκετά χρόνια πριν, το 1978, στις πρώτες προσπάθειες δηλαδή του Kawabata Makoto να κάνει αισθητή την παρουσία του στην ιαπωνική σκηνή μέσω της Ankoku Kakumei Kyodotai, μιας ομάδας που απαρτιζόταν (και) από μη μουσικούς, οι οποίοι χειρίζονταν, συνήθως, αυτοσχέδια όργανα. Το ηχητικό αποτέλεσμα καταγράφηκε τότε σε ορισμένες κασέτες, για τις οποίες όσοι τις έχουν ακούσει μιλούν για κάποιο είδος freaky ηλεκτρονικού rock, σαν έναν φανταστικό συνδυασμό δηλαδή Deep Purple, Karlheinz Stockhausen, Amon Düül και Red Crayola. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μέχρι τουλάχιστον το 1987, ο Makoto θα πρωτοστατήσει στη ίδρυση διαφόρων σχηματισμών (Baroque Bordello, Mura, Seiri, Enkei, Suiso, Erochika...) χτίζοντας στην ουσία τις βασικές διαστάσεις του ήχου των Acid Mothers Temple, έτσι όπως εμείς θα τον γνωρίζαμε λίγα χρόνια αργότερα. Χονδρικώς, την εξαετία 1987-92, και βάσει όσων διαβάζω στο ημερολόγιο της μπάντας (www.acidmothers.com), o Makoto θα ασχοληθεί με τον «ελεύθερο αυτοσχεδιασμό», αναπτύσσοντας συγχρόνως τις κοινοβιακές ιδέες και πρακτικές του, όντας μέσα σε διάφορες κομμούνες. Προς το 1995 όλη αυτή η καταβύθιση θα πάρει σχήμα μέσω των Acid Mothers Temple, ενός γκρουπ που ξεπήδησε μέσα από μία ευρύτερη ομάδα φίλων (Soul Collective) αποτελούμενη από αγρότες, ψαράδες, αλλά και χορευτές, μουσικούς κ.λπ. και το οποίο γκρουπ έμελε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας νέας ηλεκτρικής αυτοσχεδιαστικής, με την πληθωρική του παρουσία σε events και ηχογραφήσεις.
Λειτουργώντας ως κολεκτίβα, με τους δικούς τoυς, βεβαίως, όρους, οι Acid Mothers αρχίζουν να ηχογραφούν σωρηδόν, στα πρότυπα της Αrkestra δηλαδή, φθάνοντας να έχουν μέσα σε μια 15ετία «άπειρη» δισκογραφία – αδύνατον, ήδη, να καταγραφεί πλήρως. CD, CD-R, δίσκοι βινυλίου, κασέτες και βεβαίως δεκάδες συμμετοχές σε συλλογές, σχεδόν πάντα με πρωτότυπο υλικό, που βλέπουν το φως σε διάφορες χώρες στον κόσμο (από την Φινλανδία έως τις ΗΠΑ και από τον Καναδά έως την Γαλλία, την Νορβηγία και την Πολωνία) φτιάχνουν έναν ζωντανό σημερινό μύθο, που βρίσκεται πάντα σε πλήρη ανάπτυξη. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους, ή μάλλον χαρακτηριστικό του Makoto, έχει να κάνει με τα κατά καιρούς παράλληλα projects που ο ίδιος οδηγεί (Μothers of Invasion, Acid Mothers Temple SWR, Acid Mothers Afrirampo, Acid Mothers Gong, Acid Mothers & The Pink Ladies Blues, Acid Mothers Temple & the Incredible Strange Band, Acid Mothers Guru Guru... λόγω Mani Neumeier, MMMH! κ.ά.) και τα οποία περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Ένας παρατηρητικός αναγνώστης θα διαπιστώσει αμέσως τον τρόπο που σκέφτεται μουσικώς ο Makoto και πώς αποδίδει φόρους τιμής σε μουσικούς και συγκροτήματα, τα οποία έχει μελετήσει (Τhe Mothers of Invention, Ash Ra Tempel, Gong, Pink Floyd – ή μήπως Pink Fairies; – Jimi Hendrix, Black Sabbath, King Crimson...). Aκριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν θα… λυπηθώ κι εγώ να πω ονόματα.
Μία τυπική επαφή μαζί τους θα σήμαινε ας πούμε την ακρόαση 2-3 άλμπουμ τους, φερ’ ειπείν του παρθενικού “Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O.” [PSF, 1997], του “Pataphysical Freak Out Mu!” [PSF, 1999] ή του “La Novia” [Eclipse] με τον ολοκληρωτικό αυτοσχεδιασμό επάνω σ’ έναν παραδοσιακό σκοπό της Οσιτανίας (Νότια Γαλλία), ενώ από την προσωπική δισκογραφία του Makoto θα μπορούσα να προτείνω (έτσι ως σταγόνα) ακόμη και το kraut “Infinite Love” [Ochre, 2002], για το οποίο και θα γράψω παρακάτω λίγα λόγια.
Τα επόμενα άλμπουμ, λοιπόν, φανερώνουν οπωσδήποτε την ηχητική πολυδιάσπαση των Acid Mothers Temple, ευρισκόμενα όλα μέσα στη «λογική» του συγκροτήματος, δίχως, εννοείται, να την εξαντλούν. Αξίζει ν’ ακούσουμε... Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. – Electric Heavyland – CAN. alien8recordings ALIENCD34 – 2002
Για το εναρκτήριο track “Atomic rotary grinding god” τρία άλμπουμ φαίνεται να το επικαθορίζουν, το ένα πάνω στο άλλο. Το πρώτο των Γερμανών Ash Ra Tempel είναι το πιο βαθύ. Μετά, ως αρχικό υπόστρωμα, τα free form/freak-out μέρη των Red Crayola από το “The Parable of Arable Land” και τέλος μία... λεπτή κρούστα αναλογικών ηλεκτρονικών από το “Messe Pour Le Temps Present” των Pierre Henry και Michel Colombier. Προσθέστε μόνο 40 καντάρια ζούρλας... Στο “Loved and confused” φιλοξενείται περαιτέρω ο Jimi Hendrix – αν κι εδώ τα οξύτονα φωνητικά της Cotton Casino είναι όλα τα λεφτά. Στο έσχατο “Phantom of galactic magnum” η ηλεκτρική improv παράνοια αγγίζει τα όριά της – «και συ γιατι ποιος ξέρει παράγγειλες λικέρ/ και μένα στην καρδιά μου 16 κομπρεσέρ...», όπως είχε γράψει (για άλλο λόγο) κάποτε κι ο Ρασούλης. Η line-up: Cotton Casino φωνητικά, σύνθια, Tsuyama Atsushi μπάσο, Higashi Hiroshi σύνθια, Koizumi Hajime ντραμς, Kawabata Makoto κιθάρες. Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. – Mantra of Love – CAN. alien8recordings ALIENCD44 – 2004
Ηχογραφημένο στην Nagoya και την Osaka το “Mantra of Love” αποτελεί μία αγνή επίδειξη βιρτουοζιτέ – εδώ, από ένα σχήμα που μοιάζει να έρχεται από τον... δικό μας πλανήτη. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι Acid Mothers δεν είναι τίποτα απονενοημένοι μετα-hippies που βαράνε δίχως στόχο, αλλά μία ρεαλιστική μπάντα που γνωρίζει απολύτως τα μυστικά του χασίματος και η οποία ξέρει όχι απλώς να αναπαράγει, αλλά και να δημιουργεί πρωτότυπα ψυχεδελικά ρίγη. Και τα δύο θέματα που καταγράφονται εδώ, ιδίως όμως το 30λεπτο “La le lo” (επίσης βασισμένο, κατ’ αναλογίαν με το “La Novia”, σ’ έναν παραδοσιακό σκοπό της Οσιτανίας) είναι εκτός σειράς. Άπιαστη, heavy psychedelia με cosmic φωνητικά από την Cotton Casino, που θα ζήλευαν οι καλύτεροι Pink Floyd. Ή μάλλον τα γκρουπ της γερμανικής Pilz, οι Popol Vuh και οι Emtidi. Acid Mothers Temple / The Cosmic Inferno – Demons from Nipples – POL. vivo 015CD – 2005
Πρόκειται για ένα από τα παράλληλα project του Makoto (τά ’παμε λίγο πριν). Επί της ουσίας αναφέρομαι στη συνεργασία δύο μελών των Acid Mothers (Higashi Hiroshi ηλεκτρονικά, Kawabata Makoto κιθάρες) με τους τρεις Cosmic Inferno (Tabata Mitsuru μπάσο, φωνή, Shimura Koji ντραμς, Okano Futoshi ντραμς) και του παίκτη του κέλτικου ασκού James Annis. Το σχήμα, αν και δημιουργήθηκε μέσα στο 2005, έχει προλάβει να ηχογραφήσει κάμποσα άλμπουμ. (Ένα έχει τίτλο “Starless and Bible Black Sabbath” – σαφή τα υπονοούμενα). Στο “Demons from Nipples” το αποτέλεσμα προσεγγίζει περισσότερο εκείνο του “Electric Heavyland”, κυρίως στη λογική ανάπτυξης των αυτοσχεδιασμών και όχι ακριβώς στην «χεντριξ-ότητα», η οποία, στην περίπτωσή μας, σπάει κάπως λόγω των κυρίαρχων ηλεκτρονισμών. Το όλον πράγμα θυμίζει κάτι από το heavy kraut παραλήρημα των Ash Ra Tempel στο “Seven Up, αν και, όπως αντιλαμβάνεστε, το άθροισμα στην περίπτωσή μας είναι κατά τι... μεγατόνους βαρύτερο. Kawabata Makoto – Your Voice from the Moon – POL. vivo 018CD – 2005
Έτερο κεφάλαιο στην πορεία των Acid Mothers τα προσωπικά σχέδια του Makoto, τα οποία είναι ουκ ολίγα. Ένα απ’ αυτά έχει τίτλο “Your Voice from the Moon”, υπότιτλο “Musique Cosmique Electro-Acoustique.2” και κυκλοφόρησε το 2005 στην πολωνική εταιρία vivo. Κατ’ αρχάς ό,τι ακούγεται εδώ προέρχεται από συνθετητές, αναπτυσσόμενο μέσα από μεγάλες φόρμες. Το πρώτο κομμάτι που έχει τίτλο “Planet crazy diamond” και διαρκεί 21:29 ανταποκρίνεται σε μία κλασική sixties electro αισθητική τύπου Morton Subotnick. To “Love on the galactic railroad” (19:23) ξεκινά με κάπως relaxed διαθέσεις (oι Popol Vuh θα μπορούσε να ήταν μία αναφορά), για να εξελιχθεί μετά τη μέση προς ένα περισσότερο concrete ύφος, κατά τα πρότυπα της γαλλικής σχολής. Το τρίτο και τελευταίο κομμάτι, το “Your voice from the moon” (33:52) είναι το πιο cosmic, με ανεπαίσθητη εξέλιξη κοντά στην αισθητική των πρώιμων Tangerine Dream (“Zeit”). «Φεύγεις» αδιάβαστος... Kawabata Makoto – Infinite Love – UK. Ochre OCH031LCD – rec. 1/2002
Η avant-garde, fully improvised ψυχεδέλεια στην Ιαπωνία φαίνεται να έχει ήδη από τη δεκαετία του ’90, ένα και μόνον όνομα “Acid Mothers Temple”. Η κολεκτίβα του κιθαρίστα Kawabata Makoto μοιάζει υπεύθυνη για το πιο άγριο, απροσδιόριστο και γεμάτο εκπλήξεις ηχητικό μωσαϊκό, που μας ήρθε από την Άπω Ανατολή την τελευταία 15ετία - μια πρόσμειξη βιομηχανικού θορύβου, ζεν διαλογισμού, φρικαρισμένου acid rock και ιαπωνικού folk, που σε ουκ ολίγες περιπτώσεις είναι συναρπαστική. Kraut, άνευ αμφισβήτησης, το “Infinite Love” του Kawabata περιέχει τρία μεγάλης διάρκειας θέματα (19:05, 13:30, 41:30) τα οποία ανακαλούν στη μνήμη μου, εκ νέου, το ηχοσύστημα των Tangerine Dream της περιόδου των “Alpha Centauri”, “Zeit” και “Atem” – μία προσελήνωση, ή μάλλον προς-Άρη-ξη σε αραιή ατμόσφαιρα, που διαρκεί για ώρες…

Υ.Γ. Οι Acid Mothers Temple (με την όποια μορφή τους) στην Ελλάδα. An Club το 2003(;), Bios το 2005 και κάπου αλλού πιο μετά; Κάτι θυμάμαι, από τις «ατζέντες» του Jazz & Τζαζ, αλλά δεν είμαι σίγουρος πέραν του live στο Bios (το ’05 πρέπει να ήταν – ψιλό χάος). Ακριβείς πληροφορίες, για χώρους και ημερομηνίες, θα ήταν χρήσιμες…