Προχθές άνοιξε ένας μικρός διάλογος στο cbox αναφορικώς με το τέλος του Ιού από τη Σαββατιάτικη και την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Έπεσαν και κάτι σχόλια σε «λάθος» ανάρτηση. Μεταφέρω τα πάντα (τις κουβέντες στο chat και τα σχόλια) σε ξεχωριστό post.
Γιώργος: Κόψανε την ομάδα του Ιού της Ελευθεροτυπίας (http://www.iospress.gr/).
Φ.Τ.: Τα διάβασα στην Κυριακάτικη τα χάλια τους... Ανανεώσεις της πλάκας. Τι άλλο να πω, από το ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Ο ΙΟΣ;
Θοδωρής: Γενικά η «Ε» έχει πέσει πάρα πολύ. Εγώ προσωπικά διέκοψα την καθημερινή αγορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια.
Φ.Τ.: Διαβάζω την εφημερίδα 30 χρόνια. Ποτέ δεν ήταν τόσο χάλια. Βεβαίως υπάρχουν ακόμη κάποιοι άνθρωποι που γράφουν (βαθιά και καθαρά), γίνονται όμως όλο και πιο λίγοι.
Κώστας Παπ.: Παιδιά συμφωνώ. Μια ζωή τη διαβάζω, και τώρα μόνο Σάββατο παίρνω με το ζόρι. Τον Ιό ρε, ντροπή, σε λίγο θα κόψουν και το Φωτόπουλο.
Φ.Τ.: ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ Ο ΙΟΣ. Ας αποφασίσουν, μια φορά, κι εκείνοι που διαβάζουν, πληρώνοντας το φράγκο τους. Δηλαδή, δεν κατάλαβα. Εμείς, οι αναγνώστες, δεν έχουμε λόγο; Εμάς δεν μας ρωτάει κανείς;
Γιώργος: Πάντως καταλαβαίνεις πως δεν είσαι απλά ένας αναγνώστης, αλλά πως ως δημοσιογράφος έχεις ένα λόγο παραπάνω. Το λέω αυτό επειδή, αν και βλέπω πολλά άρθρα υπό την κατηγορία «συντεχνιακά» ή «politics» δεν έχω δει κανένα αλληλεγγύης προς τους απολυμένους συναδέλφους σου σε ΔΟΛ, Ελευθεροτυπία, Απογευματινή κτλ. Ο κατάλογος μακρύς... Θέλω Τρούσα μάχιμο, όχι blog-ακια! Φιλικά.
Φ.Τ.: Γιώργο, δημοσιογράφος σήμερα είμαι, αύριο δεν είμαι. Αναγνώστης ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα. Για μένα, οι απολυμένοι στον Τύπο δεν χρήζουν μεγαλύτερης ευαισθησίας από τους πάσης φύσεως απολυμένους. Και γι’ αυτούς έχω πάρει εμμέσως θέση μέσω συγκεκριμένων αναρτήσεων (ετικέτες “political” και “social”).
Παντιέρες δεν κρατάω για κανέναν.
Αν αξίζει να γίνει κάποιος διάλογος ας γίνει. Αλλά με... αυστηρές και επί της ουσίας κουβέντες. Ελεύθερα, αλλά και με τρόπο δημοσιογραφικώς αποδεκτό.
Σχετικά με τον ΙΟ...ο λόγος των αναγνωστών αφορά την στήλη της αλληλογραφίας και φυσικά δεν ρωτούνται ποτέ για το περιεχόμενο της εφημερίδας, απο το 1975 μέχρι σήμερα. Όποιος δεν συμφωνεί,δεν πληρώνει το...φράγκο του.Οι συντάκτες του ΙΟΥ παραμένουν συντάκτες της Ε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΈΛΟΣ
Ανώνυμε, όταν έγραψα «να επανέλθει αμέσως ο ιός» δεν μίλησα συναισθηματικά φορτισμένος, αλλά από την πλευρά ενός γραφιά, που γουστάρει την ερευνητική δημοσιογραφία αυτού του τύπου. Εκείνη, δηλαδή, που στηρίζεται στις πηγές, στη συγκριτική ανάλυση των στοιχείων που παρέχουν και, από ’κει και πέρα, στην ερμηνεία των, μέσω ενδελεχών σκέψεων και απόψεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα έχεις λάθος (για να μη πω ότι μου φαίνεται αστείο), όταν λες πως ο αναγνώστης παρεμβαίνει στην εφημερίδα μόνο μέσω της στήλης αλληλογραφίας (τότε δεν θα μιλούσαμε για εφημερίδες, αλλά για εντελώς «μουσεία»). Κάτι που δεν συμβαίνει στην πράξη, αφού πολλές από τις έρευνες δεν μπορεί παρά να στηρίζονται σε ιδέες αναγνωστών, σε καταγγελίες και σε παραδόσεις ντοκουμέντων (σε συγκεκριμένους συντάκτες), σε συζητήσεις και σε άλλα διάφορα. (Ο δημοσιογράφος δεν δρα κλεισμένος στο καβούκι του). Επειδή, λοιπόν, εγώ, αυτό διαπιστώνω, χρόνια τώρα, στην Ελευθεροτυπία, επιζητώ να μη σταματήσει. Και το επιζητώ με το δικαίωμα του αναγνώστη, που πληρώνει το… φράγκο του, παρακολουθώντας τα της εφημερίδας τα τελευταία 30 χρόνια. Όσον αφορά σ’ εκείνο που λες «οι συντάκτες του ΙΟΥ παραμένουν συντάκτες της Ε» δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει. Θα περιμένω να το δω.
Φίλτατε, η προσωπική μου γνώμη είναι πως τα έντυπα ανήκουν κατά πρώτον στους αναγνώστες τους (καταλαβαίνεις υπό ποίαν έννοια το λέω). Αυτοί τα στηρίζουν. Κι αυτοί τους δίνουν την αξία που έχουν μέσα στα χρόνια. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Έστω και λίγο πριν το ΤΕΛΟΣ…
Έχω σταματήσει να αγοράζω "Ελευθεροτυπία" εδώ και 15 χρόνια Φώντα. Προσωπικά το περίμενα να το τέλος του Ιού, εδώ και κάτι μήνες. Αν έχεις παρατηρήσει προσεκτικά τις αλλαγές που έχουν συμβεί στις διοικητικές θέσεις της συγκεκριμένης εφημερίδας μετά την αποχώρηση του Φυντανίδη, θα καταλάβεις ότι το ιδεολογικό υπόβαθρο των Ιών δεν συνάδει με τη νέα δεξιόστροφη κατεύθυνση που θέλει να δώσει στο φύλλο η Μάνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης ίσως θα πρέπει να προβληματίσει, το τι παρασκηνιακά παιχνίδια παίζονται με την Μάνια Τεγοπούλου και την κυβέρνηση. Μήπως η εφημερίδα έχει μετατραπεί σε dvd του κυβερνητικού έργου, μπας και κονομήσει καμιά κρατικοδίαιτη διαφήμιση;
--
spacefreak
Είναι ντροπή, όντως, το τέλος το Ιού στην "Ελευθεροτυπία". Μια από τις καλύτερες στήλες στον ελληνικό Τύπο. Ερευνητική δημοσιογραφία με άποψη και επιχειρήματα, χωρίς να σταματά στα "καθώς πρέπει". Η εφημερίδα που αγοράζω από τα 15 -και είμαι πια 45- είναι πλέον λειψή. Τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους τους παρακολουθώ από τον "Σχολιαστή" και σέβομαι τη δουλειά τους. Κρίμα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι αν η συγκεκριμένη απόφαση ήταν αποτέλεσμα πιέσεων. Και καλό θα ήταν να υπάρξει κάποιου είδους συντονισμένη διαμαρτυρία προς την εφημερίδα για να γίνει αισθητό ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι-αναγνώστες με απαιτήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήTι να κάνουμε, να μαζέψουμε υπογραφές? να στείλουμε e-mail? δεν νομίζω η διοίκηση να λειτουργεί "συναισθηματικά".
ΑπάντησηΔιαγραφήκώστας παπ.
Για το τι «παιγνίδια» μπορεί να παίζονται, πολλοί μπορεί να κάνουμε υποθέσεις (διεκδικώντας σημαντικές πιθανότητες να πέφτουμε μέσα), αλλά ελάχιστοι μπορεί να βεβαιώσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως η εφημερίδα αποψιλώνεται ακόμη περισσότερο με την απουσία του Ιού. Οι πωλήσεις δεν πάνε καλά, βάσει των δημοσιευμένων στοιχείων, και όλοι ψάχνουν να βρουν τι φταίει (και όχι μόνο στην Ε). Βαφτίζουν, δε, «κρίση» την αιτία και ξεμπερδεύουν. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Και θα βαθαίνει έτι περισσότερο, όταν αποχωρίζεσαι στήλες που δίνουν, αν θέλετε, και το απόλυτο νόημα στην έννοια «εφημερίδα».
Είναι η δική μου γνώμη. Ξεκόβοντας από την πρωτογενή έρευνα η εφημερίδα (η όποια εφημερίδα) δεν θα έχει, οσονούπω, λόγο ύπαρξης. Συνεχίζοντας να... ελαφρύνεις το φύλλο, να κόβεις λέξεις, να «τεντώνεις» εικόνες, να μεγαλώνεις κενά, περιορίζοντας, ταυτοχρόνως, τις φωνές που πονάνε, δεν κάνεις τίποτ’ άλλο από το να τρως απ’ τις σάρκες σου.
Ο μισθός του κ Σεραφείμ Φυντανίδη, πριν απολυθεί, ήταν 46.000 ευρώ τον μήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦώντα, αρχικά χάρηκα πολύ που κατέχεις τα απαιτούμενα ώστε να μεταφέρεις μια μικρή συζήτηση του cbox στα κεντρικά θέματα. Εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ζητούμενο τώρα. Το θέμα που ήθελα να βάλω δεν ήθελα να το τοποθετήσω επί του προσωπικού. Και δεν εννοώ απέναντι στο πρόσωπό σου ή του Ιού. Αντιθέτως το ζήτημα της αλληλεγγύης απέναντι σε συναδέλφους δεν απαιτεί ούτε προσωπικές επαφές, ούτε εργασιακή εγγύτητα σε επίπεδο χώρου. Η εργασιακή αλληλεγγύη, για να μην είναι συντεχνιακή πρέπει να είναι πολυεπίπεδη. Άρα σε αυτό συμφωνούμε. Πως όμως στέκεσαι και μέσα στο σινάφι σου; Αναγνωρίζεις την αξία της συναδελφικής εγγύτητας εν γένει; Στο πλαίσιο μιας εργασιακής ''μικροφυσικής'' ποιος ο ρόλος ενός δημοσιογράφου εντός του πεδίου όπου συνδιαλλέγεται με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους; Υπάρχει σημείο σύνδεσης ή όλοι οι δημοσιογράφοι αποτελούν ένα σύνολο ατομικοτήτων; Υπάρχουν κοινές αξιακές αφετηρίες ή μεθοδολογικά εργαλεία; Αλλά ακόμα και όσοι υπάγονται σε υποκατηγορίες δημοσιογράφων (πχ. μουσικοί δημοσιογράφοι), αν αυτές υπάρχουν ή αν θέλουν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους εκεί μέσα, σε ποια "γλώσσα'', συνομιλούν, αλληλοκατανοούνται, ανασυνθέτουν τις θέσεις τους και προχωρούν; Την ειδική ή την οικουμενική-εφ' όλης της ύλης; Τέλος ο τρόπος που δημοσιογραφείς γιατί θεωρεί απαραίτητή την ύπαρξη κριτικής στον κακό τρόπο που οι άλλοι δημοσιογραφούν; Υπάγεται σε ένα ευρύτερο αίτημα για καλύτερη δημοσιογραφία για την δημοσιογραφία, καλύτερη δημοσιογραφία για ολόκληρο τον κόσμο, γιατί γενικά έτσι είναι το σωστό, γιατί απλά έτσι μ ο υ αρέσει;
Τα ερωτήματα δεν μπαίνουν για να μπερδέψουν. Τα θέτω αρχικά για να ορίσω ένα άξονα συζήτησης.
Γιώργος
Αλλά ας βγούμε από το σινάφι. Έστω ότι ο δημοσιογράφος, είναι και αναγνώστης. Και λέω "και" διότι μπορεί να είναι και άλλα πράγματα... δόξα το θεό από "ταυτότητες" άλλο τίποτα. Μπορεί να είναι αναγνώστης-αγοραστής (εμπορευματική διάσταση) ή μπορεί να είναι λαθραναγνώστης. Ίσως πλέον και δικτυακός αναγνώστης. Πάει το αίτημα του ''φράγκου''. Μπορεί να μην είναι δημοσιογράφος, αλλά να είναι γραφίστας ή εξωτερικός συνεργάτης, μπορεί να είναι ο μεταφορέας, μπορεί και να είναι η καθαρίστρια στις σκάλες. Όλοι από την εφημερίδα ζούνε, και ίσως να μην τη διαβάζουν, πάντως σχέση έχουν μαζί της. Μπορεί τον Ιό να μην τον έχουν διαβάσει ποτέ, αλλά τα παιδιά του Ιού μπορεί να τα έχουν γνωρίσει και να έχουν πιει καφέ μαζί... όπως έπινα κι εγώ "μαζί" τους κάθε Κυριακή πρωί διαβάζοντας το φύλλο. Και είμαστε ακόμα έξω από σινάφι, έτσι όπως το ορίσαμε προηγουμένως. Προχωρώντας, τα παιδιά του Ιού, με ευγενικό τρόπο πάντα, τα σούταραν γιατί δεν ταιριάζουν με το νέο ύφος (υπόθεση κάνω). Και η Κωνσταντίνα η καθαρίστρια μπορεί να το άκουσε από τους μεγεθυμένους ψίθυρους στις σκάλες, ίσως και όχι γιατί πάει πολύ νωρίς και εκείνη την ώρα δεν έχει ψυχή. Δυστυχώς όμως ούτε πήρε το φύλλο, ούτε μπήκε στο ιντερνέτ, ούτε τσέκαρε τα mail της, ούτε είδε μια αφίσα στο δρόμο γι' αυτό, ούτε άκουσε στην τηλεόραση τίποτα, ούτε στο ράδιο. Πουθενά. Γιατί κανένας δεν ήρθε να της το πει, ρητά και κατηγορηματικά. Απολύουν συναδέλφους σου. Και όταν απολύσουν και εκείνη, δεν θα το μάθει κανένας γιατί οι συναδέλφισσές της κ α θ α ρ ί σ τ ρ ι ε ς θα έχουν να κάνουν με νταβατζήδες, άσε που "κανένας δε σε ακούει σε αυτή τη χώρα"... "και οι δημοσιογράφοι είναι αλήτες και ρουφιάνοι. Μόνο τους δικούς τους υπερασπίζονται. Για τους άλλους τίποτα".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα ποιοι είναι οι δικοί μας τελικά; Οι δημοσιογράφοι; Όχι γιατί θα μας πούνε συντεχνιακούς. Αυτοί που δουλεύουν στον ίδιο χώρο με εμάς; Μπααα, δεν μας συνδέουν κοινές αξίες, στόχοι κτλ. άσε που θα το κάνουμε και προσωπικό το ζήτημα. Οι αναγνώστες; Μα καλά αυτοί απλά α γ ο ρ ά ζ ο υ ν μια εφημερίδα (όσοι το κάνουν), ποιά δέσμευση μαζί τους, διαμεσολαβημένη η σχέση μας αγάπη μου. Οι διανοούμενοι; Ίσως, αυτοί έχουν άποψη επί παντός επιστητού…
Το ερώτημα επιστρέφει ανανεωμένο πλέον. Ποιοι κάνουν την εφημερίδα; Η αγορά, οι αναγνώστες, οι δημοσιογράφοι, οι εργαζόμενοι στο χώρο, ο Φυντανίδης; Ποιοι διαμορφώνουν τις αλλαγές, τα νέα πεδία και ποιοι οφείλουν να αντιδράσουν; Τι οφείλουν να πράξουν και τι σε οφείλουν να ελπίζουν;
…Από τις σκάλες, μέχρι την άκρη της πένας.
Γιώργος
Γιώργο, βάζεις πολλά ζητήματα, που ξεφεύγουν, βεβαίως, από το θέμα του «ιού», αλλά ας είναι. Εν συντομία, θα σου πω τι σκέφθομαι, για κάποια απ’ αυτά που λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις βασικές αρχές της δημοσιογραφίας υποτίθεται πως τις γνωρίζει ο καθείς που μπαίνει στο χώρο (αν και αμφιβάλλω). Αν, όμως, έτσι συμβαίνει, τότε, να, υπάρχει μία κοινή βάση, μία κοινή αρχή που μας ενώνει.
Το θέμα της συναδελφικής αλληλεγγύης είναι σοβαρό και δεν είναι μονοσήμαντα ορισμένο. Αν και εξαρτάται, γενικώς, και από το τι ακριβώς εννοούμε, όταν μιλάμε για «αλληλεγγύη». Μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια, εκεί όπου διαπιστώνεις υπόγειες ή λιγότερο υπόγειες διαδρομές με τις πάσης φύσεως εξουσίες; Είναι εμετικό. Τι αλληλεγγύη να επιδείξεις (δεν την χρειάζονται εξάλλου…) σε όσους δημοσιογράφους λειτουργούν π.χ. ως γραφεία Τύπου, τώρα, του ΠαΣοΚ, χθες κάποιου άλλου;
Κατ’ εμέ η δημοσιογραφία δεν είναι τα χάχανα, τα χαϊδέματα και τα ανέξοδα ωραία λόγια. Ιδίως προς εκείνους, που ασκούν εξουσία (πολιτική, καλλιτεχνική ή όποια άλλη, σε όποιο χώρο). Ακόμη και όταν οι εξουσίες αξίζουν κάποιον έπαινο (αν υποτεθεί πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο), εμείς δεν είμαστε εδώ για να μεταφέρουμε τον καλό μας λόγο (για εκείνες) στον κόσμο, αλλά για να εντοπίζουμε τις παραβάσεις τους, τα λάθη, να ξεμπροστιάζουμε το ψέμα, να αποκαλύπτουμε την απάτη. Όλα τ’ άλλα είναι εκ του πονηρού. Πάνω σ’ αυτή τη βάση η κριτική προς άλλους συναδέλφους έχει ένα και μόνο στόχο. Είναι ένα από εκείνα, τα οποία λες κι εσύ. Καλύτερη δημοσιογραφία για τον κόσμο. Από το πιο απλό θέμα που ανακύπτει – γιατί, εγώ με τη μουσική (κυρίως) καταγίνομαι – μέχρι το πιο σύνθετο.
Ρωτάς, ποιοι κάνουν την εφημερίδα. Απάντησα ήδη. Οι αναγνώστες. Και τα blogs οι αναγνώστες τα κάνουν. Τα free press είχαν την «τόλμη» (δεν πρόκειται ακριβώς για τόλμη, γι’ αυτό βάζω τα εισαγωγικά) να γράψουν στο εξώφυλλό τους… μας διαβάζουν, ξέρω ’γω, 300.000 αναγνώστες. Τον αναγνώστη βάζουν μπροστά για να μαζέψουν τη διαφήμιση (είτε το πιστεύουν κατά βάθος, είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια). Αλλιώς θα έγραφαν… 50 δημοσιογράφοι συνεργάζονται με τη Lifo ή με την Athens Voice. Πόσοι και ποιοι θα τους έδιναν σημασία;
Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν είναι οι χιλιάδες που προσπορίζουν την «αξία» στα blogs ή τα έντυπα, στις τηλεοράσεις ή τα ραδιόφωνα. Αλλά και οι 5, οι 10 ή οι 15. Μη συγχέουμε δηλαδή την αξία της αυταπόδεικτης αλήθειας με το δημοφιλές, ή και το ανταποδοτικόν του πράγματος, μια και, ανάμεσά τους, θα στέκει πάντα η «επιστήμη της απάτης»· το μάρκετιν.