HAMMOND ORGAN DYNAMITE

Φίλος μού έφερε απόψε και άκουσα το άλμπουμ “Hammond Organ Dynamite” [Park LBP 3006, 1969;] του ολλανδού οργανίστα Fred Van Zegveld. Το όνομα μού ήταν άγνωστο, αν και το εξώφυλλο του άλμπουμ κάπου το είχα δει. Τέτοιοι δίσκοι – με το hammond να κυριαρχεί – έβγαιναν σωρηδόν στα late sixties, αλλά και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας (και τώρα βγαίνουν) κι η αλήθεια είναι πως ελάχιστοι, ως σύνολα, κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν. Τελευταίως, απέκτησαν φήμη ακόμη και τα… ανάλογα LP του Wynder K. Frog (του Mick Weaver δηλαδή), το “Sunshine Super Frog” [Island, 1967] και το “Out of the Frying Pan” [United Artists, 1968] – το δεύτερο το έχω αγορασμένο τουλάχιστον 20 χρόνια, από το μαγαζί του Φώτη, στα Εξάρχεια –, ενώ φαίνεται πως δεν εκτιμούνται και τόσο στο groovy κύκλωμα δίσκοι του Barry Goldberg φερ' ειπείν, όπως το “Street Man” στην Buddah. (Και για να γίνω λίγο... προκλητικός, έως και αφοριστικός. Όποιος δεν έχει ακούσει το ανατριχιαστικό organ break του Barry Goldberg στο “Cha cha the blues” - http://is.gd/gYX2z - από το “Stand Back!” του Charlie Mausselwhite δεν έχει ακούσει τίποτα). Όπως πάντα συμβαίνει, ψάχνουμε τα «πίσω» ονόματα, αγνοώντας ή υποτιμώντας τα βασικά. Και δεν μιλάω, εδώ, για τους οργανίστες της jazz – αυτοί είναι άλλο κεφάλαιο. Κάποτε είχα πει να βρω ένα τουλάχιστον… hammond όνομα εκείνης της εποχής, από κάθε χώρα της Ευρώπης ή της Αμερικής. Όταν όμως ανακάλυψα τον Τούρκο Ümit Aksu είπα πως δεν έχει νόημα.
Τέλος πάντων, το άλμπουμ του Van Zegveld δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Η διασκευή του στο “I wanna be your man” μπορεί να μην είναι αδιάφορη, όπως είναι εκείνη του “Here, there and everywhere”, όμως το πραγματικά καλό κομμάτι είναι ένα. Και είναι το δικό του “Dynamite”. Ακούστε το…