BRYAN AND THE HAGGARDS

Δεν είναι σύνηθες να βρίσκεσαι, συχνά, εμπρός σε τέτοια εξαίρετα tributes. Οι Bryan and The Haggards, που δεν είναι κάποιο συγκρότημα αποτελούμενο από «αγνώστους» μουσικούς (θα πω στη συνέχεια για ποιους πρόκειται) σκύβουν στο ρεπερτόριο του «θρύλου» της country Merle Haggard, δίδοντας έναν απίστευτης έντασης, πρωτοτυπίας και ομορφιάς, βινυλιακής διάρκειας (38:57) δίσκο. Το “Pretend It’s the End of the World” [Hot Cup Records HOT CUP 094, 2010] είναι η πιο απλή απόδειξη του τι σημαίνει δημιουργική μουσική και πώς, με ποιόν τρόπο δηλαδή, ένα έργο άλλης λογικής (εκείνο του Haggard) μπορεί να ενδυθεί τελείως διαφορετικά ενδύματα, δίχως ν’ απωλέσει ίχνος της δύναμής του.Αυτό που κάνουν, επί του παρόντος, οι Bryan Murray τενόρο (από τους Jon Lundbom & Big Five Chord – έχω γράψει γι’ αυτούς, δες εδώ… http://is.gd/hmL9P), Jon Irabagon άλτο (από τους Mostly Other People Do the Killing – για το πολύ καλό CD τους “Forty Fort” δες, επίσης, στην ίδιαν ανάρτηση), Jon Lundbom κιθάρες, Matthew “Moppa” Elliott μπάσο (επίσης από τους MOPDtK) και Danny Fischer ντραμς είναι να προσομοιάσουν τις μουσικές του Haggard σ’ ένα «ελεύθερης», όσο και χεβυ-τζαζικής λογικής πλάνο, παίρνοντας γραμμή από ένα-δυο γεγονότα της πρώιμης ζωής του (του Haggard), τα οποία, κατά τον Leonardo Featherweight που έχει γράψει τις σημειώσεις στο ένθετο, τον επηρέασαν στο… σχεδιασμό τού μουσικού του πλάνου. Το ένα ήταν η γνωριμία του (τού Haggard) με τον Ornette Coleman (όταν ο τεξανός σαξοφωνίστας έπαιζε στην μπάντα τού… rhythm n’ bluesman Pee Wee Crayton, το 1953) και το άλλο η τηλεοπτική του επαφή (τού Haggard) με τον Charlie Haden, όταν ο άγνωστος τότε κοντραμπασίστας ήταν in-house μουσικός στην εκπομπή του ABC “Ozark Jubilee”, συνοδεύοντας τον Johnny Cash στο “Cry! cry! cry!”, εκεί γύρω στο 1955 (πιθανώς και λίγο πιο μετά). Οι δύο αυτές «αναφορές», ο Coleman και ο Haden δηλαδή, οδηγούν τους Bryan and The Haggards σε μία ανατρεπτική αντιμετώπιση των τραγουδιών του Haggard (οι δικές του συνθέσεις “Silver wings”, “Swinging doors”, “Working man blues”, “All of me belongs to you”, καθώς και τα “Miss the Mississippi and You” του Bill Halley, “Lonesome fugitive” των Casey and Liz Anderson και “Trouble in mind” του R.M Jones), μετατρέποντάς τα όλα σε instrumentals (αυτό είναι το εύκολο), πλήν του “All of me belongs to you”, στο οποίο έχουμε scatting, και, κυρίως, δίνοντάς τους μία εξω-καντρική αύρα, φέρνοντάς τα δίπλα, κάποιες φορές, στην Liberation Music Orchestra (“Trouble in mind”), στο πρώιμο southern-rock (τα soli της κιθάρας στο “Silver wings”) ή σε άλμπουμ του Coleman, όπως το “Crisis” [Impulse!, 1969], με Charlie Haden, Dewey Redman κ.ά.
Σπουδαία δουλειά. Κι ας μην περιέχει (καλύτερα…) τις εκδοχές του αντι-hippie/αντι-αντιπολεμικού “Okie from Muskogee” και του υπερ-πατριωτικού “The fightin’ side of me”, δύο κλασικών «δεξιών» τραγουδιών του Haggard από τη διετία 1969-70…

Επαφή: www.bryanmurray.com , www.hotcuprecords.com