Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ROY BROOKS ethnic expressions

Μέλος της μπάντας του Horace Silver στις αρχές των sixties (συμμετείχε, ας πούμε, στο “Horace-Scope” του 1960), o ντράμερ Roy Brooks (1938-2005) απολαμβάνει μετά θάνατον ιδιαίτερη δημοφιλία εξαιτίας ενός άλμπουμ, το οποίο στην εποχή του (1973) πέρασε, μάλλον, απαρατήρητο. Πρόκειται για το “Ethnic Expressions”, που υπογράφεται από τους Roy Brooks and The Artistic Truth και το οποίον είναι ζωντανά ηχογραφημένο στο Small’s Paradise, στο Harlem της Νέας Υόρκης, την 22/11/1973. Βγήκε δε από τη μικρή εταιρία Im-Hotep, η οποία είχε δώσει, επίσης, εγγραφές των Mancefeild (Hitchman) & The Brotherman Band, ένα άλμπουμ αφιερωμένο στον Marcus Garvey (“The Black Bill of Rights”), το “Black Survival” επίσης του Roy Brooks, την επόμενη χρονιά (1974)... Είναι περιττό να πω, πως ο δίσκος έγινε γνωστός, αρχικώς, στην Ιαπωνία (περί τα μέσα του ’80), φθάνοντας σιγά-σιγά, και μέσα στα χρόνια, στ’ αυτιά διαφόρων συλλεκτών ανά τον κόσμο, ώσπου ο Βρετανός Jazzman (ή... της Jazzman) αποφάσισε να δώσει πριν από λίγο καιρό την οριστική λύση. (Λέω, μόνον, πως στο ebay η original κόπια έχει φύγει με τιμές από $710 έως και $2650!).Το “Ethnic Expressions” είναι ένα άλμπουμ που ανήκει εξ ολοκλήρου στο κυρίως σώμα του jazz underground. Μαύρο μέχρι το κόκκαλο, περικλείει εντός του υψηλά ποσά δυναμικής ενέργειας, κατανεμημένα σε πέντε κομμάτια, συνολικής διάρκειας 48:45. Το εισαγωγικό “M’jumbe”, που ξεπερνά τα 16λεπτά, ανακαλεί στη μνήμη μου τη θητεία του Brooks στους M’Boom του Max Roach, αν και το συγκεκριμένο track αναπτύσσεται όχι μακρυά από την ενορχηστρωτική αισθητική του Charles Mingus, στο γκρουπ του οποίου επίσης είχε θητεύσει ο Brooks (εδώ ο ρόλος του μπασίστα Reggie Workman είναι υπερ-καθοριστικός). To 8λεπτο “The last prophet” δείχνει τη μαγεία του ομαδικού παιξίματος της… μικρής big band του Roy Brooks (συμμετέχουν 13 μουσικοί, ανάμεσα στους οποίους και οι Hamiet Bluiett βαρύτονο, κλαρίνο, Cecil Bridgewater τρομπέτα, Sonny Fortune άλτο, φλάουτο, John Stabblefield τενόρο, φλάουτο, μπάσο κλαρίνο, Hilton Ruiz πιάνο, fender rhodes…), ενώ, για άλλη μια φορά, το εκρηκτικό παίξιμο του Workman στο μπάσο και βεβαίως, οι συνομιλίες του με τα κρουστά είναι το παν. Στο 6λεπτο “The smart set”, όπως και στο ίσης περίπου διαρκείας “Eboness”, τα φωνητικά του Eddie Jefferson, όπως και όλη η δομή του κομματιού, απλώς επιβεβαιώνουν τη διαπεραστικότητα του blues και στη διαμόρφωση της avant-jazz των seventies. Στο έσχατο 13λεπτο “Eboness (kwanza)” η έκπληξη ακούει στο όνομα… Black Rose. Είναι η τραγουδίστρια που ίπταται πάνω από το τενόρο του Stabblefield και τη γενικότερη «φεύγα» ατμόσφαιρα, που δημιουργούν οι μουσικοί που συμμετέχουν. Για κάποιους λόγους (δισκογραφικούς προφανώς), δεν αποκάλυψε το όνομά της, προτιμώντας το... Μαύρο Ρόδο. Πρόκειται, βεβαίως, για την Dee Dee Bridgewater!

2 σχόλια:

  1. Φοβερό άλμπουμ πραγματικά.Πάλι το έκανε το θαύμα του ο Jazzman.Και πάει πακέτο με το classic "The Free Slave" του 1970,κι αυτό "ζωντανό" κουιντέτο με George Coleman,Woody Shaw κ.λπ. σε στυλ Strata East.Χρόνια πολλά και πάλι
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Xρόνια πολλά, Θοδωρή. Μόλις πήρα στα χέρια μου και το “Café Extra-Ordinaire Story” του Bobby Jackson, και πάλι από τον Jazzman.

    ΑπάντησηΔιαγραφή