Δύο ωραία τραγούδια… Τι ωραία δηλαδή; Κάτι παραπάνω… Και μάλιστα σε ελληνικές εκτυπώσεις… Που σημαίνει ότι κάποιοι συμπατριώτες μας τα άκουγαν πριν από 43-44 χρόνια στα πικάπ της εποχής. 
Το πρώτο είναι ο ύμνος του βρετανικού freakbeat, το “Pink, purple, yellow and red” με τους Sorrows, που είχε κυκλοφορήσει το 1967 και στην Ελλάδα, ως πρώτη πλευρά στο 45άρι “Pink purple yellow and red/ My gal” [Pye GP 3253]. Το τραγούδι είναι θανατηφόρο, δεν υπάρχει αμφιβολία, αν και δεν ήταν γραμμένο από το αγγλικό συγκρότημα. Πρόκειται για ιταλική σύνθεση του Gian Franco Reverberi (αυτός, και ο μικρότερος αδελφός του Gian Piero έχουν μια «τρελή» καριέρα που διαπερνά την jazz, το rock, τα soundtracks…), σε στίχους κάποιου Despota, την οποίαν είχαν παρουσιάσει οι Sorrows, προς τα τέλη του 1966, όταν είχαν… μετακομίσει, για να συνεχίσουν την καριέρα τους, στην Ιταλία. Αναφέρομαι φυσικά στο 45άρι “Verde giallo rosso blu/ No, no, no, no” [Pye 45NP 5122], με το flip-side να είναι το γνωστό “No, no, no, no” στην ιταλική του εκδοχή. Λέω γνωστό, γιατί είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα από τους Sorrows (στην αγγλική version), ενώ η εισαγωγή του είχε… επηρεάσει και την αντίστοιχη του “Crazy girl”. Εκείνη την εποχή, στην Ιταλία, τους Sorrows αποτελούσαν οι Philip Whitcher lead κιθάρα, τραγούδι, Wes Price μπάσο, Bruce Finlay ντραμς και Roger Lomas δεύτερη κιθάρα (είχε εγκαταλείψει δηλαδή ο Don Fardon). Λίγο αργότερα, μέσα στο 1967, οι Sorrows τοποθέτησαν αγγλικούς στίχους στο τραγούδι, παρουσιάζοντας το τελευταίο τους 45άρι για τη βρετανική Pye, βάζοντας ως flip-side την ωραία εκδοχή τους στο “My gal” των Lovin’ Spoonful. Είναι το single που τυπώθηκε και στην Ελλάδα…Το δεύτερο δισκάκι είναι λίγο πιο… σκοτεινό (αν και ως ήχος πιο... φωτεινό). Πρόκειται για το 45άρι των επίσης Βρετανών The Gods “Baby’s rich/ Somewhere in the street”, που είχε τυπωθεί από την ελληνική Columbia [SCMG 428] το 1968. Οι Gods είχαν σχηματιστεί το 1965 και στις αρχές του ’67 αποτελούνταν από τους Mick Taylor κιθάρα, Ken Hensley πλήκτρα, John Glascock μπάσο, Brian Glascock ντραμς. 
Αργότερα γίνονται κάποιες ανακατατάξεις (ο Mick Taylor οδεύει προς τους Bluesbreakers, έρχεται ο Greg Lake παίρνοντας τη θέση του John Glascock, o οποίος θα περάσει από ένα κάρο συγκροτήματα πριν φθάσει να παίξει με τους Jethro Tull, τα ντραμς αναλαμβάνει ο Lee Kerslake) και κάπως έτσι πρέπει να γράφουν το… shake (κατά την ελληνική Columbia) “Baby’s rich” (σύνθεση του μόνιμου κιθαρίστα τους Joe Konas και του Ken Hensley – Hensley και Kerslake αργότερα έγιναν πιο γνωστοί μέσω των Uriah Heep). Το τραγούδι είναι καλό, έχει ολίγον αγριεμένες κιθάρες, poppy φωνητικά, ενώ είναι και… shake – δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Πολύ καλύτερη, όμως, ήταν η πίσω πλευρά, το “Somewhere in the street”(σύνθεση του Ken Hensley), ένα τραγούδι μέσα στο ύφος της british-psych της εποχής (1968), με ορισμένα early-prog περάσματα και κάποια επικά φωνητικά, που θα ξανακούγονταν κατά κόρον, λίγο καιρό αργότερα, στα «μεταλλικά» συγκροτήματα…
Το πρώτο είναι ο ύμνος του βρετανικού freakbeat, το “Pink, purple, yellow and red” με τους Sorrows, που είχε κυκλοφορήσει το 1967 και στην Ελλάδα, ως πρώτη πλευρά στο 45άρι “Pink purple yellow and red/ My gal” [Pye GP 3253]. Το τραγούδι είναι θανατηφόρο, δεν υπάρχει αμφιβολία, αν και δεν ήταν γραμμένο από το αγγλικό συγκρότημα. Πρόκειται για ιταλική σύνθεση του Gian Franco Reverberi (αυτός, και ο μικρότερος αδελφός του Gian Piero έχουν μια «τρελή» καριέρα που διαπερνά την jazz, το rock, τα soundtracks…), σε στίχους κάποιου Despota, την οποίαν είχαν παρουσιάσει οι Sorrows, προς τα τέλη του 1966, όταν είχαν… μετακομίσει, για να συνεχίσουν την καριέρα τους, στην Ιταλία. Αναφέρομαι φυσικά στο 45άρι “Verde giallo rosso blu/ No, no, no, no” [Pye 45NP 5122], με το flip-side να είναι το γνωστό “No, no, no, no” στην ιταλική του εκδοχή. Λέω γνωστό, γιατί είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα από τους Sorrows (στην αγγλική version), ενώ η εισαγωγή του είχε… επηρεάσει και την αντίστοιχη του “Crazy girl”. Εκείνη την εποχή, στην Ιταλία, τους Sorrows αποτελούσαν οι Philip Whitcher lead κιθάρα, τραγούδι, Wes Price μπάσο, Bruce Finlay ντραμς και Roger Lomas δεύτερη κιθάρα (είχε εγκαταλείψει δηλαδή ο Don Fardon). Λίγο αργότερα, μέσα στο 1967, οι Sorrows τοποθέτησαν αγγλικούς στίχους στο τραγούδι, παρουσιάζοντας το τελευταίο τους 45άρι για τη βρετανική Pye, βάζοντας ως flip-side την ωραία εκδοχή τους στο “My gal” των Lovin’ Spoonful. Είναι το single που τυπώθηκε και στην Ελλάδα…Το δεύτερο δισκάκι είναι λίγο πιο… σκοτεινό (αν και ως ήχος πιο... φωτεινό). Πρόκειται για το 45άρι των επίσης Βρετανών The Gods “Baby’s rich/ Somewhere in the street”, που είχε τυπωθεί από την ελληνική Columbia [SCMG 428] το 1968. Οι Gods είχαν σχηματιστεί το 1965 και στις αρχές του ’67 αποτελούνταν από τους Mick Taylor κιθάρα, Ken Hensley πλήκτρα, John Glascock μπάσο, Brian Glascock ντραμς. Αργότερα γίνονται κάποιες ανακατατάξεις (ο Mick Taylor οδεύει προς τους Bluesbreakers, έρχεται ο Greg Lake παίρνοντας τη θέση του John Glascock, o οποίος θα περάσει από ένα κάρο συγκροτήματα πριν φθάσει να παίξει με τους Jethro Tull, τα ντραμς αναλαμβάνει ο Lee Kerslake) και κάπως έτσι πρέπει να γράφουν το… shake (κατά την ελληνική Columbia) “Baby’s rich” (σύνθεση του μόνιμου κιθαρίστα τους Joe Konas και του Ken Hensley – Hensley και Kerslake αργότερα έγιναν πιο γνωστοί μέσω των Uriah Heep). Το τραγούδι είναι καλό, έχει ολίγον αγριεμένες κιθάρες, poppy φωνητικά, ενώ είναι και… shake – δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Πολύ καλύτερη, όμως, ήταν η πίσω πλευρά, το “Somewhere in the street”(σύνθεση του Ken Hensley), ένα τραγούδι μέσα στο ύφος της british-psych της εποχής (1968), με ορισμένα early-prog περάσματα και κάποια επικά φωνητικά, που θα ξανακούγονταν κατά κόρον, λίγο καιρό αργότερα, στα «μεταλλικά» συγκροτήματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου