BLUES ΤΟΠΟΙ ΚΑΙ… ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ

Ο James Cotton ζει. Και δεν το λέω επειδή είναι, απλώς, 75 στα 76, αλλά γιατί βγαίνει σώος (να είναι καλά ο άνθρωπος) από μια μάχη με τον καρκίνο (του λάρυγγα), την οποία δίνει από τα μέσα του ’90. Φυσικά, πια, δεν τραγουδά, εξακολουθεί όμως να φυσά με τέχνη τη φυσαρμόνικά του, βρίσκοντας τη δύναμη να συνεχίζει και στη δισκογραφία. Τελευταία του δουλειά το άλμπουμ “Giant” [Alligator, 2010], το οποίο και σηματοδοτεί την επανεμφάνισή του στην ετικέτα από το Σικάγο· αν δεν κάνω κάποιο σοβαρό λάθος η τελευταία φορά που έγραψε εκεί ήταν το 1990, για τις ανάγκες του “Harp Attack!”, μετά των Carey Bell, Juniors Wells και Billy Branch. Έτσι, όταν ανοίγει το νέο του CD με το κλασικό («κλασικό» γιατί το είπε η Joplin στο “Pearl”) “Buried alive in the blues” του Nick Gravenites είναι σαν να ξορκίζει το… χειρότερο. Σαν να λέει δηλαδή: «Ναι, θαμμένος είμαι και μάλιστα ζωντανός, αν και στο blues μόνο». Με τραγούδια παλιά και καινούρια, κάποια του Muddy Waters και με το άλμπουμ αφιερωμένο στη μνήμη της Koko Taylor, ο James Cotton παραδίδει μία ωραία δουλειά, παίρνοντας πολύτιμες βοήθειες από τους Slam Allen φωνή, κιθάρα, Tom Holland κιθάρα, φωνή, Noel Neal μπάσο, Kenny Neal, Jr. ντραμς. Από τις… αποδοτικότερες στιγμές το ορχηστρικό jump “With the quickness”, αλλά και το επίσης «ήσυχο» ορχηστρικό “Blues for Koko”, αμφότερα δικές του συνθέσεις. Στο Yellowbird, το προχωρημένο label της Enja, έσκασε μύτη πριν από κάποιους μήνες ένα, μάλλον, απρόσμενο άλμπουμ. Ο τίτλος του; “Electric Willie, A tribute to Willie Dixon”. To άλμπουμ υπογράφεται από τους Elliott Sharp κιθάρες, Henry Kaiser κιθάρες, Eric Mingus φωνητικά, Queen Esther φωνητικά, Glenn Phillips κιθάρες, Melvin Gibbs μπάσο, Lance Carter ντραμς και αποτελεί μία… γενναία περίπτωση «φόρου τιμής», στον mega blues composer, από μια ομάδα με τεράστιες περγαμηνές στο παλμαρέ της. Εν ολίγοις, μιλώντας για τους Sharp και Kaiser, δεν θα ήταν λάθος αν υποστήριζα την πρωτοκαθεδρία τους στον κιθαριστικό αυτοσχεδιασμό, την τελευταία 30ετία, ο Eric Mingus είναι ο γιος του Charles Mingus αναγνωρισμένος μπασίστας και τραγουδιστής, η Queen Esther είναι και αυτή «κομμάτι» της νεοϋορκέζικης avant κ.λπ., κ.λπ. Αναφερόμαστε δηλαδή σε μουσικούς με προφανή ιστορία, που καταπιάνονται μ’ ένα αναγνωρισμένο (ή λιγότερο…) υλικό, φέρνοντάς το, φυσικά, στα μέτρα τους. Δεν πρόκειται, απλώς, για το γεγονός ότι τα tracks που επιλέγεται να διασκευαστούν δεν είναι, συχνά, από τα πλέον προφανή – π.χ. το εισαγωγικό “Which came first” προέρχεται από μία συνεργασία του Dixon με τον Ry Cooder στο άλμπουμ “The Slide Area” του δεύτερου, από το 1982, ενώ το φοβερό “Eternity” από το “Live” των Bob Weir και Rob Wasserman, που βγήκε το 1998 –, είναι και ο τρόπος αναπροσαρμογής τους, που διατηρεί όλα τα στοιχεία του μεγάλου συνθέτη, τους στιβαρούς ρυθμούς, σχεδόν πάντα τις κλασικές αρμονίες, επί των οποίων σπέρνονται τα απολύτως solid soli των κιθαριστών, και βεβαίως τα παθιασμένα φωνητικά των ερμηνευτών. Μπορεί το παίξιμο να είναι, ορισμένες φορές, και κατά τόπους, διαστρεβλωτικό, ποτέ όμως εκείνο δεν εξελίσσεται σε αυτάρεσκο, ακόμη και στα μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια, τα 11λεπτα “Backdoor man” (Howlin’ Wolf, 1961) και “The same thing” (Muddy Waters, 1964). Είναι φανερό. Ο Sharp, που είναι και ο παραγωγός του άλμπουμ, είχε κατά νου τον ήχο των κορυφαίων psych blues LPs “Electric Mud” [Cadet, 1968] του Muddy Waters και “This is Howlin’ Wolf’s New Album” [Cadet, 1969], έναν ήχο δηλαδή, που οφειλόταν, βασικά, στον μεγάλο, αλλά υποτιμημένο αφρο-αμερικανό κιθαριστή Pete Cosey (μέλος του AACM, killer sessions στην electric-Miles period κ.λπ.). Με το “Electric Willie”, 40 χρόνια μετά, σαν να συμπληρώνεται η τριάδα… Προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν το τελευταίο (εννοώ το πιο πρόσφατο) άλμπουμ του Charlie Musselwhite που έχω ακούσει. Ανέτρεξα στη «σιντοθήκη» και με κόπο βρήκα πως αυτό αφορούσε σε μια “Deluxe Edition” της Alligator από το 2005, με επιλογές από τους δίσκους του εκεί (είχε τουλάχιστον τρεις έως τότε). Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να βρω το “Sanctuary” (2004) στη Real World (που διάολο πήγε;). Το “The Well” (2010) αποτυπώνει την επανεμφάνιση του κορυφαίου αρμονικίστα στην Alligator και μαζί ένα πλήρες τραγουδοποιητικό έργο (ok, υπάρχουν και instros), το οποίον αποδεικνύει πως ο 67χρονος μουσικός, ακόμη καλά κρατιέται. Ο Musselwhite, που εκτός από φυσαρμόνικα, παίζει ολίγες κιθάρες και τραγουδά, συνοδεύεται στο «Πηγάδι» από τον Dave Gonzales κιθάρες, τον John Bazz μπάσο, τον Stephen Hodges ντραμς και την κυρία Mavis Staples, η οποία τραγουδά στο “Sad and beautiful world”. Οι φόρμες κλασικές, με τον Musselwhite να μετέρχεται όργανα και να διαμορφώνει παιξίματα, τα οποία παραπέμπουν όχι μόνο στη δική του πλούσια καριέρα, αλλά και στη… φυσητή-ρουφηχτή blues history, την ώρα κατά την οποίαν τα λόγια του πιάνονται από το μικρό ή το μεγάλο γεγονός, και μάλιστα με φιλοσοφική διάθεση. Κορυφαίο το φερώνυμο κομμάτι, το οποίον αναφέρεται στην περίπτωση της μπέμπας Jessica McClure, που έπεσε σ’ ένα πηγάδι, κάπου στο Texas, το 1987, και που στάθηκε αφομή, ώστε να κόψει ο Charlie το ποτό (γιατί το… έτσουζε). Τι συνέβη στη ψυχή αυτού του ανθρώπου, επιχειρεί να μας το εξηγήσει το τραγούδι.
Εδώ, ένα πολύ ωραίο… private video…