Δύο τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου από την εποχή που τραγουδούσε στους Olympians (το άλμπουμ των οποίων - και βρίσκω την ευκαιρία να το πω - κυκλοφόρησε το 1970 και όχι το 1967, όπως από λάθος είχα γράψει πριν 15 χρόνια στο Ραντεβού στο Κύτταρο). Ο Παπάζογλου είχε έλθει από το συγκρότημα Ronnie and Those, παίρνοντας τη θέση του Πασχάλη, που στρατευόταν προς τα τέλη του 1966. Τo πρώτο είναι το “Paperback writer” των Beatles…
Για το δεύτερο μπείτε στο site του Άλκη Κακαλιάγκου (οργανίστας των Olympians) http://is.gd/5S5cXG. Στο κάτω μέρος της σελίδας θα δείτε ν’ αναγράφεται «Ανέκδοτες ηχογραφήσεις των Ολύμπιανς στο κλαμπ Χαβάη 1966». Πατήστε «με τον Πουσπουλ» και θ’ ακούσετε τον Νίκο Παπάζογλου στο “Mercy mercy” του Don Covay· τραγούδι που, λογικώς, το είχε μάθει από τους Rolling Stones…
Ένας φίλος με πήρε τηλέφωνο πριν από λίγο και μου είπε πως πρέπει να γράψω κάτι περισσότερο για το Νίκο Παπάζογλου, και πως, εν πάση περιπτώσει, τα συγκροτήματα, αποτέλεσαν ένα μικρό μονάχα μέρος της καριέρας του.
Δεν θα διαφωνήσω. Απλώς, δε θέλω να επαναλαμβάνω τα πολύ γνωστά πράγματα. Απ’ αυτά που ήδη έχουν γραφεί στα sites και που αύριο θα εμφανιστούν και στις εφημερίδες.
Επίσης, δεν γίνεται να επιχειρήσω, έτσι βιαστικά, και μάλιστα με αφορμή θλιβερή, κάποιο κείμενο που να τοποθετεί την προσφορά του Παπάζογλου στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Εξάλλου, τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη δεν γίνεται να τον δεις έξω από μιαν ευρύτερη παρέα, την οποίαν αποτελούσαν ο Ξυδάκης, ο Ρασούλης, ο Σαββόπουλος, ακόμη και ο Μάλαμας ή και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Πρέπει λοιπόν να είναι κανείς προσεκτικός, αν θέλει να είναι ουσιαστικός, έχοντας να κάνει με τόσο πολλούς ανθρώπους. Στο πόδι δεν γράφονται τέτοια κείμενα.
Με τον Παπάζογλου, που τον είχα δει live στα τέλη του ’80 και τις αρχές του ’90, δεν γνωριζόμουν προσωπικώς. Μέσω, όμως, ενός ανθρώπου που τον ήξερε προσπάθησα μιαν εποχή να πιέσω κι εγώ να δώσει το ok, ώστε να ακουστούν τα τραγούδια που ηχογράφησε με τον Ζηλωτή (νάτα πάλι τα συγκροτήματα), στο Μιλάνο το 1972, με παραγωγό τον αδελφό τού Vangelis, Νίκο Παπαθανασίου. Δεν κατέστη δυνατόν. Ξέρω πως και άλλοι του είχαν ζητήσει τα συγκεκριμένα κομμάτια και πως ο ίδιος πάντα αρνείτο. Μάλιστα και από το Jazz & Τζαζ, κάποτε, με αφορμή μια κριτική σ’ έναν από τους τελευταίους του δίσκους (νομίζω μια συλλογή), είχα γράψει «ανοικτά» πως τα συγκεκριμένα τραγούδια θα έπρεπε, κάποια στιγμή, ν’ ακουστούν απ’ όλους. Δυστυχώς, δεν συνέβη· μ' εκείνον παρόντα. Τώρα, δεν ξέρω αν έχει πια το ίδιο νόημα…
Για το δεύτερο μπείτε στο site του Άλκη Κακαλιάγκου (οργανίστας των Olympians) http://is.gd/5S5cXG. Στο κάτω μέρος της σελίδας θα δείτε ν’ αναγράφεται «Ανέκδοτες ηχογραφήσεις των Ολύμπιανς στο κλαμπ Χαβάη 1966». Πατήστε «με τον Πουσπουλ» και θ’ ακούσετε τον Νίκο Παπάζογλου στο “Mercy mercy” του Don Covay· τραγούδι που, λογικώς, το είχε μάθει από τους Rolling Stones…
Ένας φίλος με πήρε τηλέφωνο πριν από λίγο και μου είπε πως πρέπει να γράψω κάτι περισσότερο για το Νίκο Παπάζογλου, και πως, εν πάση περιπτώσει, τα συγκροτήματα, αποτέλεσαν ένα μικρό μονάχα μέρος της καριέρας του.
Δεν θα διαφωνήσω. Απλώς, δε θέλω να επαναλαμβάνω τα πολύ γνωστά πράγματα. Απ’ αυτά που ήδη έχουν γραφεί στα sites και που αύριο θα εμφανιστούν και στις εφημερίδες.
Επίσης, δεν γίνεται να επιχειρήσω, έτσι βιαστικά, και μάλιστα με αφορμή θλιβερή, κάποιο κείμενο που να τοποθετεί την προσφορά του Παπάζογλου στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Εξάλλου, τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη δεν γίνεται να τον δεις έξω από μιαν ευρύτερη παρέα, την οποίαν αποτελούσαν ο Ξυδάκης, ο Ρασούλης, ο Σαββόπουλος, ακόμη και ο Μάλαμας ή και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Πρέπει λοιπόν να είναι κανείς προσεκτικός, αν θέλει να είναι ουσιαστικός, έχοντας να κάνει με τόσο πολλούς ανθρώπους. Στο πόδι δεν γράφονται τέτοια κείμενα.
Με τον Παπάζογλου, που τον είχα δει live στα τέλη του ’80 και τις αρχές του ’90, δεν γνωριζόμουν προσωπικώς. Μέσω, όμως, ενός ανθρώπου που τον ήξερε προσπάθησα μιαν εποχή να πιέσω κι εγώ να δώσει το ok, ώστε να ακουστούν τα τραγούδια που ηχογράφησε με τον Ζηλωτή (νάτα πάλι τα συγκροτήματα), στο Μιλάνο το 1972, με παραγωγό τον αδελφό τού Vangelis, Νίκο Παπαθανασίου. Δεν κατέστη δυνατόν. Ξέρω πως και άλλοι του είχαν ζητήσει τα συγκεκριμένα κομμάτια και πως ο ίδιος πάντα αρνείτο. Μάλιστα και από το Jazz & Τζαζ, κάποτε, με αφορμή μια κριτική σ’ έναν από τους τελευταίους του δίσκους (νομίζω μια συλλογή), είχα γράψει «ανοικτά» πως τα συγκεκριμένα τραγούδια θα έπρεπε, κάποια στιγμή, ν’ ακουστούν απ’ όλους. Δυστυχώς, δεν συνέβη· μ' εκείνον παρόντα. Τώρα, δεν ξέρω αν έχει πια το ίδιο νόημα…
Συμφωνώ με την άποψη ότι καλό είναι να αποφεύγεται η βιαστική μουσική αποτίμηση, στις αμέσως επόμενες στιγμές ενός θανάτου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά η περί της μουσικής αισθητική και του Νίκου Παπάζογλου και της ευρύτερης παρέας χωρίς να με αφήνουν αδιάφορο μάλλον με ενοχλούν. Αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη και όχι αποτίμηση.
Το "Χαράτσι" υπήρχε στη δισκοθήκη από τους γονείς από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και κάποιες φορές το έβαζα να το ακούσω. Μου έκανε εντύπωση πάντα (από πολύ μικρό) η άρτια παραγωγή, το πόσο καθαρά και ξεχωριστά ακούγονταν τα πάντα, σε πλήρη αντίθεση με οτιδήποτε άλλο ελληνικό και τελικά συνειδητοποίηση ότι αυτός ήταν ο λόγος που επέλεγα να ακούω το δίσκο. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να μάθω τη σχέση του Ν.Π. με τα στούντιο και να "δικαιολογήσω" τον ήχο του δίσκου.
Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να συγκεντρωθεί σε κάποιο κείμενο και το σύνολο της συμβολής του στο ελληνικό ροκ/πανκ των 80s και πέρα, μέσα από το Αγροτικόν (το στούντιο του στην Τούμπα), τις παραγωγές που έκανε για πολλά γκρουπ κλπ
Στα προσωπικά του άλμπουμ, στο «Χαράτσι» και το «Μέσω Νεφών» ας πούμε, έβαλε όλη του την τέχνη (στην παραγωγή και την ηχογράφηση εννοώ). Όντως, είναι εξαιρετικός ο ήχος. Έχω την αίσθηση πως οι κιθάρες στο «Μέσω Νεφών» (Αραμπατζής και Σταρόβας) είναι από τις πιο «λαμπερές» που ακούστηκαν ποτέ σε ελληνικό δίσκο. Την ίδιαν αίσθηση αποκομίζω και από τα διάφορα rock άλμπουμ, που ο ίδιος έγραψε στο Αγροτικόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που αγόρασα και άκουσα το “Silence” των Noise Promotion Company κι ακόμη θυμάμαι την εγγραφή του. Άσσος. Το ίδιο θα έλεγα για το “Dig It!” των Blues Gang, το «Ρίσκο» των Φατμέ και για διάφορα άλλα. Επίσης, ο Παπάζογλου ηχογράφησε τα ωραιότερα τύμπανα που ακούστηκαν ποτέ σε ελληνικούς δίσκους. Είναι απίθανα τα «σκασίματά» τους, που, συνήθως, σε άλλες παραγωγές (άλλων εννοώ) είναι κλούβια. Το engineering είναι το Α και το Ω για ν’ απολαύσεις ένα δίσκο και σ’ αυτό ο Παπάζογλου είχε προχωρήσει πάρα πολύ. Του χρωστάμε πολλά δηλαδή (και) σ’ αυτόν τον τομέα.
Anti Troppau Council. Έξοχο το engineering στις κιθάρες του Παπάζογλου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, spacefreak, δεν έχω μαζί μου, τώρα, πολλά από τα ελληνικά rock άλμπουμ των 80s και δεν μπορώ να τσεκάρω ποια είχαν ηχογραφηθεί στο Αγροτικόν. Σίγουρα είναι κάμποσα. Οσμίζομαι διάφορα δηλαδή…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, άλλο ένα album που είχε ηχογραφηθεί στο Αγροτικόν ήταν και το ομώνυμο των Εκτός Ελέγχου. Στο συγκεκριμένο κομμάτι
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=J0haOj0JEUI
τα πίσω φωνητικά της εισαγωγής και του ρεφρέν (το αααααα) ανήκουν στον Νίκο Παπάζογλου. Η πληροφορία αυτή είναι επιβεβαιωμένη μιας και αναγράφεται στα credits του δίσκου.