ΤΟ ΕΧΩ… ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ…

Η… μονομαχία στο cbox το Σαββατοκύριακο γύρω από το ποιος έχει τι, ποιος ανεβάζει τι και κυρίως πώς το ανεβάζει (μισό ή ολόκληρο) έχει ένα ενδιαφέρον. Αν και προσωπικώς σε ανύποπτο, να τον πούμε, χρόνο είχα διατυπώσει κάποιες απόψεις (δες κι εδώ http://is.gd/SSybem), αναγκάζομαι να τις επαναλάβω, προσθέτοντας και μερικά (λόγια) ακόμη.

Ξαναλέω λοιπόν πως σημασία (να μη λέω «κατά τη γνώμη μου» - εξυπακούεται) δεν έχει το μέσο, μέσω του οποίου φθάνει η μουσική στ’ αυτιά μας, αλλά η μουσική αυτή καθαυτή. Σημασία δεν έχει π.χ. από πού βλέπουμε μία ταινία (στην αίθουσα, από το βίντεο, το DVD-player ή την τηλεόραση), αλλά αυτή καθαυτή η ταινία και βεβαίως ό,τι θα σκεφθούμε ή θα γράψουμε γι’ αυτήν. Αξία δηλαδή δεν έχει το σημαίνον (είναι αδιάφορο, για την ουσία του πράγματος, αν κάποιος ακούει μουσική από CD, LP, single, mp3 ή ό,τι άλλο), αλλά το σημαινόμενο· ο λόγος δηλαδή που μπορεί να γίνει για ένα κομμάτι, τα συμπεράσματα που μπορεί να εξαχθούν όσον αφορά στο αισθητικό ή το κοινωνικό βάρος του κομματιού και ούτω καθ’ εξής. Άρα, λοιπόν, παραμένει άνευ νοήματος το αν εκείνος που ανεβάζει κομμάτια σε mp3 ή στο YouTube τα έχει σε «φυσική μορφή», ή τα έχει αντιγράψει από CD, ή τα έχει δανειστεί από συλλογές, επανεκδόσεις κ.ο.κ. Είτε λοιπόν λέει κάποιος την αλήθεια, πως ό,τι έχει το ανεβάζει από «φυσική μορφή», είτε λέει ψέμματα, υποκρινόμενος πως έχει τα singles και τα LP (ενώ στην πραγματικότητα τα έχει δανειστεί από άλλους συλλέκτες κ.λπ.), το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Όσοι θα τ’ ακούσουν είναι σίγουρο πως θ’ αδιαφορήσουν για την προέλευσή τους.
Για παράδειγμα, αδιαφορώ αν ο nick270760 έχει το “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα σε βινύλιο, mp3, CD-R ή κασέτα. Του λέω, όμως, «μπράβο», γιατί ανέβασε 2-3 κομμάτια από αυτό το σπάνιο LP, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς ν’ ακούσουν κάτι από ένα επισκιασμένο έργο. (Και δεν μιλάμε για κάποιο γκρουπάκι ή για κάποιον pop τραγουδιστή της συμφοράς – που κι αυτοί είναι… χρήσιμοι, ok –, αλλά για ένα άλμπουμ του Μίμη Πλέσσα).
Το να έχει κάποιος το original υλικό έχει ένα νόημα (πέραν από τη συλλεκτική ικανοποίηση), που δε σχετίζεται σώνει και καλά με την απόλαυση που σου παρέχεται με το ν’ ακούς ένα τραγούδι στη φόρμα που πρωτογράφτηκε. Κυρίως σχετίζεται με τις πληροφορίες που μπορεί να σου δώσει ένα label ή ένα εξώφυλλο και οι οποίες (πληροφορίες) θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν στη δουλειά. Αν κάποιος λοιπόν εξασφάλιζε μερικές φωτοτυπίες, των labels ή των εξωφύλλων, πάλι θα μπορούσε να προχωρήσει προς τα περαιτέρω.

Όλοι εμείς που ασχολούμαστε χρόνια με τη μουσική – και που δεν ακούμε, εννοείται, μόνον ελληνικό rock – δεν έχουμε τα πάντα. Έχουμε κάποια πράγματα (πολλά ίσως), άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα (εννοώ singles, LP, CD, τις «φυσικές μορφές») έχουμε και mp3, έχουμε και φωτοτυπίες labels ή εξωφύλλων, έχουμε και βιβλία ή περιοδικά· φροντίζουμε, με άλλα λόγια, να έχουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να βοηθήσει στη μελέτη μιας κατάστασης. Είναι χαζό λοιπόν και άνευ πρακτικής σημασίας να ανταγωνίζονται κάποιοι, προβάλλοντας το τι έχουν. Όπως είναι δις χαζό να υποκρίνονται πως έχουν κάτι, ενώ δεν το έχουν – λες και αν πουν πως «μου το δάνεισε κάποιος», ή το «πήρα από εκεί» θα έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Εκείνοι πάντως που είναι για γέλια είναι όσοι δίνουν «δείγματα» κομματιών, επειδή τάχα είναι σπάνια (μπορεί και να είναι), ή οι άλλοι που ναι μεν τα δίνουν ολόκληρα, προβάλλοντας και τα labels, σκεπάζοντας όμως όλα τα επιμέρους στοιχεία (συντελεστές, κωδικούς κ.λπ.) – έχω δει και τέτοια φαινόμενα στο YouTube. Προσωπικώς, και όταν υπάρχει λόγος, πολλούς απ’ αυτούς τους «εκδικούμαι» σκανάροντας labels σε 300 DPI (χάνω κάποιο χρόνο δηλαδή), ώστε να φαίνονται τα πάντα πεντακάθαρα. Είμαι της γνώμης, με άλλα λόγια, πως όλα πρέπει να βγαίνουν στο φως, όλα να τίθενται στο… τραπέζι του διαλόγου και όλοι (όσοι ενδιαφέρονται δηλαδή) να κοινωνούν στη συγκεκριμένη πληροφορία και τη γνώση.

Παραλλήλως, και όσον αφορά κυρίως στις αναρτήσεις ελληνικού ενδιαφέροντος, έχω γράψει στο blog πολλά, τα οποία δεν έχουν ξαναγραφεί στο internet. Δεν μ’ ενοχλεί καθόλου να μοιράζομαι μ’ εκείνους που ενδιαφέρονται όσα γνωρίζω, σκεπτόμενος επ’ αυτών (στην αντίθετη περίπτωση δεν θα έφτιαχνα το blog)· κάτι που οπωσδήποτε θα συνεχίσω να πράττω. Αν, μάλιστα, βρεθεί και κάποιος (αύριο, μεθαύριο, στο μέλλον) που θα μαζέψει όλο αυτό το υλικό, προχωρώντας το, προς όποια κατεύθυνση εκείνος αποφασίσει, δεν θα έχω απολύτως κανένα πρόβλημα· ακόμη κι αν ξεχάσει (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ν’ αναφέρει την πηγή. Εκεί, όμως, που θα σταθώ απέναντι θα είναι στην περίπτωση που θα διαφωνώ με ενδεχόμενες εκτιμήσεις ή συμπεράσματα. Σε τέτοια ζητήματα «στραβά μάτια» δεν γίνονται.
Κι ένα τελευταίο. Προσωπικώς, έχω μόνο αυτό το blog. Δεν είμαι στο Facebook, δεν είμαι στο Twitter, δεν έχω κανάλι στο YouTube. Επίσης, ποτέ δεν έχω αφήσει σικέ σχόλια στο blog μου (να υποδυθώ δηλαδή κάποιον ανώνυμο, προκειμένου ν’ «ανάψει» μια κουβέντα – αστειότητες), ούτε έχω αφήσει ποτέ ανώνυμα σχόλια σε άλλα blogs. Δε θέλω να νομιστεί πως υποδεικνύω ή υποβάλλω κάτι σε κάποιον μ’ αυτά που γράφω (ο καθείς κάνει ό,τι νομίζει και καλώς το κάνει, όταν τοποθετεί την ευπρέπεια πάνω απ’ όλα). Απλώς, σημειώνω το τι έχω και το τι δεν έχω, το τι πράττω και το τι δεν πράττω.