ST. LOUIS UNION και κάτι από… BOB SEGER

Στα χρόνια του ’80 αγόραζα, ανάμεσα σε άλλες συλλογές, και τους τόμους των γερμανικών “Broken Dreams”, που κυκλοφορούσαν από τη Line/OutLine Records. Στο Vol.2 της σειράς, το “Hopes and Glories of British Rock 1963-1969” [OLLP 5316 AS, 1983] μου είχε πάρει το σκαλπ ένα τραγούδι, που, όσες φορές και να το άκουσα έκτοτε, πάντα με συνάρπαζε. Ήταν το “East Side story” με τους St. Louis Union.
Εκείνη την εποχή διάβαζες στο οπισθόφυλλο τού άλμπουμ πως η μπάντα ήταν από το Manchester, πως είχε κερδίσει ένα διαγωνισμό beat συγκροτημάτων που είχε διοργανώσει το Melody Maker το 1965, και πως είχε καταφέρει εκείνη την εποχή (1966) να εκδώσει τρία 45άρια. Στο πρώτο τους διασκεύαζαν το “Girl” των Beatles κάνοντάς το επιτυχία, ενώ στο τρίτο τους ακουγόταν το “East Side story”, κομμάτι για το οποίο πήδαγα κι από το τρένο… Στην μπάντα έπαιζαν οι: Tony Cassidy φωνή, Keith Millar κιθάρα, John Nichols μπάσο, Dave Webb ντραμς, Dave Tomlinson όργανο και Alex Kirby σαξόφωνα. Χρόνια αργότερα, στο γνωστό βιβλίο του Vernon Joynson “The Tapestry of Delights” [Borderline Productions, Telford, 1995] δεν εύρισκες να διαβάσεις κάτι περισσότερο και το πράγμα το παράτησα – αφού είχα αδιαφορήσει εν τω μεταξύ για τις ιντερνετικές πηγές –, μέχρι και πριν από λίγες μέρες…
Προσφάτως έπεσε στα χέρια μου o πιο τελευταίος τόμος της σειράς “Rare Mod»· ο “Volume 3/ A third volume of 60s rhythm n’ blues, psych & soul” [Acid Jazz AJXLP238, 2011]. Το άλμπουμ που είναι η απόλυτη απόλαυση – θα γράψω στο άμεσο μέλλον γι’ αυτό – περιέχει κι ένα ανέκδοτο κομμάτι των St. Louis Union, που έχει τίτλο “About my girl”. Κλασικό mod/r&b διακρίνεται για την παθιασμένη ερμηνεία του Cassidy, αλλά και για το killer organ break (κατά τα λεγόμενα του οργανίστα Tomlinson, η βασική του επιρροή ήταν τότε ο Jimmy McGriff). Στο ένθετο που συνοδεύει τη συλλογή της Acid Jazz διαβάζω ακόμη κάποια στοιχεία για τους St. Louis Union.
H μπάντα μαζεύτηκε για να παίζει τραγούδια των Bo Diddley, Jimmy Reed και Muddy Waters και το αρχικό της όνομα ήταν The Satanists! (Ο Tomlinson τους είχε βαφτίσει έτσι επηρεασμένος από τις… μαύρες νουβέλες του Dennis Wheatley). Αργότερα, μέσα στο 1965, όταν απέκτησαν manager, οι Σατανιστές δεν άλλαξαν απλώς τ’ όνομά τους, αλλά και το στυλ των τραγουδιών τους, περνώντας από τα πούρα r&b, σε πιο jazzy και soul κομμάτια, φθάνοντας να παίζουν μέχρι και στο Twisted Wheel (το γνωστό club του Manchester, τον ναό της northern soul). Τότε ήταν, όταν τους πήρε υπό την προστασία του ο άρχων DJ Roger Earle, μαθαίνοντάς τους τραγούδια του Bobby Bland, του Jimmy Witherspoon και άλλων συναφών. Οι Paul “Smiler” Anderson και Damian Jones που υπογράφουν τις σημειώσεις στη συλλογή της Acid Jazz κάνουν λόγο, και αυτοί, για κάποιο διαγωνισμό (στο London’s Wimbledon Palais), στον οποίο σάρωσαν οι St. Louis Union κερδίζοντας υποτροφία, όργανα της Vox, και το κυριότερο ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με την Decca. Μάλιστα σ’ εκείνες τις πρώτες τους εγγραφές φαίνεται πως καραδοκούσε ο Jimmy Page για να παίξει τις κιθάρες (γνωστός ποντικός των βρετανικών στούντιο), αλλά μόλις διαπίστωσε πως ο Keith Millar ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής, αποχώρησε.
Το πρώτο single ήταν το “Girl/ Respect” [Decca F.12318, 1966], με το τραγούδι των Beatles να μπαίνει στο Top 50 την 5/2/1966, φθάνοντας μέχρι την 11η θέση – άρα το single πρέπει να βγήκε προς τα τέλη του ’65 και ας αναγράφεται «1966» στο label – αν και το “Respect” άξιζε πολύ περισσότερο (http://is.gd/TfCph6). Δεύτερο 45άρι, πάντα μέσα στο ’66 (22/4/1966), το “Behind the door/ English tea” [Decca F.12386]. Το πρώτο ήταν ένα τραγούδι του Graham Gouldman, ενώ το flip side ένα οργανικό από ’κείνα που είναι φτιαγμένα για ξεβίδωμα. Τρίτο δισκάκι το “East Side story/ Think about me” [Decca F.12508, 1966]. Κι είμαστε εδώ ακριβώς.
Το “East Side story” ήταν μία απίστευτη mod-soul εκδοχή ενός, ούτως ή άλλως, σπουδαίου τραγουδιού, που είχε ηχογραφήσει-κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα ο Bob Seger. Αναφέρομαι στην πρώτη πλευρά από το single “East Side story/ East side sound” που είχε βγει στην Hideout [H-1013] του Detroit, το 1966 και το οποίον είχε δώσει, άμεσα, τη δυνατότητα στον Seger για ένα συμβόλαιο με μεγαλύτερη εταιρία. Κάπως έτσι ξαναβγήκε μέσα στην ίδια χρονιά το “East Side story/ East side sound” στην Cameo-Parkway [C-438], ως Bob Seger & The Last Heard αυτή τη φορά. Προφανώς, τσίμπησαν από κάπου το τραγούδι οι St. Louis Union ή ο παραγωγός τους Tony Clarke (παραγωγός, επίσης, των Moody Blues, των Equals και διαφόρων άλλων) κι έτσι έγινε το τσαφ.
Η κόντρα για μένα έχει νικητή, αλλά για άλλους μπορεί και να μην έχει. Ή μπορεί να έχει, αλλά να νικάει ο... άλλος.