ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, RUFUS ZUPHALL, CAN κ.λπ.

Αν έριχνε κάποιος μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων θα δάγκωνε τα χείλια του βλέποντας τον τρόπο που «απεικόνιζαν» το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου. Γλίστρησε στη ρωγμή του χρόνου η μία, Ραγίζει απόψε η καρδιά η άλλη, και δε συμμαζεύεται… Η απώλεια ενός ανθρώπου δεν καταγράφεται με άστοχες ποιητικούρες (που παίρνουν, μάλιστα, γραμμή από το έργο ζωής του τεθνεώτος), αλλά μ’ έναν τρόπο λιτό και δωρικό, ας τον πω στρατιωτικό, που οφείλει να εφάπτεται πάντα του αναπόδραστου. Δεν συμβαίνει. Απεναντίας, εκείνο που συμβαίνει είναι μία γελοιοποίηση του «τέλους», μία απόπειρα να απομονωθεί ο θάνατος από τη ζωή, ως κάτι ξένο προς εκείνη. Τέλος πάντων, μην το τραβήξω, γιατί αλλού θέλω να καταλήξω.
Έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση πως δεν σκοπεύω να αποτιμήσω, να πω τη γνώμη μου δηλαδή για την πολυποίκιλη προσφορά του Νίκου Παπάζογλου στο ελληνικό τραγούδι. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο τα πράγματα είναι γνωστά. Και ακριβώς αυτά τα γνωστά πράγματα τα αναπαρήγαγαν οι πολιτιστικοί συντάκτες στις χάρτινες και ηλεκτρονικές εφημερίδες, δίχως να αποφύγουν (φυσικά) τα λάθη.
Η Ναταλί Χατζηαντωνίου έγραψε στην Ελευθεροτυπία πως ο Παπάζογλου ηχογράφησε ένα single με τον Ζηλωτή στο Μιλάνο. (Αν υπήρχε τέτοιο single θα έκανα τούμπες). Για να είμαστε ακριβείς το single δεν ηχογραφείται, αλλά εκδίδεται. Θέλω να πω δηλαδή πως εκείνα που ηχογραφούνται είναι τα τραγούδια. Έτσι λοιπόν και βάσει όσων διαβάζουμε σε μία συνέντευξη του Παπάζογλου στο Facebook (http://is.gd/YIHzFT), στο Μιλάνο ηχογραφήθηκαν 6 τραγούδια, δύο εκ των οποίων προορίζονταν – προορίζονταν λέω – για single. Κανένα single όμως δεν εκδόθηκε. Ούτε «ηχογραφήθηκε» κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ο Αντώνης Μποσκοΐτης στην ηλεκτρονική iefimerida σ’ ένα ανάλογο για την περίσταση κείμενο γράφει πως ο Νίκος Παπάζογλου «παίζει κιθάρα, 17 χρονών παιδί, στο νεοκυματικό “Δωμάτιο” (1965) του συντοπίτη του, Πάνου Σαββόπουλου». Φυσικά, στο «Δωμάτιο» δεν παίζει κιθάρα o Νίκος Παπάζογλου, αλλά οι Νότης Μαυρουδής και Βασίλης Τενίδης, ενώ και ο δίσκος δεν προέρχεται από το 1965, αλλά από το 1968. Και ακόμη μία διευκρίνιση. Επειδή η λέξη «συντοπίτης» έχει και την έννοια του «συμπατριώτη» (Λεξικό Δ. Δημητράκου), να πω πως ο Πάνος Σαββόπουλος δεν είναι Θεσσαλονικιός. Έχει γεννηθεί στην Αιτωλοακαρνανία και μεγάλωσε στην Πάτρα. Στη Θεσσαλονίκη είχε βρεθεί για σπουδές.
Προσωπικώς, αντιλαμβάνομαι την πρεμούρα κάποιων να είναι άμεσοι και επίκαιροι (αυτό απαιτεί η δουλειά δηλαδή), αλλά και την ανάγκη να εμφανιστούν ως γνώστες – επιδεικνύοντας έπαρση πολλές φορές – των ελληνικών μουσικών πραγμάτων. Όμως, τόσο τον εν ζωή δημιουργό (ο οποίος έχει τη δυνατότητα της απάντησης), όσο κυρίως τον πεθαμένο τον τιμάς με τον να μην είσαι πρόχειρος και να μην γράφεις ανακρίβειες. Σ’ ένα παλαιότερο post (http://is.gd/wPH4qv) την 9/3/2011 είχα γράψει: «Είχα διαβάσει παλαιά στον Ήχο (πρέπει να ήταν περί τα μέσα του ’80, ίσως και λίγο πιο μετά) πως ο Παπάζογλου γνώριζε τους Rufus Zuphall – το έλεγε ο ίδιος – έχοντας βρεθεί, κιόλας, στην ίδια σκηνή μ’ εκείνους. (Πρέπει να κάνω γερή ανασκαφή, για να βρω το τεύχος και για να μεταφέρω επακριβώς τα λόγια του)».
Σήμερα το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Ηλίας από την Πάτρα και με ρώτησε γι’ αυτό ακριβώς το πράγμα. Τι ακριβώς είχε συμβεί δηλαδή με τον Παπάζογλου και τους Rufus Zuphall, εκείνο το «άγνωστο» γερμανικό συγκρότημα που πρόλαβε ν’ αφήσει κάποιες εξαιρετικές ηχογραφήσεις. Ήταν φανερό πως έπρεπε να εντοπίσω το τεύχος του Ήχου οπωσδήποτε, για να μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένος· αν και ομολογώ πως είχα λιγάκι απογοητευτεί, μια και είχα ξαναψάξει για αυτή τη συνέντευξη, δίχως να έχω καταφέρει να την ανακαλύψω. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια – να ψάξω δηλαδή και σε μία σακούλα με ξεκολλημένα φύλλα από διάφορα περιοδικά – βρήκα το σχετικό απόσπασμα. Τελικώς, δεν είχα κρατήσει όλο το τεύχος, αλλά μόνο τις δύο εκείνες σελίδες, που μ’ ενδιέφεραν.
Ήχος & Hi-Fi λοιπόν, τεύχος 166 (Ιανουάριος ’87), στη στήλη Ο Ιανός των Ήχων. Δύο καλλιτέχνες σχολίαζαν, ο ένας ανεξαρτήτως του άλλου, διάφορα μουσικά κομμάτια. Ο «ένας» ήταν ο Νίκος Παπάζογλου, οι «άλλοι» ήταν οι Αλέξης Καλοφωλιάς και Γιώργος Καρανικόλας των Last Drive. Λέει κάποια στιγμή ο Παπάζογλου (μεταφέρω τα λόγια του ακριβώς): «Στην περίοδο 70-71 άρχισα να ασχολούμαι με το στούντιο (ναι, από τότε το έχω ξεκινήσει). Λίγο αργότερα φτιάχνουμε και το τελευταίο συγκρότημα εκείνης της εποχής μια και πιστεύαμε ότι είχαμε πολλά να προσφέρουμε. Το όνομα ήταν ο Ζηλωτής και οι άλλοι μουσικοί ήταν ο Σαράντης Κασσάρας, ο Μπάμπης Χασκουράκης (σ.σ. νομίζω πως το σωστό επώνυμο είναι «Λασκαράκης», μάλλον οι δημοσιογράφοι Γιώργος και Πασχάλης Μουχταρίδης – υπεύθυνοι για τη στήλη – δεν το είχαν πιάσει σωστά) και ο Γιώργος Στάντζος. Εκείνη την εποχή είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό οι Aphrodite’s Child και όλα τα ελληνικά συγκροτήματα είχαμε ζηλέψει τη μοίρα τους. Πήγαινες στο Παρίσι και νόμιζες ότι βρισκόσουν στην Πλάκα. Εμείς πηγαίναμε στη Γερμανία, στο Άαχεν, όπου και γνωριστήκαμε με διάφορα συγκροτήματα όπως οι Rufus Tsufal (σ.σ. προφανώς οι δημοσιογράφοι αγνοούσαν το συγκρότημα και τη σωστή γραφή του ονόματός του, δηλ. Rufus Zuphall), οι Can και σε μια βομβαρδισμένη φάμπρικα φτιάξαμε έξι αριστουργηματικά τραγούδια, τα οποία όμως τα ηχογραφήσαμε σε demo στην Ιταλία. Δεν ενδιαφέρθηκε κανένας και έτσι το όλο θέμα έληξε». Το λήγω κι εγώ εδώ.