Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, RUFUS ZUPHALL, CAN κ.λπ.

Αν έριχνε κάποιος μια ματιά στα σημερινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων θα δάγκωνε τα χείλια του βλέποντας τον τρόπο που «απεικόνιζαν» το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου. Γλίστρησε στη ρωγμή του χρόνου η μία, Ραγίζει απόψε η καρδιά η άλλη, και δε συμμαζεύεται… Η απώλεια ενός ανθρώπου δεν καταγράφεται με άστοχες ποιητικούρες (που παίρνουν, μάλιστα, γραμμή από το έργο ζωής του τεθνεώτος), αλλά μ’ έναν τρόπο λιτό και δωρικό, ας τον πω στρατιωτικό, που οφείλει να εφάπτεται πάντα του αναπόδραστου. Δεν συμβαίνει. Απεναντίας, εκείνο που συμβαίνει είναι μία γελοιοποίηση του «τέλους», μία απόπειρα να απομονωθεί ο θάνατος από τη ζωή, ως κάτι ξένο προς εκείνη. Τέλος πάντων, μην το τραβήξω, γιατί αλλού θέλω να καταλήξω.
Έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση πως δεν σκοπεύω να αποτιμήσω, να πω τη γνώμη μου δηλαδή για την πολυποίκιλη προσφορά του Νίκου Παπάζογλου στο ελληνικό τραγούδι. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο τα πράγματα είναι γνωστά. Και ακριβώς αυτά τα γνωστά πράγματα τα αναπαρήγαγαν οι πολιτιστικοί συντάκτες στις χάρτινες και ηλεκτρονικές εφημερίδες, δίχως να αποφύγουν (φυσικά) τα λάθη.
Η Ναταλί Χατζηαντωνίου έγραψε στην Ελευθεροτυπία πως ο Παπάζογλου ηχογράφησε ένα single με τον Ζηλωτή στο Μιλάνο. (Αν υπήρχε τέτοιο single θα έκανα τούμπες). Για να είμαστε ακριβείς το single δεν ηχογραφείται, αλλά εκδίδεται. Θέλω να πω δηλαδή πως εκείνα που ηχογραφούνται είναι τα τραγούδια. Έτσι λοιπόν και βάσει όσων διαβάζουμε σε μία συνέντευξη του Παπάζογλου στο Facebook (http://is.gd/YIHzFT), στο Μιλάνο ηχογραφήθηκαν 6 τραγούδια, δύο εκ των οποίων προορίζονταν – προορίζονταν λέω – για single. Κανένα single όμως δεν εκδόθηκε. Ούτε «ηχογραφήθηκε» κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ο Αντώνης Μποσκοΐτης στην ηλεκτρονική iefimerida σ’ ένα ανάλογο για την περίσταση κείμενο γράφει πως ο Νίκος Παπάζογλου «παίζει κιθάρα, 17 χρονών παιδί, στο νεοκυματικό “Δωμάτιο” (1965) του συντοπίτη του, Πάνου Σαββόπουλου». Φυσικά, στο «Δωμάτιο» δεν παίζει κιθάρα o Νίκος Παπάζογλου, αλλά οι Νότης Μαυρουδής και Βασίλης Τενίδης, ενώ και ο δίσκος δεν προέρχεται από το 1965, αλλά από το 1968. Και ακόμη μία διευκρίνιση. Επειδή η λέξη «συντοπίτης» έχει και την έννοια του «συμπατριώτη» (Λεξικό Δ. Δημητράκου), να πω πως ο Πάνος Σαββόπουλος δεν είναι Θεσσαλονικιός. Έχει γεννηθεί στην Αιτωλοακαρνανία και μεγάλωσε στην Πάτρα. Στη Θεσσαλονίκη είχε βρεθεί για σπουδές.
Προσωπικώς, αντιλαμβάνομαι την πρεμούρα κάποιων να είναι άμεσοι και επίκαιροι (αυτό απαιτεί η δουλειά δηλαδή), αλλά και την ανάγκη να εμφανιστούν ως γνώστες – επιδεικνύοντας έπαρση πολλές φορές – των ελληνικών μουσικών πραγμάτων. Όμως, τόσο τον εν ζωή δημιουργό (ο οποίος έχει τη δυνατότητα της απάντησης), όσο κυρίως τον πεθαμένο τον τιμάς με τον να μην είσαι πρόχειρος και να μην γράφεις ανακρίβειες. Σ’ ένα παλαιότερο post (http://is.gd/wPH4qv) την 9/3/2011 είχα γράψει: «Είχα διαβάσει παλαιά στον Ήχο (πρέπει να ήταν περί τα μέσα του ’80, ίσως και λίγο πιο μετά) πως ο Παπάζογλου γνώριζε τους Rufus Zuphall – το έλεγε ο ίδιος – έχοντας βρεθεί, κιόλας, στην ίδια σκηνή μ’ εκείνους. (Πρέπει να κάνω γερή ανασκαφή, για να βρω το τεύχος και για να μεταφέρω επακριβώς τα λόγια του)».
Σήμερα το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Ηλίας από την Πάτρα και με ρώτησε γι’ αυτό ακριβώς το πράγμα. Τι ακριβώς είχε συμβεί δηλαδή με τον Παπάζογλου και τους Rufus Zuphall, εκείνο το «άγνωστο» γερμανικό συγκρότημα που πρόλαβε ν’ αφήσει κάποιες εξαιρετικές ηχογραφήσεις. Ήταν φανερό πως έπρεπε να εντοπίσω το τεύχος του Ήχου οπωσδήποτε, για να μπορούσα να γίνω πιο συγκεκριμένος· αν και ομολογώ πως είχα λιγάκι απογοητευτεί, μια και είχα ξαναψάξει για αυτή τη συνέντευξη, δίχως να έχω καταφέρει να την ανακαλύψω. Σε μία απέλπιδα προσπάθεια – να ψάξω δηλαδή και σε μία σακούλα με ξεκολλημένα φύλλα από διάφορα περιοδικά – βρήκα το σχετικό απόσπασμα. Τελικώς, δεν είχα κρατήσει όλο το τεύχος, αλλά μόνο τις δύο εκείνες σελίδες, που μ’ ενδιέφεραν.
Ήχος & Hi-Fi λοιπόν, τεύχος 166 (Ιανουάριος ’87), στη στήλη Ο Ιανός των Ήχων. Δύο καλλιτέχνες σχολίαζαν, ο ένας ανεξαρτήτως του άλλου, διάφορα μουσικά κομμάτια. Ο «ένας» ήταν ο Νίκος Παπάζογλου, οι «άλλοι» ήταν οι Αλέξης Καλοφωλιάς και Γιώργος Καρανικόλας των Last Drive. Λέει κάποια στιγμή ο Παπάζογλου (μεταφέρω τα λόγια του ακριβώς): «Στην περίοδο 70-71 άρχισα να ασχολούμαι με το στούντιο (ναι, από τότε το έχω ξεκινήσει). Λίγο αργότερα φτιάχνουμε και το τελευταίο συγκρότημα εκείνης της εποχής μια και πιστεύαμε ότι είχαμε πολλά να προσφέρουμε. Το όνομα ήταν ο Ζηλωτής και οι άλλοι μουσικοί ήταν ο Σαράντης Κασσάρας, ο Μπάμπης Χασκουράκης (σ.σ. νομίζω πως το σωστό επώνυμο είναι «Λασκαράκης», μάλλον οι δημοσιογράφοι Γιώργος και Πασχάλης Μουχταρίδης – υπεύθυνοι για τη στήλη – δεν το είχαν πιάσει σωστά) και ο Γιώργος Στάντζος. Εκείνη την εποχή είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό οι Aphrodite’s Child και όλα τα ελληνικά συγκροτήματα είχαμε ζηλέψει τη μοίρα τους. Πήγαινες στο Παρίσι και νόμιζες ότι βρισκόσουν στην Πλάκα. Εμείς πηγαίναμε στη Γερμανία, στο Άαχεν, όπου και γνωριστήκαμε με διάφορα συγκροτήματα όπως οι Rufus Tsufal (σ.σ. προφανώς οι δημοσιογράφοι αγνοούσαν το συγκρότημα και τη σωστή γραφή του ονόματός του, δηλ. Rufus Zuphall), οι Can και σε μια βομβαρδισμένη φάμπρικα φτιάξαμε έξι αριστουργηματικά τραγούδια, τα οποία όμως τα ηχογραφήσαμε σε demo στην Ιταλία. Δεν ενδιαφέρθηκε κανένας και έτσι το όλο θέμα έληξε». Το λήγω κι εγώ εδώ.

13 σχόλια:

  1. Ποτε δεν ήμουν ακροατής του Νίκου Παπάζογλου ουτε κ αυτού του μουσικού είδους αλλά αυτο με τους Rufus Zuphall,οι οποιοι ειναι οντως απο το Aachen,ειναι απο αλλη διάσταση.Δεν το γνώριζα ουτε απο φήμες.Μπράβο Φώντα.Εγραψες.
    Ελαφρύ να ειναι το χώμα που τον σκεπάζει πλέον.
    Υ.Γ.Δεν ήξεραν τότε τα αδέλφια Μουχταρίδη το συγκρότημα?Σκάνδαλο.Τους Jethro Tull ισως?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φ.Ν. δεν είμαι 100% σίγουρος για το αν είχα υπ’ όψη μου τους Rufus Zuphall τον Ιανουάριο του ’87 (η επανέκδοση της Little Wing of Refugees, ας πούμε, βγήκε δύο ή τρία χρόνια αργότερα). Σίγουρα είχα πρωτοδιαβάσει γι’ αυτούς στο 4ο τεύχος του βρετανικού περιοδικού Audion, που είχε κυκλοφορήσει τον Απρίλιο του ’87. Υποθέτω όμως πως, μάλλον, θα τους γνώριζα μέσω του φίλου μου (γράφει και στο J&T) Δημήτρη Θωμά (πιθανώς από κάποιο τεύχος του Eurock). Αλλιώς, δεν μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι μου είχε κολλήσει αυτή η αναφορά τού Παπάζογλου στις σελίδες τού Ήχου. Αν δεν το γνώριζα τότε το γκρουπ (1/1987), μάλλον δεν θα το θυμόμουν έστω και λίγους μήνες αργότερα (4/1987).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η συνέντευξη του Παπάζογλου που υπάρχει στο facebook, όπου δεν αναφέρεται η πηγή, είναι του Orpheus (Γιώργος Μπιλικάς, από τους Θαρσείν Χρει) και πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ:
    http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=807 (Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2006)
    Στη συνέντευξη αναφέρεται και το όνομα του σημαντικού κιθαρίστα Μπάμπη Λασκαράκη (από τους Blow Up) που έπαιζε στον Ζηλωτή και αργότερα συμμετείχε σε πάμπολλες ηχογραφήσεις (από Μηλιώκα μέχρι Σφέτσα).

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλά μην νομίζεις οτι και εγώ γεννήθηκα με τους Can κατω απο το μαξιλάρι μου...Απλά εκείνα τα χρόνια ενα δυό φίλους αλλοδαπούς να ειχες που ηταν στην ιδια φάση,τι θα σου λέγαν ? Οι Γάλλοι τους Ange και τους Magma και οι Γερμανοί αμα ηταν ψιλοαριστεροί τους Ihre Kinder και τους Floh de Cologne,αμα ηταν heavy φρικιά,τους Jane και τους Frumpy. Σιγα σιγα ομως μάθαινες και αλλους σαν τους RZ (εχω το Phallobst)τους Emtidi και τις εταιρείες Pilz,Ohr κλπ.Λεφτα να χαμε.To Pop 11 ειχε πράμα μέχρι που εκλεισε πλάκα πλάκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και το’λεγα (μέσα μου), πως η συνέντευξη στο facebook είναι γνωστή. Κάπου αλλού την είχα διαβάσει παλαιότερα, αλλά δεν είχα χρόνο να το ψάξω το μεσημέρι που έκανα την ανάρτηση. Έπεσα στο facebook πρώτα… Το κακό είναι πως η φάση πάει ο κλέψας του κλέψαντος. Μπήκε ανώνυμα στο facebook και από ’κει μπορεί να «δανείζονται» στοιχεία διάφοροι, παρουσιάζοντάς τα για δικά τους. Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω την τακτική να μην αναφέρονται οι πηγές.
    Ο Λασκαράκης, μαζί με τον Κώστα Νικολόπουλο (από Charms) είναι οι νούμερο 1 sessions ηλεκτρικοί κιθαρίστες της ελληνικής δισκογραφίας. Έχουν παίξει σε άπειρους δίσκους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νομίζω ότι ο Λασκαράκης ήταν στο "Να η ευκαιρία" μαζί με τον Μάρκο Αλεξίου .Εσύ κάπου θυμάμαι ότι γράφεις πως ήταν ο Νικολόπουλος, έχω όμως την εντύπωση (από κάποιο live που τον είχε αναφέρει ο τραγουδιστής παρουσιάζοντας την ορχήστρα) ότι ο -γνωστός και από άλλα τηλεοπτικά μουσικά προγράμματα- κιθαρίστας, με το κάπως φουντωτό μαλλί και το σοβαρό ύφος, που έπαιζε στο γκρουπ της εκπομπής ήταν ο Λασκαράκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Yorgo o Νικολόπουλος ήταν σίγουρα. Όπως ήταν και ο Μάρκος Αλεξίου και ο Λευτέρης Τζήμας (ντραμς) και ο Άγγελος Μπότσης (μπάσο) και ο Γιάννης Μπιθικώτσης (μπουζούκι). Δεν θυμάμαι τον keyboard player που είχε γυαλιά (νομίζω) και κοντό μαλί με χωρίστρα στη μέση. Πρέπει να ήταν και ο Λασκαράκης (με το φουντωτό μαλί που λες), αλλά δεν είμαι σίγουρος αν υπήρχαν δύο κιθαρίστες στην ορχήστρα ή ήταν σε άλλη περίοδο της εκπομπής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φιλε Φωντα γεια σου.Μετα απο μια προσφατη ανασκαφη σε αρχειο φιλου,ακουσα με τα ιδια μου τα αυτια τα 8 (οκτω) συνολικα τραγουδια που ηχογραφηθηκαν στην φαμπρικα.Απο αυτα τα 2 ειναι γραμμενα εξ'ολοκληρου(μουσικη & στιχοι) απο τον συγχωρεμενο Νικο Παπαζογλου και μαλιστα το ενα απο αυτα ειναι το "Χτυπαει τηλεφωνο",που το συνανταμε μεταγενεστερα στο "Χαρατσι",με μονη διαφορα μεταξυ των δυο, την αλλαγη της γλωσσας ενω τα υπολοιπα 6 ειναι γραμμενα απο την υπολοιπη φοβερη ομαδα (Λασκαρακης/Πυριλης/Κασσαρας)και ειναι οντως καλα.Στο Μιλανο,στο στουντιο του Νικου Παπαθανασιου, ξαναηχογραφηθηκαν και ετοιμαστηκαν για κυκλοφορια σε single τα 2 τραγουδια του Παπαζογλου σε κορυφαια πλέον ποιοτητα εγγραφης αλλα δυστυχως η καθετη αλλαγη πλευσης στις μουσικες του προτιμησεις μαλλον αποτελεσε τον λογο της μονιμης αρνησης για την εκδοση τους.Τελος καλο θα ηταν να γινει και μια αναφορα,εκτος απο τους Olympians (που σημειωτεον ο ηχος τους αλλαξε αρδην με την ελευση του προς πιο garage μονοπατια)και στους Μακεδονομαχους,τους Fratelli και τους Blow Up ,μπαντες σιγουρα καθολου αμελητεες.
    Δ.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δ.Β. σ’ ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.

    Για τους Blow Up μάλλον δεν ξέρω κάτι περισσότερο απ’ αυτά που ξέρουν «όλοι».

    Για Fratelli και Μακεδονομάχους έχω γράψει εδώ… http://is.gd/pv5g9o

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σωστός ο Δ.Β , αγαπητέ Φώντα , έχεις δίκιο για τις διάφορες ατασθαλίες που γράφονται για αυτούς που φεύγουν και τώρα για τον Νίκο , εντάξει αυτή που ξέρουν δεν στεναχώριουνται καθόλου , άσε να γράφουν εξ άλλου καλά λόγια λένε.
    Το Θέμα Παπάζογλου και Γερμάνια έχει πολλές πλευρές , ο Δ.Β με κάλυψε , ήταν εποχή χούντας δύσκολα για τους νέους της εποχής , αυτό το έξω άνοιξε τα μάτια σε αρκετούς μουσικούς , ο Νίκος έπιασε αρκετά τότε , πολλές φορές σε συζητήσεις με τα παιδιά του συγκροτήματος (Τι μουσικοί!) λέγαμε ότι αν ο Νίκος καθόταν έξω τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Όμως ο θεός της μουσικής είχε άλλα σχέδια γι αυτόν . Έπρεπε ,ευτυχώς , να γίνει ένα σύμβολο για την Θεσσαλονίκη , κάλο θα είναι να πιούμε ένα κρασάκι στη θύμηση του ……….Νικος Θεοδωρακης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φώντα, μεγάλο πόστ, αξίζει συγχαρήκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή