INTRAVENUS – ELEKTRONIK MEDITATION

Για τον Γιάννη Αναστασάκη είχα γράψει την 27/10/2012 με αφορμή ένα e-mail που μου είχε στείλει σχετικό με τα πεντάλια (για μπάσο και κιθάρες) που κατασκευάζει. Επανέρχομαι, τώρα, στην περίπτωσή του με αφορμή ηχογραφήσεις του με τα σχήματα Intravenus και Elektronik Meditation…

Οι Intravenus (Γιάννης Αναστασάκης κιθάρες, εφφέ, Άκης Κακλαμάνης μπάσο, Νώντας Κακλαμάνης ντραμς, Κωστής Χριστοδούλου πιάνο, rhodes, synths, μαρίμπα, Γιώργος Γιαννόπουλος σαξόφωνα, κρουστά, φλάουτο, Στέλιος Ρωμαλιάδης φλάουτο) είναι ένα progressive rock γκρουπ. Όχι με την έννοια ή την αίσθηση των συγκροτημάτων των early seventies, αλλά με τη σιγουριά μιας μπάντας του σήμερα. Ο ήχος δηλαδή είναι «λεπτός» (ακόμη και μέσα στη βαρύτητά του), δίχως μάταιες αναπαλαιώσεις, τα soli είναι μετρημένα (άνευ δηλαδή δεινοσαυρικών επιδείξεων), οι μελωδίες είναι σαφείς, τα διδάγματα από την jazz ή την κλασική επίσης προφανή. Προσωπικώς έχω την αίσθηση πως οι Van der Graaf Generator της μέσης και σημερινής εποχής αποτελούν μιαν αναφορά για το ελληνικό συγκρότημα, ενώ και ο ήχος πλείστων όσων neo-prog σχημάτων και εταιρειών (φερ’ ειπείν εκείνος της αμερικανικής MoonJune, της ιταλικής AltrOck Productions ή της γαλλικής Musea) δεν πρέπει να είναι άγνωστος, ή τουλάχιστον αδιάφορος, στα μέλη των Intravenus. Το αποτέλεσμα όλων αυτών, σε κάθε περίπτωση, καταγράφεται στο “Oiseau” [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2012], ένα 51λεπτο CD πέντε φανερών συνθέσεων και μιας κρυφής. Αυτή η τελευταία είναι, ίσως, και η πιο προχωρημένη του άλμπουμ. Τα ηλεκτρονικά και τα εφφέ είναι περισσότερα παρά ποτέ, ενώ και το γενικότερο cosmic κλίμα (με τις Floyd-ικές, ή όποιες άλλες kraut αναφορές) λειτουργεί με τη μεγαλύτερη δυνατή υποβολή. Έχω την εντύπωση, εν ολίγοις, πως οι Intravenus μπορούν ν’ ασχοληθούν –με εξ ίσου καλά, αν όχι καλύτερα αποτελέσματα– με το πιο experimental κομμάτι του progressive και όχι μόνο με το mellow· αν και γι’ αυτό, το experimental, υπάρχουν οι Elektronik Meditation (E.D.)…

Οι E.D. είναι το project του Γιάννη Αναστασάκη και της ζωγράφου (βασικά) Ντενίζ Αγγελάκη, το οποίο δεν μπορεί παρά να παραπέμπει (ως τίτλος) στο παρθενικό LP των Tangerine Dream (“Electronic Meditation”). Το πρώτο έργο που αφορά στους E.D. είναι ένα DVD-R/CD-R (τέσσερα και έξι tracks αντιστοίχως), το οποίο συνδέει την επί τόπου ζωγραφική τής Αγγελάκη με την πειραγμένη κιθαριστική συνοδεία του Αναστασάκη. Πρόκειται για live (2012) στο αθηναϊκό Nixon Bar-Cinema, εκεί όπου η Αγγελάκη άφηνε τα χρώματα να κυλίσουν νωχελικώς πάνω στον καμβά, δημιουργώντας ωραίες και κομμάτι… αλλοπρόσαλλες εικόνες (για δευτερόλεπτα νομίζεις πως δεν βλέπεις χρώματα σε πίνακα, αλλά κάποια αργή φυσική διαδικασία!) και τον Αναστασάκη να συνοδεύει υποβλητικώς διασκευάζοντας Brian Eno (“By this river”) και Θανάση Παπακωνσταντίνου («Αγρύπνια»), προτείνοντας συγχρόνως και δύο δικά του κομμάτια. Στο CD-R τα κομμάτια είναι έξι και ακούγονται το ίδιο ενδιαφέροντα (έστω, δηλαδή, και χωρίς τη συνοδεία της εικόνας). Εδώ (κι εκεί) η «κρυφή» αναφορά στους Tangerine Dream μόνον τυχαία δεν είναι.

Ακόμη πιο ερμητικό ακούγεται στ’ αυτιά μου το “Purgatory”, ένα CD-R (άψογης ηχογράφησης – όπως και τα του προηγούμενου πακέτου εξάλλου), που φέρνει τον Αναστασάκη, ως E.D. (υπάρχει πάντα η Αγγελάκη, απλώς, εδώ, δεν την βλέπουμε), ν’ αυτοσχεδιάζει(;) με την κιθάρα και τα τζιριτζίρια του, προβάλλοντας ένα ταξιδευτικό kraut σκηνικό (ιδίως στα “Part I” και “Part III”). Ωραίες μουσικές, που έχουν όλη την άπλα του χρόνου (τρία κομμάτια, περί τα 48 λεπτά η διάρκεια) προκειμένου να δράσουν και ν’ αναπτυχθούν.

Επαφή: www.elektronikmeditation.com