ο πιανίστας FRED HERSCH

Άρχων, πιανίστας μουσικός με έφεση στα trios, ο Fred Hersch (gay ακτιβιστής επίσης και με διάγνωση HIV από δεκαετίες) μπαίνει για πολλοστή φορά στο Village Vanguard ή απλώς Vanguard (τον ναό της jazz στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης) προκειμένου να βγει από εκεί με το τρίτο «ζωντανό» CD του (με το τρίτο «ζωντανό» στο συγκεκριμένο μέρος εννοώ). Αναφέρομαι, βεβαίως, στο “Alive at The Vanguard” [Palmetto, 2012] ένα διπλό άλμπουμ ηχογραφημένο στο διάστημα 7-12/2/2012 από τους Fred Hersch πιάνο, John Hébert μπάσο και Eric McPherson ντραμς, στο οποίον ο φημισμένος πιανίστας και συνθέτης παρουσιάζει δικά του θέματα, αλλά και κομμάτια των Charlie Parker, Ornette Coleman, Sonny Rollins, Thelonious Monk και άλλων, ενοποιώντας στυλ και διαφορετικότητες, προβάλλοντας ένα δικό του κράμα. Το αποτέλεσμα είναι ένα υπεράνω κριτικής jazz πρόγραμμα, το οποίον φέρουν εις πέρας τούτοι εδώ οι παικταράδες.

Το πρώτο track έχει τίτλο “Havana” είναι σύνθεση του Hersch, αλλά δεν είναι ένα στενά… κουβανικό κομμάτι. Βασικά, πρόκειται για μία ρομάντζα, με κάποια latin ρυθμικά στοιχεία, που αντανακλά περισσότερο ένα κλίμα και λιγότερο κάποια συγκεκριμένη αναφορά ή επιρροή. Η “Tristesse” που ακολουθεί (επίσης σύνθεση του Hersch) είναι γραμμένη για τον Paul Motian (1931-2011). Ο Hersch είχε εμφανισθεί στο Village Vanguard, τον Ιανουάριο του ’10, με τον Motian στα ντραμς και τον Drew Gress στο μπάσο και αυτή η σύνθεση επέχει ρόλο μνημοσύνου. Το “Segment” (του Parker) είναι η πρώτη διασκευή του άλμπουμ. Ένα μινόρε κομμάτι, που κολλάει ωραία με την προηγούμενη… τριστέζα. Σ’ αυτό το πρώτο CD ο Hersch δεν παραλείπει βεβαίως να δείξει την αγάπη του για τον Thelonious Monk (στο δικό του “Dream of Monk”), αλλά κυρίως για τον Sonny Rollins, αποδίδοντας το “Doxy”, αλλά και το “Softly as in a morning sunrise”(Romberg/Hammerstein II), ένα κομμάτι που το είχε ηχογραφήσει και ο Rollins στο ίδιο μέρος· με τον Wilbur Ware στο μπάσο και τον Elvin Jones στα ντραμς, στο LP “A Night at Τhe Village Vanguard” [Blue Note, 1957].

Το δεύτερο CD ανοίγει με το “Opener”, μια σύνθεση του Hersch ίνα τιμήσει τον ντράμερ του Eric McPherson, ο οποίος αναλαμβάνει τα ηνία. Το “Jackalope” είναι μία από τις ωραιότερες συνθέσεις του Hersch (και του άλμπουμ). Ένα up-tempo με μαεστρικό παίξιμο στο πιάνο, κάπου μεταξύ hard-bop και piano-rolling, που σε παρακινεί να το ακούσεις… όρθιος. Και αν στο πρώτο CD ο Sonny Rollins ήταν ένα τιμώμενο πρόσωπο, εδώ, στο δεύτερο, ο Hersch φυλάει τα καλύτερα για τον Ornette Coleman. Το “Sartorial (for Ornette)” είναι το πιο «ελεύθερο» κομμάτι του άλμπουμ, ένας φόρος τιμής στην τέχνη και την τεχνική ενός καινοτόμου. Στο έσχατο “The song is you” των Hammerstein/ Kern (που… διπλασιάζεται με το “Played twice” του Monk) ο Hersch κατεβάζει εντελώς ταχύτητα, «ανοίγοντας» το κομμάτι και αναδεικνύοντας την ωραία μελωδία του. Ένα τέλειο κλείσιμο, ίδιον και αυτό ενός εξαιρετικού άλμπουμ.

Επαφή: www.palmetto-records.com