J.A. CAESAR να πεθαίνεις στην πατρίδα

Για τον J.A. Caesar ή και Seazer πρέπει να πρωτοδιάβασα στο περιοδικό The Wire (issue 186, August 1999) στη στήλη The Primer. Εκεί, ο Alan Cummings υπέγραφε ένα κείμενο υπό τον τίτλο Far East Freak Out: A user’s guide to Japanese psychedelia, αναφερόμενος μεταξύ άλλων και στον Julius Arnest Caesar (πραγματικό όνομα Terahara Taka'aki), έναν μουσικό που συνέδεσε το όνομά του με το θεατρικό γκρουπ Tenjyo ή Tenjō Sajiki, που είχε ιδρύσει το 1967 ο σκηνοθέτης, ποιητής και άλλα τινά Shūji Terayama (1935-1983). Ο Terayama, που έγινε γνωστός στην Ελλάδα –όσο έγινε, τέλος πάντων– από την ταινία του Τα Φρούτα του Πάθους (1981) με τον Klaus Kinski και την Isabelle Illiers (το όνομα τής πρωταγωνίστριας το επανέφερα στη μνήμη μου μέσω του διαδικτύου) υπήρξε ένας πολυπράγμων ιάπων καλλιτέχνης· με την ομάδα Tenjō Sajiki να αποτελεί τον βασικό φορέα των δραστηριοτήτων του. Βασικά, επρόκειτο για έναν θίασο που είχε, προφανώς, αναφορές στη μακραίωνη ιαπωνική σχετική παράδοση και (επίσης προφανώς) στα Living Theatre (Julian Beck) και San Francisco Mime Troupe και ο οποίος (θίασος) αποτελείτο, βασικά, από μη επαγγελματίες, όντας και αυτός (όπως και οι συνοδοιπόροι Tokyo Kid Brothers) ένα ακόμη μέρος της ιαπωνικής counterculture στα τέλη των 60s και τις αρχές των 70s. Πολλές φορές η κύρια σκηνή του Tenjō Sajiki ήταν ο δρόμος, με τον θίασο να παρουσιάζει συχνά αυτοσχέδιες παραστάσεις, «χώνοντάς» τα στην τοπική μπουρζουαζία (βασικό μέλημα), με το κοινό να εναλλάσσεται, παρακολουθώντας από την «αρχή», τη «μέση» ή το «τέλος» και τούμπαλιν, επιλέγοντας τα σκετς που του «πήγαιναν» περισσότερο. Φημισμένο στην Ιαπωνία, το Tenjō Sajiki πέρασε γρήγορα τα σύνορα και στα χρόνια του ’70 έδωσε παραστάσεις και στην Ευρώπη (Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο). Βασικός μουσικός συνεργάτης τού Tenjō Sajiki υπήρξε ο J.A Caesar. Όπως διαβάζω και στο βιβλίο του Julian Cope Japrocksampler [Bloomsbury, London 2007], ο Caesar που είχε γεννηθεί το 1948 στο νησί Kyushu (στο νότιο τμήμα της χώρας), θα βρεθεί κάποια στιγμή στο Tokyo, θα ανακατευτεί με το hippy κίνημα της Shinjuku (περιοχή του Tokyo και μήτρα της ιαπωνικής αντικουλτούρας) και κάπως έτσι θα γνωρίσει τον Terajama και τον θίασο Tenjō Sajiki (ο Cope δίνει κι άλλες πληροφορίες). Ξεκινώντας από το 1969 και φθάνοντας έως το 1983, ο Caesar θα γράψει μουσικές για δεκάδες παραστάσεις του Tenjō Sajiki και βεβαίως για όλα τα ενδιάμεσα φιλμ του Terayama ορισμένες εκ των οποίων θα δισκογραφηθούν, αποτελώντας ντοκουμέντα μιας εποχής και βεβαίως «μνημεία» του ιαπωνικού progressive.

Το “Den-en ni shisu” [JAP. CBS/Sony SOLL-100, 1974 και JAP. Showboat SWAX-57, 2002] –μτφ. Να Πεθαίνεις στην Πατρίδα– είναι ένα από τα πιο προβεβλημένα άλμπουμ του J.A. Caesar και οπωσδήποτε ένα από τα ωραιότερα. Πρόκειται, κατά βάση, για το soundtrack της φερώνυμης τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του Shūji Terayama (κατά τον imdb.com), πιθανώς ένα αυτοβιογραφικό φιλμ (η ιστορία ενός ευαίσθητου εφήβου ποιητή που ζει σε στενή σχέση με τη μητέρα του και ο οποίος, πριν αποφασίσει να γίνει σκηνοθέτης, θα πραγματοποιήσει τις δικές του μικρές επαναστάσεις) με τον ιάπωνα μουσικό (και ηθοποιό) να παραδίδει ένα folk-prog έργο (για να μεταχειριστώ τη δυτική ορολογία) προφανούς αισθαντικότητας και οριακής υποβολής. Η χορωδία στο εισαγωγικό κομμάτι θα μπορούσε να θυμίζει κάτι από τον «Θαυμαστό Κόσμο του Yamasuki», αλλά το τραγούδι είναι στα χνάρια των Third Ear Band (και του δικού τους “Macbeth”). Οι τελετουργικές συνθέσεις, στηριγμένες στις «ανοιχτές» πηγαίες μελωδίες χαρακτηρίζουν τη μουσική του J.A. Ceaser, που βρίσκει κι έναν τραγουδιστικό εκφραστή στο πρόσωπο του φημισμένου συμπατριώτη του singer-songwriter Kan Mikami. Καταπληκτικό το τρίτο (από το τέλος κομμάτι – δυστυχώς όλα έχουν ιαπωνικούς τίτλους) που θα μπορούσε να αφορά σε zeuhl τελετή και εξ ίσου εντυπωσιακό το κλείσιμο με τη στοιχειωτική συνέχειά του.