Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

για ένα βιβλίο, που δεν έχω διαβάσει

Οι τρομακτικές ου μην αλλά και... τρομοκρατικές διαπιστώσεις που ξεπήδησαν μετά από την έκδοση και διάθεση του βιβλίου Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη του στελέχους της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα δεν είναι ενδεικτικές, απλώς, είναι χαρακτηριστικές του… νεαντερταλ-ικού τρόπου που σκέπτεται ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Στο ιντερνετικό LiFO, σε σχετική «ψηφοφορία» των αναγνωστών της ιστοσελίδας, βρέθηκε ένα 17,27%, που δήλωσε αντίθετο στην έκδοση ενός βιβλίου (του συγκεκριμένου βιβλίου), όπως κι ένα 6,61% που «ψήφισε» πως δεν ήταν σίγουρο αν το βιβλίο (το συγκεκριμένο βιβλίο) έπρεπε να κυκλοφορήσει ή όχι – εμφάνιζε δηλαδή αμφιβολίες όσον αφορά στην αναγκαιότητα μιας έκδοσης (της συγκεκριμένης έκδοσης). Δηλαδή ένα ποσοστό σχεδόν 24% –ήτοι ο ένας στους τέσσερις αναγνώστες ενός προοδευτικού και «ανοιχτού» στον κόσμο και τις καταστάσεις site– είναι αντίθετο ή έχει αμφιβολίες σχετικές με την έκδοση ενός βιβλίου (τα ίδια ποσοστά, άραγε, θα καταγράφονταν και για το πόνημα, ας πούμε, του Νίκου Κοεμτζή;). Υποθέτω πως στους τηλεθεατές των καναλιών της ιδιωτικής τηλεόρασης (καθότι δεν υπάρχει κι άλλη…), που κάθε βράδυ στραγγίζουν την πιο πλανεύτρα προπαγάνδα, το ποσοστό αυτό (ακόμη πιο αντιπροσωπευτικό του τρόπου σκέψης της κοινωνίας μας) θα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όταν η προληπτική λογοκρισία στα έντυπα είναι κατηργημένη από την εποχή της χούντας (δηλαδή ακόμη και για τους χουντικούς το βιβλίο δεν θα μπορούσε να είναι εχθρός της κοινωνίας), ένα τρανό κομμάτι της σημερινής… δημοκρατικής Ελλάδας, ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει πως ένα έντυπο (από το πιο χυδαίο, έως εκείνο του πιο «υψηλού» φρονήματος) είναι ένα ελεύθερο πνευματικό προϊόν, που το μόνο που μπορεί να πράξει είναι να προάγει τη σκέψη και τη γνώση, αφ’ ης στιγμής μπει στην κρησάρα και την βάσανο της (προσωπικής) ανάλυσης και κριτικής.
Το βιβλίο του Κουφοντίνα δεν το έχω διαβάσει (ούτε σκοπεύω να το πράξω τουλάχιστον άμεσα, αφού δεν είναι στις προτεραιότητές μου) και γι’ αυτό δεν πρόκειται να κάνω κριτική σ’ αυτό. Θα κάνω όμως ορισμένες σκέψεις, που θα μπορούσε να σχετίζονται με την εν λόγω έκδοση. Κατ’ αρχάς εκείνο που, προσωπικώς, μ’ ενοχλεί είναι πως η 17Ν αντιμετωπίζεται από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας ως «ένα». Αυτό είναι ένα τεράστιο μεθοδολογικό λάθος, που κρύβει, βεβαίως, πίσω του μία θλιβερή προπαγάνδα. Κατά την ίδια λογική, εξάλλου, και η περίοδος της χούντας αντιμετωπίζεται ως «ένα» (άλλη, όμως, ήταν η χούντα πριν το ’70, άλλη μετά απ’ αυτό και άλλη επί Ιωαννίδη), ενώ, κατ’ επέκτασιν, δεν είναι λίγοι κι εκείνοι που αντιμετωπίζουν το ΠΑΣΟΚ ως «ένα» (άλλο το ΠΑΣΟΚ του ’81 και άλλο του 2001), ή ξέρω ’γω την ανανεωτική Αριστερά κ.ο.κ. Αυτό το «πακετάρισμα» που είναι εντελώς αντι-επιστημονικό κρύβει σκοπιμότητες βεβαίως και εξυπηρετεί προπαγάνδες – κινείται δηλαδή στην γελοία ρητορεία του… απ’ όπου κι αν προέρχεται (και «απ’ όποτε» θα συμπλήρωνα εγώ). Θέλω να πω δηλαδή πως η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν της δεκαετίας του ’70 δεν είχε ουδεμία σχέση με την κατσαπλιάδικη δολοφονική οργάνωση των μετέπειτα δεκαετιών (βασικός μοχλός της οποίας ΗΤΑΝ ο Κουφοντίνας).
Αν υπάρχει ένα επιστημονικό ενδιαφέρον για την τρομοκρατία στην Ελλάδα, αυτό δεν μπορεί παρά να σχετίζεται πρωτίστως με την συνολικότερη, ταυτόχρονη σχεδόν, εμφάνιση του φαινομένου στην Δυτική Ευρώπη στα χρόνια του ’70, την αποκαλούμενη δηλαδή «πρώτη γενιά τρομοκρατών», στην οποίαν ΔΕΝ ανήκει ο Κουφοντίνας. Θα είχε πολύ μεγαλύτερο αναγνωστικό, ιστορικό και κοινωνικό ενδιαφέρον δηλαδή να γραφεί ένα βιβλίο από τους «παππούδες» της οργάνωσης (αν ήταν αυτό δυνατόν), να αποκαλυφθούν εν ολίγοις όλα εκείνα τα ουσιώδη ζητήματα (πληροφοριοδότες, προμηθευτές οπλισμών, σχέσεις με οργανώσεις που δρούσαν επί χούντας, σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες και όλα τα υπόλοιπα), που θα βοηθούσαν στην κατανόηση ενός φαινομένου, το οποίον, στα χρόνια του ’70, έχαιρε πλατιάς λαϊκής επικρότησης και απήχησης. Διαβάζω από το tvxs.gr (14/12/2011) του Στέλιου Κούλογλου: «Σαν σήμερα, το 1976, πέφτει νεκρός στο Φάληρο ο απότακτος αστυνομικός και βασανιστής της χούντας Ευάγγελος Μάλλιος, από τις σφαίρες ‘ενός ψηλού και μιας κοπέλας’, όπως φωνάζει λίγο προτού ξεψυχήσει, οι οποίοι ανήκουν στη νεοσύστατη ‘17 Νοέμβρη’. Είναι μόλις η δεύτερη επίθεση της διαβόητης πλέον τρομοκρατικής οργάνωσης και χειροκροτείται από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που λίγους μήνες νωρίτερα έχει παρακολουθήσει εμβρόντητο την αθώωση των αρχιβασανιστών της δικτατορίας».
Ένα βιβλίο για την τρομοκρατία που θα αναλώνεται στην καταγραφή της εκτέλεσης των πάσης φύσεως «συμβολαίων», στο πώς απαλλοτριώνονταν τράπεζες, στο πότε γίνονταν οι εκπαιδεύσεις και οι προπαρασκευαστικές βολές στις ερημιές της Αττικής ή της επαρχίας, στο ποιοι τραυματίζονταν στις εκάστοτε «επιχειρήσεις» και σε άλλα τέτοια αστυνομικοφανή δεν θα δημιουργεί, υποθέτω, κανένα αναγνωστικό ενδιαφέρον αφού, ως... λογοτέχνης ο Κουφοντίνας δεν φαίνεται να έχει ουδεμία σχέση με τον... Γιάννη Μαρή ή τον Νίκο Φώσκολο ας πούμε, ή έστω με τον… κοσμοπολίτη «συνοδοιπόρο» του Γερμανό Bommi Baumann (τρομοκράτης, μέλος της Movement 2 June και πληροφοριοδότης της Stasi). Απεναντίας, εγώ θα εύρισκα ένα κάποιο ενδιαφέρον αν ο καταδικασθείς μάς μιλούσε για τα… ακούσματά του στα seventies, και αν ήταν όντως fan των MC5 (και πώς εκείνοι τον είχαν επηρεάσει), όπως είχα διαβάσει στο Σκασιαρχείο του Θοδωρή Μανίκα στο περιοδικό &7, τεύχος 38, την 4/8/2002 («μεταδόθηκε από τηλεοράσεως μαρτυρία πως ‘ως μαθητής άκουγε κατά κόρον ακραία επαναστατικά ροκ συγκροτήματα’»)…

23 σχόλια:

  1. Οι δύο παραπομπές:

    1. Από το LiFO: http://www.lifo.gr/team/takalytera/46719

    2. Από το site του Στέλιου Κούλογλου: http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/14-%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-1976-%CE%B7-17%CE%BD-%CE%B4%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BD%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CE%B5-%CE%BC%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%BF

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΜΗΠΩΣ θα επρεπε να διαβασειs πρωτα το βιβλιο ; Με σεβασμο ./ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τον σεβασμό. Γιατί το λες όμως αυτό; Μήπως αναφέρεται, εν τέλει, στους MC5 και στο πώς εκείνοι τον είχαν επηρεάσει;
      Αν υπάρχουν στο βιβλίο σχετικές παράγραφοι να το αγοράσω άμεσα (δεν το λέω αστειευόμενος).

      Διαγραφή
  3. To βιβλίο του Μπάουμαν είχε πέσει κάποτε στα χέρια μου. Έλεγε και για τη σημασία του ροκ στην πολιτικοποίηση των εφήβων της γενιάς του 60 και για το ρόλο που ειχε παίξει για τον ίδιο η ανακάληψη των Stones.

    Α.Ν,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για τον Bommi Baumann έχω γράψει εδώ…

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2009/11/bommi-baumann.html

      Αργότερα βρήκα και το άλλο βιβλίο του που κυκλοφορεί στην γλώσσα μας, το «Πώς Άρχισαν Όλα» [Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1986]. Δεν ξέρω αν υπάρχει και κανα τρίτο…

      Διαγραφή
  4. Σχετικά με τις αμφιβολίες για το αν έπρεπε να κυκλοφορήσει το βιβλίο ή όχι, επειδή είναι κάτι που με προβλημάτισε. Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω κάποιο λόγο γιατί ο Κουφοντίνας δεν θα έπρεπε να συγγράψει και να εκδώσει ένα βιβλίο. Έχω όμως πολύ λιγότερη σιγουριά για το αν ο Κουφοντίνας (και ο Κοεμτζής και κάθε εγκληματίας) έχουν το δικαίωμα να αποκομίζουν κέρδος από την εγκληματική τους δραστηριότητα.

    Το βιβλίο του Κουφοντίνα, κακά τα ψέματα, θα πουλήσει λόγω της συμμετοχής του στη 17Ν και της διάπραξης από μεριάς του μιας σειράς εγκλημάτων για τα οποία έχει καταδικαστεί. Είναι λοιπόν δίκαιο και ηθικό να κερδίζει χρήματα ουσιαστικά από τα εγκλήματα του; Και μάλιστα όταν τα εγκλήματα δεν αφορούν ληστείες ή απάτες αλλά ανθρωποκτονίες εκ προθέσεως; Εκεί λέω όχι. Αν ο Κουφοντίνας και ο εκδοτικός του οίκος παραιτηθούν από τα κέρδη τους από την έκδοση και τα διαθέσουν υπέρ των θυμάτων της 17Ν ή σε άλλες φιλανθρωπικές πράξεις τότε καλή έκδοση και όσοι θέλουν να διαβάσουν το βιβλίο καλή ανάγνωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσωπικώς εκλαμβάνω κάθε πρόσκομμα στην έκδοση ενός εντύπου (οτιδήποτε απ' οποιονδήποτε) ως λογοκρισία – και η λογοκρισία δεν μπορεί να γίνει κατ’ ουδένα τρόπο αποδεκτή.

      Τα βιβλία αυτού του τύπου, ως γνωστόν, είναι πάρα πολλά και τα οποία εκδίδονται, δίχως πρόβλημα, σε κάθε δημοκρατική χώρα. Πολλά δε εξ αυτών έχουν μεταφραστεί και στη γλώσσα μας. Βιβλία εννοώ μελών των Ερυθρών Ταξιαρχιών, της RAF κ.λπ. Υπάρχουν επίσης τέτοιου τύπου βιβλία γραμμένα από άλλους συγγραφείς (ακόμη και από Έλληνες) που είναι βιογραφικά ας πούμε (βιογραφικά μελών τρομοκρατικών οργανώσεων εννοώ) ή κάτι άλλο. Οι νεκροί, οι πάσης φύσεως νεκροί, πληρώνουν το… νοίκι πολλών συγγραφέων –αυτό είναι αλήθεια– και δεν βλέπω πώς μπορεί, αυτό, να μην συμβαίνει. Μόνον ένας τρόπος υπάρχει. Αν δεν αγοραστεί μαζικά το βιβλίο τους. Τότε, και μόνον τότε, δεν θα αποκομίσουν κανένα κέρδος. Κάτι άλλο δεν βλέπω.

      Διαγραφή
    2. Ουσιαστικά εισηγείσαι έναν "son of sam law" (http://is.gd/ZNENcp).Αυτοί οι νόμοι έχουν κριθεί αντισυνταγματικοί και στις ΗΠΑ που νομοθετήθηκαν αρχικά, με το σκεπτικό ότι τελικά οδηγούσαν ντεφάκτο σε φίμωση. Εν πάση περιπτώσει είναι υπερβολική η φασαρία που έγινε όταν κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του Τόνυ Μπλαιρ, και ελεεινή η απόπειρα πολιτικής εκμετάλλευσης των -υποτιθέμενων- σχέσεων του προλογίζοντος με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν π.χ. βιβλίο με τα κείμενα της Μάινχοφ έχει προλογίσει η Elfriede Jelinek κάτοχος νόμπελ λογοτεχνίας 2004.(http://is.gd/5AKD3l)

      Διαγραφή
    3. Να υποθέσω Γιώργο πως αναφέρεσαι στον σχολιαστή Auslaender.

      Δεν χρειάζεται να προσθέσω πως η γελοιοποίηση της Δεξιάς επί του συγκεκριμένου υπήρξε ανομολόγητη.

      Διαγραφή
    4. Ναι.Αναφερόμουν στην πρόταση του Auslaender να παραιτηθούν ο συγγραφέας και ο εκδοτικός του οίκος από τα κέρδη τους από την έκδοση. Προφανώς δια νόμου εννοεί και όχι να αφεθεί στην διακριτική ευχέρεια εκάστου.

      Διαγραφή
    5. Γιώργο,
      Σωστά, είχα στο μυαλό μου τους νόμους SOS αλλά όχι τόσο ως νομικό υπόδειγμα αλλά κυρίως για τον ηθικό προβληματισμό που οδήγησε στο νόμο. Σωστά αναφέρεις πως οι νόμοι αυτοί έχουν κηρυχθεί συχνά αντισυνταγματικοί, αν και ο πλέον πρόσφατος νόμος της Νέας Υόρκης ο οποίος είναι πιο περιορισμένος στο εύρος των περιπτώσεων που καλύπτει είναι ακόμα σε ισχή. Αλλά όπως τα οφ σορς του Βουλγαράκη ήταν νόμιμα αλλά όχι ηθικά έτσι βλέπω την περίπτωση των βιβλίων κακουργηματιών σχετικών με τη δράση τους.
      Καταρχάς ως κοινωνία αναγνωρίζουμε πολλούς περιορισμούς και στην δυνατότητα κερδοφορίας κάποιου (πχ η πορνεία είναι νόμιμη μόνο υπό προϋποθέσεις) και στην ελευθερία της έκφρασης. Στην Αμερική αντίθετα πχ μιας και την ανέφερες δεν έχουν νόμους για βλαστήμια. Ακόμα περισσότερο, στην εποχή του ίντερνετ η κερδοφορία έχει λίγα να κάνει με την ελευθερία της έκφρασης. Ο (κάθε) Κουφοντίνας μπορεί να εκδόσει το βιβλίο του ηλεκτρονικά με ελάχιστο έως μηδενικό κόστος. Ακόμα περισσότερο, από τη στιγμή που ο εκδοτικός οίκος και τα βιβλιοπωλεία μπορούν και προσδοκούν να βγάλουν κέρδος, το βιβλίο, η «έκφραση» του Κουφοντίνα, θα κυκλοφορήσει ελεύθερα ακόμα και αν ο ίδιος ο συγγραφέας δεν βγάλει ευρώ.
      Το επιχείρημα σε αυτή την περίπτωση είναι πως χωρίς κέρδος ο Κουφοντίνας δεν θα έχει κίνητρο να γράψει βιβλίο. Μόνο που πλέον, αν ο μόνος λόγος που βγάζει ο Κουφοντίνας, ο κάθε κακουργηματίας, βιβλίο είναι η κερδοφορία τότε δεν μιλάμε πλέον για προστασία της ελευθερίας της έκφρασης αλλά προστασία του δικαιώματος στην οικονομική δραστηριότητα. Δικαίωμα που υπόκειται έτσι και αλλιώς σε πλήθος περιορισμών.
      Σε κάθε περίπτωση, για εμένα δεν χρειάζεται κανένας νόμος. Εάν ο Κουφοντίνας θέλει απλά να ακουστεί η ιστορία του ας παραιτηθεί από τα κέρδη του και ας τα δώσει στο παιδικό χωριό ΣΟΣ. Αν δεν το κάνει είναι απλά ένας κοινός εγκληματίας που κερδοσκοπεί από τα θύματα του.
      Τέλος, για αυτό που ανέφερε ο κ. Τρούσας πως οι νεκροί πληρώνουν το νοίκι πολλών συγγραφέων είναι αλήθεια. Είναι διαφορετικό όμως όταν πληρώνουν το νοίκι των δολοφόνων τους.
      ΥΓ Με τα παραπάνω δεν θέλω να δικαιολογήσω σε καμία περίπτωση τις γελοιότητες της ΝΔ

      Διαγραφή
  5. Κατ’ αρχάς να πω πως πολλά, πάρα πολλά βιβλία δεν γράφονται με κίνητρο το κέρδος (του συγγραφέα). Άλλα γράφονται για λόγους πρεστίζ, άλλα γράφονται από ματαιοδοξία, κάποια γράφονται επειδή πρέπει να γραφτούν (τα δοκιμιακά π.χ., που συνήθως πάνε άπατα) κ.ο.κ.

    Νομίζω πως το θέμα αν πρέπει ή όχι να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο (όποιο βιβλίο απ’ οποιονδήποτε) είναι ληγμένο στη συνείδηση πολλών (δυστυχώς όχι όλων). Κάθε βιβλίο, οποιοδήποτε βιβλίο, αποτελεί πνευματικό προϊόν, και κάθε αστερίσκος που επιχειρείται να τεθεί επ’ αυτού αποτελεί λογοκρισία.

    Το που θα πάνε τα χρήματα από τις πωλήσεις ενός βιβλίου, είναι κάτι που επίσης –για τη δική μου γνώμη– είναι ληγμένο. Και τούτο επειδή αν επιχειρηθεί να νομοθετηθεί ad hoc, θα αφεθούν απ’ έξω άλλες περιπτώσεις για τις οποίες ορισμένοι μπορεί να εγείρουν ενστάσεις. Για παράδειγμα, τα κέρδη από το βιβλίο ενός… οικονομικού εγκληματία, κάποιου δηλαδή που μπορεί να είναι ηθικός αυτουργός αυτοκτονιών, θα πρέπει να αυγατίζουν τον λογαριασμό του ή όχι; Νομίζω πως αν αρχίσουμε να επιμερίζουμε περιπτώσεις δεν θα βγάλουμε άκρη.

    Είδα συγγενή θύματος της 17Ν έξω από βιβλιοπωλείο να διαμαρτύρεται για το βιβλίο. Εννοείται πως είναι ελεύθερος να το κάνει. Ο καθείς μπορεί να πράξει οτιδήποτε, δίχως να ενοχλεί τον διπλανό του. Δεν μπορώ όμως να μην επαναφέρω στην μνήμη μου την περίπτωση του Νίκου Κοεμτζή, που ζούσε σχεδόν αποκλειστικώς από τις εισπράξεις του βιβλίου του. Ποιος θα ήταν ο Κομετζής, άνευ των εγκλημάτων του; «Κανένας». Περιττό να πω πως ποτέ δεν είδα συγγενή θύματος του Κοεμτζή να διαμαρτύρεται λόγω του βιβλίου του. Μήπως σιγά-σιγά θα καταλήξουμε να ελέγξουμε και τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος αποκόμισε κέρδη μελοποιώντας τις πράξεις ενός εγκληματία; Ό,τι μπαίνει στην σφαίρα τέτοιων συζητήσεων θα έχει οικτρά αποτελέσματα. Εκείνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την κοινωνία ελεύθερη και ανεπηρέαστη ν’ αποφασίσει για οτιδήποτε.

    Τέλος, θεωρώ γελοίο και ηθικώς μεμπτό, το να βγαίνουν βιβλιοπώλες και να διατυμπανίζουν πως στο δικό τους βιβλιοπωλείο δεν θα μπει το βιβλίο του… κάθε Κουφοντίνα. Όλοι ξέρουμε πως ένα βιβλιοπωλείο δεν έχει τα πάντα στις βιτρίνες και στα ράφια του. Ας πούμε ότι είναι στην ευχέρεια του βιβλιοπώλη να παραγγείλει ό,τι θέλει. (Λέω «στην ευχέρεια» επειδή, συνήθως, υπάρχει ένα σύστημα επικοινωνίας ανάμεσα στους εκδοτικούς οίκους και τα βιβλιοπωλεία. Μπορεί να μην είναι τόσο σκληρό όσο, ας πούμε, ανάμεσα στους εμπόρους και στα σουπερμάρκετ –όσον αφορά στην «τοποθέτηση» των προϊόντων στα ράφια– αλλά υπάρχει).
    Μπορείς, εν πάση περιπτώσει, να κάνεις ό,τι θέλεις ως μαγαζάτορας, χωρίς να απασχολείς την δημόσια σφαίρα. Όταν όμως επιχειρείς να διαφημίσεις το βιβλιοπωλείο σου (γιατί αυτό κάνεις) με αφορμή ένα βιβλίο το οποίο «φτύνεις», εκμεταλλευόμενος τον «αέρα» του, για μένα, τούτο, είναι απείρως χειρότερο (από ηθικής πλευράς) από το να παραγγείλεις εν τέλει το βιβλίο, βάζοντάς το σ’ ένα ράφι, δίχως ν’ απασχολήσεις κανέναν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά,

      Μια μικρή ένσταση: Aπό το γεγονός και μόνο πως οι συγγενείς των θυμάτων του Κοεμτζή δε διαμαρτυρήθηκαν, δε μπορούμε να συμπεράνουμε πως δεν θα είχαν δίκιο αν είχαν αποφασίσει να διαμαρτυρηθούν.

      Πάντως αν αληθεύει η φήμη για τους MC5, τουλάχιστον στο Ρόκ είχαν καλό γούστο.

      Διαγραφή
    2. Δεν υπάρχει λόγος για «ένσταση». Εννοείται. Μα το έγραψα ήδη:

      «Είδα συγγενή θύματος της 17Ν έξω από βιβλιοπωλείο να διαμαρτύρεται για το βιβλίο. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. Ο καθείς μπορεί να πράξει οτιδήποτε, δίχως να ενοχλεί τον διπλανό του».

      Διαγραφή
    3. Ήταν απλά και μόνο η αναφορά σου στο ιστορικό προηγούμενο της στάσης των συγγενών των θυμάτων του Κοεμτζή που με προβλημάτισε λίγο.

      Δεν μου είναι ξεκάθαρο γιατί να συγκριθεί η στάση τους με αυτή των συγγενών των θυμάτων της 17Ν.

      Στα υπόλοιπα συμφωνώ απόλυτα.

      Διαγραφή
    4. "Για παράδειγμα, τα κέρδη από το βιβλίο ενός… οικονομικού εγκληματία, κάποιου δηλαδή που μπορεί να είναι ηθικός αυτουργός αυτοκτονιών, θα πρέπει να αυγατίζουν τον λογαριασμό του ή όχι; "

      Για εμένα η απάντηση είναι εύκολη. Όχι :) Αν δηλαδή καταδικαστεί όπως πρέπει ο Λαυρεντιάδης και μετά βγάλει βιβλίο με τίτλο "Το Μεγάλο Κόλπο" που εξιστορεί τις απάτες του πρέπει να του πω "μπράβο και σε καλή μεριά"; Αν εκδώσει βιβλίο ο Ρουπακιάς με θέμα το πως δολοφόνησε τον Φύσσα και το αγοράσουν όλοι οι χρυσαυγίτες πρέπει να θεωρώ πως είναι δικαίωμα του να βγάζει κέρδος από τα εγκλήματα του;

      Νομίζω η διαφωνία μας είναι βασική και δεν λύνεται :) Δεν διαφωνώ στο δικαίωμα του Ρουπακιά να κυκλοφορήσει βιβλίο που θα εξιστορεί το έγκλημα του. Διαφωνώ με το δικαίωμα του να βγάλει χρήματα από αυτή την ιστορία. Οι καταδικασμένοι εγκληματίες υπόκεινται σε διάφορους περιορισμούς και ένας από αυτούς θα έπρεπε να είναι και αυτός, κτγμ πάντα. Εσείς προφανώς θεωρείτε το δικαίωμα στην κερδοφορία άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικαίωμα στην ελευθερία στην έκφραση. Θεμιτό, απλά διαφωνούμε :)

      Διαγραφή
    5. Δεν είναι σωστό να μιλάτε αντί εμού. Αφήστε να πω εγώ τι νομίζω για μένα, καθότι το «προφανώς θεωρείτε» το λέτε εσείς κι όχι εγώ.

      Αυτή την προσήλωση στην ηθικo-οικονομίστικη πλευρά του θέματος («να βγάλει χρήματα από αυτή την ιστορία») την βρίσκω πολύ… προτεσταντική και την απορρίπτω εξ ολοκλήρου. Τι σημαίνει «να βγάλει χρήματα»; Τι αξία έχει αυτή η φράση; Δηλαδή όποιος βγάζει χρήματα, ακόμη και με νόμιμο και με ηθικό τρόπο, τι έχει κατορθώσει; Τι έχει κατορθώσει δηλαδή εν σχέσει με κάποιον που δεν βγάζει φράγκο; Τι είναι το χρήμα; Καταξίωση; Κατάκτηση; Σκοπός στη ζωή;
      Η δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της και καταμέτρησε ποινές σ’ εκείνον που εγκλημάτησε. Εσείς τι θέλετε τώρα; Ρωτώ. Έναν δικαστή-μπάστακα, διαρκώς, πάνω από το κεφάλι του κατάδικου, που να μην τον αφήνει να πάρει ανάσα; Γιατί δεν αφήνετε την κοινωνία να αποφασίσει μόνη της πλέον για το πώς, η ίδια, θα αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο ζήτημα; Γιατί θα πρέπει, μονίμως, κάποιος άλλος να δρα αντί γι’ αυτήν (την κοινωνία); Γιατί δεν την εμπιστεύεστε; Γιατί δεν την θεωρείτε ικανή να αποδώσει, η ίδια, το σωστό και το πρέπον;

      Αυτό είναι το θέμα, και είναι πολύ σοβαρό. Και ευτυχώς που διαφωνούμε δηλαδή – με όλο το σεβασμό.

      Διαγραφή
    6. Καταρχάς κ. Τρούσα εσείς γράψατε «Προσωπικώς εκλαμβάνω κάθε πρόσκομμα στην έκδοση ενός εντύπου (οτιδήποτε απ' οποιονδήποτε) ως λογοκρισία» οπότε το να σας λέω πως σε αυτό το κάθε πρόσκομμα περιλαμβάνετε το δικαίωμα στην κερδοφορία δεν ήταν τραβηγμένο απ’τα μαλλιά. Αν κατάλαβα λάθος συγγνώμη

      «Δηλαδή όποιος βγάζει χρήματα, ακόμη και με νόμιμο και με ηθικό τρόπο, τι έχει κατορθώσει; Τι έχει κατορθώσει δηλαδή εν σχέσει με κάποιον που δεν βγάζει φράγκο; Τι είναι το χρήμα; Καταξίωση; Κατάκτηση; Σκοπός στη ζωή;»

      Ζόυμε σε μια κοινωνία που το χρήμα είναι το μέσο ανταλλαγής. Δεν είναι ανάγκη να είναι ο σκοπός της ζωής κάποιου, ούτε είναι η μόνη επιβράβευση. Αλλά το χρήμα στην κοινωνία μας σημαίνει πως κάποιος που κερδίζει 1500 Ευρώ το μήνα μπορεί να έχει ένα σπίτι, ένα πιάτο φαγητό και μια ασφάλιση υγείας και κάποιος που είναι άνεργος και δεν βγάζει φράγκο να περιφέρεται άστεγος στους δρόμους.

      Δεν κάνω λοιπόν μια πραμάτεια για το χρήμα ως ένδειξη κάποιας ηθικής αξίας, μιλάω για τη συγκεκριμένη αξία που (καλώς, κακώς) έχει στη συγκεκριμένη κοινωνία που ζούμε και ζει ο Κουφοντίνας. Εάν λοιπόν ο Ρουπακιάς μετά τη δίκη του βγάλει ένα «Η νύχτα που με σημάδεψε» για τη δολοφονία του Φύσσα και γίνει μπεστ σέλερ, θα σημαίνει πως εκμεταλλευόμενος τη δολοφονία που έκανε θα ζήσει μια άνετη ζωή. Αν είναι ηθικισμός και προτεσταντισμός να μη θέλω ο πλουτισμός και τα κοινωνικά προνόμια που αυτός προσφέρει να προέρχεται από εγκλήματα και κοινωνικά επιβλαβείς δραστηριότητες ας είμαι ηθικιστής προτεστάντης, δεν έχω πρόβλημα με τις ταμπέλες που επιλέγει ο καθένας. Αλλιώς ας αφήσουμε και τον Άκη Τσοχατζόπουλο ελεύθερο.

      Όσο για το να αφήσουμε την κοινωνία να αποφασίσει, μην παραβλέπετε κάτι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η κοινωνία αποφασίζει μέσα από έναν πολύ απλοϊκό μηχανισμό, την αγορά. Λέει "θα αγοράσω" ή "δεν θα αγοράσω" αυτό το βιβλίο. Δεν είμαι αρκετά φιλελεύθερος για πιστεύω πως η αγορά είναι ο μόνος μηχανισμός αποφάσεων της κοινωνίας και πως αν το βιβλίο του (κάθε) Κουφοντίνα πάει καλά σε πωλήσεις η κοινωνία θα έχει αποφασίσει κάτι. Θα έχει αποφασίσει τι; Πως είναι αρκετά περίεργη να το διαβάσει; Πως θέλει να κάνει τον Κουφοντίνα πλούσιο;

      Ως κοινωνία έχουμε κουτσά στραβά έρθει σε συναίνεση πως ορισμένες αποφάσεις είναι καλύτερο να τις παίρνουν οι δικαστές από ότι τα βιβλιοπωλεία και οι εκδοτικοί οίκοι. Έχουμε επίσης αποφασίσει πως οι καταδικασμένοι εγκληματίες μπορεί να στερηθούν κάποια δικαιώματα, με πολύ σημαντικότερο την ελευθερία τους. Το να τους στερούμε το δικαίωμα να γράψουν ένα βιβλίο σχετικό με τα εγκλήματα τους με σκοπό το κέρδος δεν είναι πέρα από κάθε λογική.

      Διαγραφή
    7. Φυσικά και καταλάβατε λάθος όταν έγραψα «προσωπικώς εκλαμβάνω κάθε πρόσκομμα στην έκδοση ενός εντύπου (οτιδήποτε απ' οποιονδήποτε) ως λογοκρισία», καθότι η μη έκδοση του βιβλίου και η εμπορική εκμετάλλευσή του από τον εκδοτικό οίκο και τον συγγραφέα είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Υπάρχουν πολλοί εξάλλου που λένε «ναι» στο βιβλίο (όπως εσείς), αλλά «όχι» στην εκμετάλλευσή του από τον Κουφοντίνα.

      Για να το πω ξεκάθαρα. Αν ο Ρουπακιάς βγάλει ένα βιβλίο (το συγκεκριμένο βιβλίο) και η κοινωνία τον επιβραβεύσει γι’ αυτό, τον κάνει πλούσιο δηλαδή αγοράζοντάς το, θα το δεχθώ. Επειδή όμως έχω την βεβαιότητα πως ποτέ δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, και πως τα αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι σωστά, δεν προβληματίζομαι. Το ίδιο φυσικά θα συμβεί και με το βιβλίο του Κουφοντίνα. Βεβαίως με όλη αυτή την ηλίθια κουβέντα που έχει ξεσπάσει (και στην οποία συμμετέχουμε κι εμείς τώρα) μπορεί ο Κουφοντίνας, από εκεί που θα την έβγαζε για κανα μήνα με τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου του, ν’ αγοράσει, τελικώς, κανένα ακίνητο στις Μπαχάμες.

      Φυσικά είναι ηθικιστικό και προτεσταντικό να επικαλείται κάποιος την διαρκή τιμωρία. Και βεβαίως ο Τσοχατζόπουλος πρέπει να βγει, κάποια στιγμή, από τη φυλακή, επιστρέφοντας όλα εκείνα που καταχράστηκε. Αυτό ενδιαφέρει την κοινωνία (λέω εγώ) –να επιστραφεί το δημόσιο χρήμα– και όχι να σαπίσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος στη φυλακή.

      Και το ξαναλέω, για να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, πως η γνώμη μου είναι η εξής. Αν για τα εγκλήματα του Κουφοντίνα αποφάσισε εκείνο που αποφάσισε (και σωστά) η δικαιοσύνη, για το που θα πάνε τα έσοδα από την πώληση του βιβλίου του επιθυμώ να αποφασίσει η κοινωνία (και όχι οι νόμοι και τα δικαστήρια).

      Σας ευχαριστώ για την συζήτηση.

      Διαγραφή
  6. Επισης στο συγκεκριμενο βιβλιοπωλειο υπαρχουν και 2 βιβλια για τον Φώτη Γιαγκούλα, τον πιο στυγερό Θεσσαλό λήσταρχο του περασμένου αιώνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λεπτομέρεια ίσως, αλλά έχει την σημασία της. Εμένα δεν με ενόχλησε καθόλου η έκδοση του βιβλίου, ούτε το να βγάλει χρήματα από τις πωλήσεις του ο Κουφοντίνας, παρά δύο άλλα πράγματα:
    Πρώτο, η επιλογή του εκδότη, ενός ανθρώπου που έχει συνδεθεί με το Πασόκ και τον Παπανδρέου, εξέδωσε μεταξύ άλλων το βιβλίο της Λιάνη και γενικά είναι εκδόσεις πασπαρτού. Χάθηκαν οι αριστεροί / αριστερίζοντες εκδοτικοί οίκοι, μικροί ή μεγάλοι; Είναι σα να έστελνε τις προκηρύξεις της η 17Ν στην Βραδυνή (για να μην πω στον Στόχο και το χαλάσω τελείως)
    Δεύτερο, το εξώφυλλο: ΕΑΜ - Πολυτεχνείο - Κουφοντίνας; Δεν πείθομαι. Και συμφωνώ με την διάκριση του κ. Τρούσα για την "παλιά" και τη "νέα" 17Ν. Άλλος στόχος ο Μάλλιος, άλλος ο Μπακογιάννης και άλλος ο Περρατικός (για να μην πούμε για τις παράπλευρες απώλειες). Κι όπως θα με ενοχλούσε να δω τον Καραϊσκάκη στο βιβλίο του Ρουπακιά ή του Μιχαλολιάκου (ευτυχώς δεν γνωρίζουν γραφή) έτσι με ενοχλεί να βλέπω το ΕΑΜ στον Κουφοντίνα...
    Γιάννης Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσον αφορά στο πρώτο. Μην ξεχνάς Γιάννη Χ. πως ο Κουφοντίνας ήταν ΠΑΣΟΚ στα νειάτα του (οργανωμένος στην ΠΑΜΚ κ.λπ.). Δεν υπονοώ τίποτα, απλώς εννοώ.
      Όσον αφορά στο δεύτερο, συμφωνώ κι εγώ πως το εξώφυλλο είναι και ανιστόρητο και προκλητικό. Όλο το «πακέτο» όμως στοχεύει στην πρόκληση. Οπότε ok, εκδοτικός οίκος και συγγραφέας είναι «συνεπείς» με το εμπορικό εγχείρημά τους. Όσο πιο πολλά προκλητικά «σημεία» εκτίθενται, τόσο περισσότερο δύναται να συνδράμουν στην αύξηση των πωλήσεων. Τυπικές αρχές του marketing.

      Διαγραφή