GRAND FATILLA ένα παγκόσμιο ανακάτεμα

Δεν ξέρω τι μπορεί να υπονοεί ο τίτλος του άλμπουμ –πιθανώς τα πάντα!– εκείνο που ξέρω είναι πως το “Global Shuffle” [GrandFatillaRecords, 2014] των Grand Fatilla είναι ένα τυπικό (και πολύ ενδιαφέρον) ethnic CD, που μοιάζει να βγαίνει κατ’ ευθείαν από την… παλαιά καλή εποχή (εννοώ την δεκαετία του ’90, την δεκαετία του ethnic ξεσαλώματος και των «μουσικών του κόσμου» – είναι πρόσφατα τα γεγονότα, τα ζήσαμε και τα θυμόμαστε). Επειδή όμως η μουσική και κυρίως οι μουσικοί δεν… χορεύουν πάντα κατά πώς βαράει το ντέφι, δεν είναι δηλαδή μόνιμα έρμαια των εμπόρων-παραγωγών και των λογής-λογής… γκλομπαλιστών, έχουν τον τρόπο να αποδεικνύουν και να προβάλλουν τις «αγάπες» τους, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου – σήμερα ας πούμε, στην Βοστώνη και την Νέα Υόρκη του 2014. Έτσι, δύο Ιταλοί (Roberto Cassan ακορντεόν, Fabio Pirozzolo κρουστά, φωνή), ένας Καναδός με κελτική καταγωγή (Matt Glover ηλεκτρικό μαντολίνο) κι ένας Αμερικανός (Mike Rivard κοντραπάσο και sintir – το sintir είναι τρίχορδο, μαροκινό, μπάσο λαούτο) συνασπίζονται κάτω από το όνομα Grand Fatilla, προκειμένου να παρουσιάσουν ένα ρεπερτόριο (πρωτότυπο και παραδοσιακό), που ηχητικώς δεν ακούγεται οικείο μόνον στους Ιταλούς, τους Σκοπιανούς ή τους Βούλγαρους, αλλά και σ’ εμάς τους Έλληνες. Οι χόρες π.χ. από το Sandanski της Βουλγαρίας (εκεί λίγο πιο πάνω από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα), ή και το “Cigansko oro”, μοιάζει να βγαίνουν κατ’ ευθείαν από αυθεντικά μακεδονίτικα πανηγύρια (Φλώρινα, Πέλλα και τέτοια, αντιλαμβάνεστε τι λέω). Αφήνω δηλαδή το γεγονός πως το ηλεκτρικό μαντολίνο του Glover ηχεί ενίοτε παραπλήσια προς το κλασικό ηλεκτρικό μπουζούκι – οπότε, και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το… τσιφτετέλι πάει σύννεφο.

Έτσι λοιπόν, από την μια μεριά, μπορεί το “Global Shuffle” να αποκτά ένα χρώμα μέσω των παραδοσιακών σκοπών, που δεν είναι μόνον ασύμμετροι βουλγαρικοί αλλά και ιταλικοί (“Alla carpinese”, “Southern Italian medley”), ή να φανερώνει τα αισθητικά όριά του μέσα από τις versions στα “Bebe” και “Little church” του Hermeto Pascoal ή στο “Fracanapa” του Astor Piazzolla, θα είναι όμως πάντα οι πρωτότυπες συνθέσεις που θα αποδεικνύουν πως στο γκρουπ γίνεται σοβαρή δουλειά από μουσικούς που δεν είναι χθεσινοί (όποιος ρίξει μια ματιά στην δισκογραφία του Mike Rivard π.χ. θα πάθει πλάκα, αφού έχει συμμετάσχει σε περισσότερα από 100 άλμπουμ από το 1986 και μετά) και που γνωρίζουν τον τρόπο να αποδώσουν τους ήχους του κόσμου (της γειτονιάς μας, της βορείου Αφρικής, αλλά και του ευρύτερου οριενταλισμού) με έμπνευση και πάθος. Προς τούτο μαρτυρούν το “Five of swords” με τον Rivard να παίζει παπάδες στο sintir, αλλά και οι τρεις συνθέσεις του Cassan, το “Domenie” (Κυριακή δηλαδή στην διάλεκτο του Friuli) με το ακορντεόν να πρωταγωνιστεί σε μια σύνθεση… πανηγυρικού χαρακτήρα, το ήπιο… ακουστικό, όσο και μελωδικότατο “Milonga para Lucia” που χρωστά στην αργεντίνικη milonga, αποτίνοντας συγχρόνως φόρο τιμής στo “Alle prese con una verde milonga” του Paolo Conte και βεβαίως το “Corrente” ένα βαλς, που συνταιριάζει ποικίλα τέτοια στοιχεία (γαλλικά, ιταλικά ή και νοτιοαμερικανικά), κατακρατώντας κάτι από την πλεονάζουσα, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, νοσταλγία (υπάρχει μέτρο εννοώ και αυτό… μετράει).

Το σίγουρο είναι ένα. Οι Grand Fatilla είναι ένα γκρουπ που μπορεί να κάνει την διαφορά, επειδή έχει «ανοικτό», αλλά κατασταλαγμένο ρεπερτόριο, διαθέτοντας, συγχρόνως, μια τετράδα μουσικών ικανή για πολλά πράγματα. Θα τα δούμε και στο μέλλον θέλω να λέω…

Επαφή: www.grandfatilla.com