THE VICKERS αγωνία με λαχτάρα

Ιταλοί, νεο-ψυχεδελικοί (πιο πολύ… νέο και λιγότερο… ψυχεδελικοί) είναι οι Vickers, μια τετράδα από τη Φλωρεντία την οποίαν αποτελούν οι Andrea Mastropietro φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, εφφέ, Francesco Marchi φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, εφφέ, Federico Sereni φωνή, μπάσο, πλήκτρα, εφφέ και Marco Biagiotti φωνητικά, ντραμς, κρουστά, εφφέ. Το συγκρότημα σχηματίστηκε προς το τέλος της προηγούμενης δεκαετίας και μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να δώσει τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ, συν κάποια singles και EPs, πράγμα που σημαίνει, εκ πρώτης, πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα «ζεστό» γκρουπ, με σταθερή και δυνατή παρουσία στο χώρο. Η πιο πρόσφατη δουλειά των Vickers έχει τίτλο “Ghosts” κυκλοφόρησε σε CD τον περασμένο Μάρτιο στην Ιταλία, ενώ τώρα τυπώνεται και σε βινύλιο από την πατρινή Inner Ear. Στρίβει ο δίσκος στο πλατώ και ακούμε…

Θα πω κάτι και ας διαψευστώ. Οι Vickers είναι επηρεασμένοι (αυτό το λέω με μεγαλύτερη σιγουριά) από τους μεγάλους Καναδούς Collectors (των sixties), διαλέγοντας για όνομά τους το… επώνυμο του τραγουδιστή των Collectors, του Howie Vickers (αν δεν είναι έτσι δεν πειράζει…). Έχουμε να κάνουμε δηλαδή μ’ ένα συγκρότημα που από την μια μεριά κοιτάει «σωστά» προς τα πίσω, ενώ από την άλλη πατάει γερά στα πόδια του, συνθέτει και αποδίδει, έχοντας κατά νου ένα απλωμένο pop-psych σκηνικό, το οποίο βαραίνει από το «καρφωμένο» rhythm section – κι ας έρχεται σε… κόντρα με τις «αισθησιακές» πρώτες φωνές και τα φωνητικά. Κι εδώ έγκειται το «νέο», για το οποίον έγραψα στην αρχή. Οι Vickers, δηλαδή, δεν είναι μια μπάντα που παίζει πιστά στο πνεύμα των sixties (δεν είναι ή δεν επιχειρεί να είναι μία tribute μπάντα). Απεναντίας, είναι ένα σημερινό συγκρότημα που αφουγκράζεται όχι μόνο τις ηχητικές… ταλαντώσεις της εποχής (μάλλον κάποιες εξ αυτών), αλλά και την κοινωνική διάσταση της καθημερινότητας… με τον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι αγορές έναντι του… μικροκλίματος των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων (“every day the same tricks/ no direction left to go/ we don’t even know if we can still dream/ or if we’re just a bunch of a bones/ it’s a total war”).

To “Ghosts” περιέχει δυνατά τραγούδια, διανθισμένα με ωραία αρμονικά φωνητικά, που με λίγη προσπάθεια μπορεί να φθάσουν στα χείλη πολλών (ή έστω περισσοτέρων), όπως ας πούμε το “It keeps going and on” (“I lost my feeling for the world/ my position is unknown/ I talk to the ceiling/I’m alone…”), το “Total war” (στίχους του οποίου μετέφερα λίγο πιο πάνω) ή το έσχατο φερώνυμο “Ghosts”, που έχει ωραίες «αλλαγές» και «κόλπα» συνδυάζοντας το beat με το «χάσιμο». Αυτά.

Επαφή: www.inner-ear.gr