PATOIS RECORDS τρία CD

Αμερικανική εταιρεία από το San Francisco, η Patois Records του αφροαμερικανού τρομπονίστα Wayne Wallace αναπτύσσει έναν κατάλογο προσανατολισμένο θα έλεγα προς το γενικότερο latin, χωρίς να απολείπουν και οι «ιδιαιτερότητες». Ας ρίξουμε μια ματιά στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες της…

MITCH SHINER and the BLOOMINGTONES BIG BAND: Fly! [Patois, 2014]

Latin λοιπόν, αλλά και κάτι παραπάνω, από την μπάντα του ντράμερ, βιμπραφωνίστα και περκασιονίστα Mitch Shiner από το Milwaukee. Να τι λέει χαρακτηριστικώς ο Wayne Wallace για την περίπτωσή του: «Ο Mitch είναι το σωστό/τυπικό δείγμα της γενιάς των νέων μουσικών. Αγκαλιάζει την παράδοση και μαθαίνει απ’ αυτήν, έχοντας ταυτοχρόνως στενή επαφή με τη μουσική του σήμερα. Τούτο επιτυγχάνεται με κάθε τι που του παρέχεται, διατηρώντας την επιθυμία να βελτιώνεται και να μαθαίνει νέα πράγματα απ’ όλα τα στυλ της μουσικής. Η συνεργασία μαζί του γι’ αυτό το έργο ήταν μια χαρά! Η BloomingTones είναι μια ταλαντούχα ομάδα 18 ανθρώπων που σουινγκάρει σκληρά. Άκουσα για πρώτη φορά αυτή την μπάντα τον Αύγουστο του 2013 και είχε εντυπωσιαστεί με την μουσικότητα και τον επαγγελματισμό των μελών της, καθώς αποτελείται από ταλαντούχους σολίστες και οργανοπαίκτες». Δεν έχω να προσθέσω κάτι σε όσα τονίζει ο παραγωγός και τρομπονίστας (σε δύο tracks) της BloomingTones Big Band, πρέπει όμως να διευκρινίσω ορισμένα ζητήματα, γιατί εδώ έχουμε, πράγματι, κάτι ξεχωριστό.

Από τις δέκα συνθέσεις του CD οι μισές είναι του Shiner και οι άλλες μισές περισσότερο ή λιγότερο στάνταρντ (το “When you wish upon a star” των Leigh Harline και Ned Washington από τον Pinocchio του Walt Disney, το “Raindrops keep falling on my head” του Burt Bacharach, το “Brother to brother” του Gino Vannelli). Εκείνες όμως που εντυπωσιάζουν δεν είναι αναγκαστικώς οι διασκευές (το “Brother to brother” που παραμένει τραγούδι είναι άπαιχτο, αφού οικοδομεί ένα lounge-crime κλίμα, όχι μακριά από τα σχετικά OSTs των sixties), όσο το πρωτότυπο υλικό, που αποδεικνύει το πολύπλευρο ταλέντο του Shiner στη σύνθεση, στο γενικότερο πρόσταγμα, αλλά και στον χειρισμό του drum set. Για παράδειγμα το εισαγωγικό “Dragon Express” έχει κάτι από το drive του modern swinging των ανατολικο-ευρωπαϊκών ορχηστρών των 70s, με συνεχή breaks, εναλλαγές στα tempi, στιβαρή ρυθμική γραμμή και «απλωμένο» drumming, που εκμεταλλεύεται ακόμη και την «μπότα». Στο “Wrecking ball – Oggun” o Shiner «διαλύει» το hit της Miley Cyrus μετατρέποντάς το σ’ ένα afro-cuban track με πατημένο σόλο στο τενόρο από τον Matt Roehrich, ενώ στο φερώνυμο “Fly” το swinging είναι ντελικάτο (με εκρήξεις) και κάποια pop χάρη, με ωραία ενταγμένα «στιγμιότυπα» από κιθάρα, τρομπέτα και σοπράνο. Το “6:20 shuffle” δεν χωρά αμφιβολία πως είναι ένα track δυναμίτης. Χορευτικός δυναμίτης εννοώ, με άπιαστο groove και με τον Shiner να παίρνει πάνω του ακόμη και τα soli. Αλλά και το “Malibu jump” δεν στερείται… κινητικότητας, πόσω μάλλον όταν η… Ellington-ια διαχείριση το μετατρέπει σ’ ένα εξωφρενικό track, με τους BloomingTones να τα «χώνουν» σε τρομπέτα, τρομπόνι, πιάνο κ.λπ.

Τo “Fly!” είναι ένα θαυμάσιο, ένα απολύτως ευχάριστο CD που μπορεί να το απολαύσουν απαξάπαντες. Όχι μόνον οι τζαζόφιλοι, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. 

RITMOS UNIDOS: Ritmos Unidos [Patois, 2014]

Τίτλος γκρουπ και CD, εταιρεία, και ακόμη η ποικιλία κρουστών που χειρίζονται οι μουσικοί που συμμετέχουν στην ηχογράφηση, άπαντα σε οδηγούν να υποθέσεις πως εδώ έχουμε, το λιγότερο, ένα latin-jazz άλμπουμ, από ’κείνα που συνηθίζεται να παράγονται τα τελευταία 60 και βάλε χρόνια στην Δυτική Ακτή (San Francisco). Και όντως. Οι Ritmos Unidos και με το δεύτερο CD τους (είχε προηγηθεί το 2012 το “¡Funklorico!”) φαίνεται πως έχουν όλα εκείνα τα τυπικά προσόντα ώστε σύντομα να αναδειχθούν σ’ ένα top latin-jazz δεδομένο, σπέρνοντας στο πέρασμά τους μοναδικό χορευτικό πανικό. Οκταμελείς, υπό τον διακεκριμένο περκασιονίστα (congas, batá, hand percussion) Mike Spiro, αλλά και με τριάδα ξεχωριστών guests παρά το πλευρό τους (ανάμεσα και ο ιδιοκτήτης της Patois, ο τρομπονίστας Wayne Wallace), οι Ritmos Unidos είναι βασικά μία all around latin μπάντα, αφού οι σχετικές αναφορές τους είναι ποικίλες (και όχι μόνον κουβανικές). Βεβαίως, το cuban κομμάτι είναι και βασικό και ισχυρό, αλλά εξ ίσου φανερά είναι και τα ηχοχρώματα από το Trinidad (calypso) ή τον Άγιο Δομίνικο (merengue). Αν σε όλα αυτά προσθέσεις το κουβανικό πανόραμα, την νεοϋορκέζικη salsa, αλλά και την κλασική ας-την-πω-έτσι jazz (του Wes Montgomery ή του Wayne Shorter) τότε αντιλαμβάνεστε με τι ακριβώς έχουμε, εδώ, να κάνουμε.

Το άλμπουμ ανοίγει με το φερώνυμο “Ritmos unidos” των Wayne Wallace και Mike Spiros, ένα θαυμάσιο latin-jazz track, με περιγραφικά πλήκτρα από τον Jamaal Baptiste, δυναμικό πνευστό τμήμα και τρεις κρουστούς σε… παραλήρημα. Το επόμενο κομμάτι είναι η τριμερής σουίτα “Ochun”. Ένας διάλογος ανάμεσα στα batá ντραμς και το πιάνο για εισαγωγή, για να ακολουθήσει το κυρίως 9λεπτο «πιάτο» (ένας συνδυασμός latin-jazz και salsa) πριν το κλείσιμο σε πιο afro-cuban καταστάσεις (iyesá). Τα “Road song” (Wes) και “Water babies” (Wayne) είναι χάρμα –αμφότερα με καθαρό cuban background– με τα δύο τελευταία tracks, το “Nariva al amanecer” και το “Pan rising” να κινούνται σε καραϊβικά exotica περιβάλλοντα και με την marimba του Kevin Bobo να πρωταγωνιστεί.

Απλώς, ένα έξοχο CD.

VARIOUS: Salsa de la Bahia Vol.2, Hoy Y Ayer [Patois, 2014]

Πέρυσι, περίπου τέτοια εποχή, είχα γράψει για το 2CD “Salsa de la Bahia/ A Collection of SF Bay Area Salsa and Latin Jazz, Vol.1” [Patois, 2013] σημειώνοντας (το γνωστό τοις πάσι) πως στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ (και όχι μόνο στην Ανατολική) ήδη από τη δεκαετία του ’50 αρχίζει να αναπτύσσεται μία πολύ σοβαρή latin και latin-jazz σκηνή. Κυρίως στην San Francisco Bay Area, που αποτέλεσε ορμητήριο για τον Cal Tjader, αλλά και για διαφόρους άλλους οργανοπαίκτες που στάθηκαν δίπλα στον διακεκριμένο βιμπραφωνίστα εκείνα τα παλαιά χρόνια (Bayardo Velarde, Armando Peraza, Mongo Santamaria, Willie Bobo κ.ά.). Να υπενθυμίσω, και εδώ, πως ένα από τα άλμπουμ-εμβλήματα της latin jazz στα fifties, το περίφημο “Mambo with Tjader” του Cal Tjader’s Modern Mambo Quintet, κυκλοφόρησε το 1954 στην Fantasy του San Francisco, και πως δίπλα στον Tjader είχαν συνταχθεί οι Edgard Rosales congas, Manuel Duran πιάνο, Carlos Duran μπάσο και Bayardo Velarde timbales. Γεννημένος εκείνη περίπου την εποχή (1952) στην ίδια πόλη, ο Wayne Wallace μεγάλωσε, έζησε και ζει με την latin μουσική, επιχειρώντας να προβάλλει όχι μόνο το σύγχρονο πρόσωπό της αλλά και την ιστορία του ήχου που αγαπάει μέσα από ποικίλες κυκλοφορίες τής Patois Records. 

Προσφάτως, ο Wallace συνεργάστηκε με την Rita Hargrave, μία φανατική salsera και «ψυχή» πίσω από το ντοκυμαντέρ The Last Mambo, επιμελούμενος το σχετικό soundtrack (ένα ντοκιμαντέρ που καθυστέρησε να ολοκληρωθεί, αφού θα είναι έτοιμο μέσα στο 2015). Έτσι, και σε παράλληλη κατεύθυνση με την ταινία, οι δίσκοι, τα CD, έρχονται να προβάλλουν το σημερινό (και λίγο παλαιότερο) latin δυναμικό της περιοχής, μέσω της σειράς “Salsa de la Bahia”, που φθάνει αισίως στον δεύτερο τόμος της. Αν στο Vol.1 προβλήθηκαν γκρουπ και καλλιτέχνες που έδρασαν στο διάστημα 2000-2010 (τα κάπως πιο νέα ονόματα δηλαδή), στο Vol.2 καταγράφονται ακόμη πιο καινούριες μπάντες (της τελευταίας τετραετίας δηλαδή), αλλά και ιστορικά σχήματα από τα χρόνια του ’80 και του ’90, που πήραν πρώτα τη σκυτάλη από τους πατέρες του είδους (Orquesta Batachanga, Los Kimbos 90’s κ.ά.). Το αποτέλεσμα δεν περιγράφεται. Και το… «δεν περιγράφεται» δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά κυριολεξία. Δεν μπορεί να υπάρξει περιγραφή δηλαδή σ’ ένα CD, που δυνητικά πρώτα το χορεύεις, διαλυόμενος στην πίστα (μιαν αληθινή ή έστω του… δωματίου σου), κι ύστερα βάζεις κάτω το κεφάλι σου, ώστε να γράψεις λίγα λόγια. Φοβερά κομμάτια, από γνωστά, λιγότερο γνωστά ή και άγνωστα ονόματα, όπως τα παρακάτω… Pacific Mambo Orchestra, Wayne Wallace Latin Jazz Quintet, Estrellas de la Bahia, Azabache, Bobi Céspedes, Los Kimbos 90’s, Pete Escovedo, Ritmo Y Candela, Rico Pabón, Batachanga, Roger Glenn, Kat Parra, La Mixta Criolla, Tanaora, Carlos Federico... που δεν μπορεί ν’αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.

Επαφή: www.patoisrecords.com