JIM PEMBROKE ένας φίλος από τα παλιά

Αν και Άγγλος (γεννημένος στο Λονδίνο το 1946) ο Jim Pembroke είναι ένας από τους «ήρωες» του φινλανδικού rock στα sixties. Ως «ήρωας» δηλαδή αναγνωρίζεται, τιμάται και βραβεύεται στη Χώρα με τις Χίλιες Λίμνες. Δεν είναι άστοχο, φυσικά, κάτι τέτοιο. Ο Pembroke ηχογραφεί στην Φινλανδία από το 1965 (με τους Boys), για να αναδειχθεί με τα χρόνια σε κορυφαία προσωπικότητα της τοπικής σκηνής παίζοντας και γράφοντας, κατά σειρά, με τους Pems, τους καταπληκτικούς Blues Section και τους παγκόσμιους progsters Wigwam – όλα τούτα μέχρι το 1980. Ηχογραφώντας προσωπικά LP ήδη από το 1972, ο Pembroke θα σχηματίσει στα τέλη των seventies την Jim Pembroke Band, με την οποία θα πορευτεί για κάποιο διάστημα, μπαίνοντας, όμως και στο πιο εμπορικό να-το-πούμε κύκλωμα. Το 1981-82 θα γράψει τα τραγούδια που θα αντιπροσωπεύσουν την Φινλανδία στους τότε διαγωνισμούς της Eurovision (το “Reggae Ok” με τον Riki Sorsa και το “Nuku pommiin” με τον Kojo αντιστοίχως), θα ξαναβάλει σε κίνηση κανα-δυο φορές τους Wigwam, ενώ από το 1995 και μετά θα ζει και στην Αμερική (στο Kansas City), υπενθυμίζοντας ανά καιρούς την παρουσία του. Εξάλλου στην πόλη Olathe του Kansas είναι κυρίως ηχογραφημένη και η τελευταία του δουλειά που έχει τίτλο “If the Rain Comes” και η οποία κυκλοφορεί τώρα σε περιποιημένο CD από την φινλανδική TUM Records.

Φυσικά, ένα άλμπουμ του Jim Pembroke δεν γίνεται να μην έχει σχέση με τη Φινλανδία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην εταιρεία που τύπωσε το “If the Rain Comes”, αλλά και στο γεγονός πως η μπάντα που τον συνοδεύει είναι φινλανδική (Pedro Hietanen όλα τα πλήκτρα, Jukka Orma όλες τις κιθάρες, Ulf Krokfors κοντραμπάσο, Mika Kallio ντραμς) με «τμήματα» των ενορχηστρώσεων, της εγγραφής και του τελικού mix να έχουν γίνει στο Tammisaari και το Ελσίνκι. Βασικά τα περισσότερα από τα ανωτέρω περιστρέφονται γύρω από τον Henrik Otto Donner (1939-26/6/2013), τον… «Miles Davis του Αρκτικού Κύκλου» όπως τον αποκαλούν οι δημοσιογράφοι στην Φινλανδία, ο οποίος έκανε την παραγωγή, ενορχηστρώνοντας τα έγχορδα και τα πνευστά τού “If the Rain Comes”. Σ’ αυτόν είναι αφιερωμένο και το CD…

Η σημερινή τραγουδοποιία του Jim Pembroke δεν αγνοεί το παρελθόν του… το επεκτείνει, όμως, και προς έτερες κατευθύνσεις. Υπάρχουν τραγούδια, όπως το εισαγωγικό “If the rain comes”, το “Gone with the song” ή το “My time again” που κουβαλούν κάτι από το αμερικανικό rock των Byrds, των Band και του Dylan, ενώ άλλα κομμάτια σχετίζονται περισσότερο με το progressive rock, έτσι όπως αυτό θα παιζόταν σήμερα, όχι ως tribute σε κάτι ή αναμάσημα, αλλά ως υπαρκτή και ζώσα κατάσταση. Το 4λεπτο “Doo-wah” π.χ., με το μανιασμένο τέμπο και το διαπεραστικό παίξιμο στο hammond, είναι από τα κομμάτια που μπορεί να κάνουν τη διαφορά, όπως και το “The birds of summer” εξάλλου, με το κιθαριστικό σόλο του Orma… να σπέρνει και να θερίζει. Πολύ ωραίο και το “A former army”, μία αντιπολεμική country-rock μπαλάντα, από ’κείνες που δεν έχουν ξεχάσει να γράφουν οι άνθρωποι που μεγάλωναν στα sixties.

Ο Pembroke, που εκτός από το να τραγουδά (όπως έκανε πάντα στα γκρουπ που συμμετείχε) παίζει πιάνο, έχοντας στην επίβλεψή του και τα φωνητικά, έχει κάνει μία πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά (γράφοντας και αποδίδοντας δικό του, πρωτότυπο υλικό), φανερώνοντας πως ακόμη και σήμερα, στα 68 του, έχει λόγο να καταθέσει. Έναν λόγο, που πιθανώς να μην κινητοποιεί τους πάντες, κινητοποιεί, όμως, όλους εκείνους που έχουν τον τρόπο να ψυλλιαστούν τι μπορεί να σημαίνει, σήμερα, ένας δίσκος του «Φινλανδού»…

Επαφή: www.tumrecords.com/a007-if-the-rain-comes