ΣΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ η ποίηση των δίσκων

Αν γινόταν λόγος για έναν μουσικό που ηχογραφεί ανελλιπώς τα τελευταία 50 χρόνια –δεν ξεχνάμε, εννοείται, πως ο Σάκης Παπαδημητρίου είναι και μουσικός–, τότε θα το γιορτάζαμε αλλιώς. Κάποιοι, δηλαδή, θα εύρισκαν την αφορμή για να γράψουν και να ξαναγράψουν, υπενθυμίζοντάς μας όλα εκείνα που… δεν θα είχαμε αναγκαστικώς ξεχάσει. Παρότι κάτι τέτοιο συμβαίνει κυρίως με τα λεγόμενα «ποπ είδωλα» δεν θα ήταν άστοχο αν λέγαμε πως και τα… λιγότερο «ποπ είδωλα» έχουν κι αυτά τα ιωβηλαία τους. Με τους συγγραφείς, όμως, δεν φαίνεται να συμβαίνει το ίδιο. Τα «χρυσά γενέθλιά» τους είναι αλήθεια πως περνάνε λιγάκι στο ντούκου. Και ίσως καλύτερα. Ο συγγραφέας, από τη φύση του, από τον τρόπο που δουλεύει, από το πώς επιχειρεί να κάνει γνωστό το έργο του αφού το ολοκληρώσει, φαίνεται πως ανθίσταται στην ευρεία έκθεση και την πολλή συνάφεια. Κι είναι έτσι, δίχως τούτο να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Πιάνοντας στα χέρια μου το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα, πιανίστα της jazz και αυτοσχεδιαστή Σάκη Παπαδημητρίου, που έχει τίτλο Η Ποίηση των Δίσκων [Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2014] συνειδητοποίησα πως από την εποχή του πρώτου-πρώτου βιβλίου του (την Εισαγωγή στην Τζαζ στις Εκδόσεις Διαγωνίου του Ντίνου Χριστιανόπουλου) έχουν περάσει 51 ολόκληρα χρόνια! Μέσα σ’ αυτόν τον μισόν αιώνα ο Παπαδημητρίου έχει εκδώσει 22 βιβλία, έχει κυκλοφορήσει 18 δίσκους (LP και CD), υπογράφοντας συγχρόνως εκατοντάδες άρθρα σε πάμπολλα περιοδικά κι εφημερίδες. Όλοι θυμόμαστε, ας πούμε, την 20χρονη στήλη του στο περιοδικό Jazz & Τζαζ, που είχε τίτλο Τζαζ & Λογοτεχνία…

Τον Παπαδημητρίου τον απασχολεί από πολύ παλαιά η σχέση ανάμεσα στον λόγο (ποιητικό, λογοτεχνικό) και τη μουσική. Αν θέλετε, για να το εξειδικεύσω περισσότερο, η σχέση ανάμεσα στον λόγο και την τέχνη της jazz, και βεβαίως του αυτοσχεδιασμού. Κάτι που φαίνεται όχι μόνον από την σχετική και πυκνότατη αρθρογραφία του, αλλά και από το ίδιο το προσωπικό μουσικό και λογοτεχνικό έργο του. Ο Παπαδημητρίου, συχνά, όταν γράφει γράφει σαν μουσικός της jazz, ενώ όταν συνθέτει συνθέτει σαν λογοτέχνης. Οι δύο ιδιότητές του μοιάζουν, πολλάκις, αδιαχώριστες, κάτι που επιβεβαιώνεται και από τα σχετικά θέματα που αρέσκεται να αναπτύσσει στον περιοδικό Τύπο (κυρίως). Έτσι, από τα περιοδικά Jazz & Τζαζ (πρωτίστως), Ένεκεν, Μπιλιέτο και Η Παρέμβαση αντλεί την πρώτη ύλη του νέου βιβλίου του, την οποίαν αφού την επανεπεξεργαστεί την παραδίδει σε μιαν ωραία έκδοση 111 σελίδων γεμάτη, εν προκειμένω, από τζαζ και ποίηση.

Στην Ποίηση των Δίσκων διαβάζουμε κείμενα για τις διακριτικές ή… καθόλου διακριτικές σχέσεις μουσικών/αυτοσχεδιαστών και ποιητών, έτσι όπως εκείνες αποκρυσταλλώθηκαν στα αυλάκια και τα ένθετα των άλμπουμ στο πέρασμα του χρόνου. Μερικές τέτοιες σχέσεις αφορούν στους Simon Nabatov - Joseph Brodsky, Leonard Feather/ Charles Mingus - Langston Hughes, Steve Lacy - Georges Braque/ Blaga Dimitrova, Christoph Gallio - Robert Filliou, Phil Minton/ Veryan Weston - Χο Τσι Μινχ, Steve Swallow/ Steve Lacy - Robert Creeley, Jacques Demierre - Guillevic, Michael Mantler - Ernst Meister κ.ά. Τα κείμενα, γραμμένα με το γνωστό λιτό και… αντιδραματικό στυλ του Σάκη Παπαδημητρίου διαβάζονται τάχιστα και με μεγάλη άνεση σε μια διαδρομή με λεωφορείο π.χ. (όχι με μετρό…) στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, ενώ, την ίδιαν ώρα, αναγνώστες από άλλες πόλεις μπορούν να τα διαβάσουν, και αυτοί, στα πάρκα ή τις πλατείες… (Προτιμάται και προτείνεται, με άλλα λόγια, το διάβασμα τού συγκεκριμένου βιβλίου σε δημόσιους χώρους από την ανάγνωση οίκαδε).

Επαφή: saixpirikon@hotmail.com