LOSEN RECORDS νέες κυκλοφορίες

Μία από τις πιο παραγωγικές και ενδιαφέρουσες εταιρείες, που μας έρχονται από την Σκανδιναυία, είναι και η νορβηγική Losen Records. Ο κατάλογός της έχει βεβαίως έναν τζαζ άξονα, αν και δεν λείπουν από ’κει τόσο οι avant όσο και οι rock περιπλανήσεις.

CHRISTER FREDRIKSEN: Vit [Losen LOS 170-2, 2017]

Ο Christen Fredriksen είναι ένας νορβηγός κιθαρίστας από το Kristiansand, μια πόλη στα νότια της χώρας, με το “Vit” να αποτελεί το τρίτο προσωπικό CD του. Ο Fredriksen κάνει κάτι όχι σύνηθες – δεν λέμε πρωτότυπο, λέμε… όχι σύνηθες. Παίζει μόνος του ηλεκτρική κιθάρα (χειριζόμενος πεντάλια φυσικά) σε χρόνο πρώτο και ηχογραφεί άνευ overdubs, παρεμβάλλοντας σ’ ένα track samples από κρουστά και σε δύο άλλα keyboards (από τον Kenneth Silden). Αυτά. Και έως εκεί. Κι εννοούμε προφανώς πως στο μεγαλύτερο χρόνο τού “Vit” είναι η κιθάρα εκείνη που έχει το πάνω χέρι.

Το άλμπουμ ανοίγει εντυπωσιακά θα έλεγα με το “Preludium”, που σε μπάζει σ’ ένα κάπως early seventies Floyd-ικό κλίμα, για να συνεχίσει περνώντας από διαφορετικά αισθητικά περιβάλλοντα – που άλλοτε μπορεί να αγγίζουν το space και το progressive, άλλοτε το ambient ή το κιθαριστικό new-age, άλλοτε την ποπ, άλλοτε τον μεταλλικό θόρυβο, άλλοτε την ευγενή americana κ.ο.κ. Στο site της Losen διάβασα κάτι περί “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” και “In Rock”… και, όσο να ’ναι, μπορεί να παίζουν κι αυτά.

Υπάρχει μια βεβαιότητα στο “Vit” πως ό,τι γίνεται γίνεται επ’ αγαθώ της μουσικής, και αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει.

SCHEEN JAZZORKESTER & AUDUN KLEIVE: PoliturPassiarer [Losen LOS 169-2, 2017]

Μια μεσαία μπάντα έχουμε εδώ, την Scheen Jazzorkester, που αποτελείται από 13 μέλη και ερμηνεύει συνθέσεις του ντράμερ της, του Audun Kleive, με τις ενορχηστρώσεις να είναι επιμελημένες από τον Kleive και τον τρομπονίστα Magne Rutle. Η ηχογράφηση έγινε σε δύο sessions (Μάρτης ’14-Γενάρης ’15) στη Νορβηγία, το mastering συνέβη στην Αμέρικα (Φλόριντα), ενώ η κυκλοφορία, που είναι φετινή, ανήκει φυσικά στη Losen Records. Τι άλλο; Όλα εδώ, στο “PoliturPassiarer”, συμποσούνται στην έννοια «ρυθμός». Οι συνθέσεις δηλαδή του Kleive υπερβάλλουν με τη σωστή έννοια επί του ρυθμικού στοιχείου, με όλα τα υπόλοιπα όργανα, κοντολογίς την ορχήστρα, να «παρασύρεται» σ’ ένα συγκεκριμένο κρεσέντο. Παρά ταύτα τα tracks δεν χάνουν τον πλουραλισμό τους. Ναι μεν είναι… περιπαιχτικά, αλλά από την άλλη έχουν και άψογη αρμονική δομή (με πολύ συγκροτημένους αυτοσχεδιασμούς), πράγμα που σημαίνει πως το τελικό αποτέλεσμα δεν «κλωτσάει» τον ακροατή. Να πούμε, τέλος, πως τα βασικά κομμάτια του CD είναι 12 (χωρισμένα κι αυτά σε υπομέρη), ενώ υπάρχουν και τέσσερις σόλο-ντραμς γέφυρες (μικρότερες του ενός λεπτού), που ρίχνουν κάτι σαν… την πιστολιά του αφέτη.

ANDREA REA TRIO: Impasse [Losen LOS 166-2, 2016]

Andrea Rea Trio, ήτοι: Andrea Rea πιάνο, Daniele Sorrentino κοντραμπάσο και Marcello De Leonardo ντραμς. Ο Rea είναι ο μικρότερος (γεννημένος το ’83 στη Νάπολι), ο Sorrentino ο μεσαίος (Ναπολιτάνος κι αυτός, γεννημένος το ’80) και ο De Leonardo ο… γεροντότερος (από την Πεσκάρα αυτός γεννημένος το ’69). Ιταλοί λοιπόν, με αύρα και-κάτι-παραπάνω, ιταλική, μεσογειακή και τα ανάλογα. Το αποτέλεσμα; Ρομαντική τζαζ, φωτεινή και ηλιόλουστη, στηριγμένη στη μελωδία και στον γύρω-γύρω μελωδικό διάκοσμο, με τα τρία όργανα να έχουν ευκαιρίες και για μικρά σόλο δοσίματα – αν και το ομαδικό παίξιμο είναι εκείνο που, εδώ, κυριαρχεί.

Δύσκολο να βρεις κάτι που να μην λειτουργεί όπως και όσο πρέπει σ’ αυτό το άλμπουμ, που έχει τον τρόπο να σε κερδίζει με την ομορφιά και την απλότητά του.

Να πούμε, ακόμη, πως τα πέντε πρώτα κομμάτι του “Impasse” είναι πρωτότυπα, με τις δύο διασκευές, στο “Rio de Majo” του Ivan Lins και στο “Speak no evil” του Wayne Shorter, να ολοκληρώνουν με άριστο τρόπο τούτο το θαυμάσιο CD.

GINE GAUSTAD ANDERSSEN: Heim [Losen LOS 165-2, 2016]

Η Gine Gaustad Anderssen είναι τραγουδοποιός, από τη Νορβηγία βεβαίως. Γεννημένη το 1980, η Anderssen αποτελεί μέρος της εκεί νεότερης σκηνής – εκείνης τέλος πάντων που επιχειρεί να εκφραστεί με όχημα πάντα την jazz (η jazz είναι κάτι σαν εθνική μουσική στη χώρα) και σε συνδυασμό, συχνά, με μπαλαντικά ή και φολκλορικά στοιχεία. Το όλον άκουσμα είναι ευγενές και ήσυχο, δίνοντας την εντύπωση πως η Anderssen είναι μια κάπως… ηλικιωμένη τραγουδοποιός, που ψάχνει να βρει στα lo-fi vibes την ηρεμία, που είχε απολέσει, ενδεχομένως, στα νιάτα της. Έτσι, και παρά το κάπως… γεροντίστικο κλίμα, εκείνο που μένει από το “Heim” είναι οι μελωδίες τής Anderssen, ο τρόπος της να τοποθετεί τη φωνή της, απαλά, πάνω στα οργανικά πλαίσια, σχεδόν μιλώντας ή εν πάση περιπτώσει τραγουδώντας σαν να μιλάει. Σ’ αυτό το κλίμα συμβάλλει οπωσδήποτε το σχήμα που έχει στη δούλεψή της και που αποτελείται από άριστους επαγγελματίες. Πρώτος όλων ο σαξοφωνίστας Thomas Gustaffson με καριέρα που ξεπερνά την 40ετία, ο τρομπετίστας Arve Henriksen (με εγγραφές σε ECM, Rune Grammofon κ.λπ.) και φυσικά, ένας-ένας, όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί, που συνοδεύουν σε κιθάρες, μπάσο, ντραμς. Να πούμε, τέλος, πως από τις οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ οι έξι ανήκουν στην Anderssen, και από τις διασκευές η μία στον Astor Piazzolla (“Chicelin de Bachin”).

DAG ARNESEN TRIO: Pentagon Tapes [Losen LOS 160-2, 2017]

Τo τρίο του πιανίστα Dag Arnesen αποτελείται από τον ίδιο (φυσικά) και ακόμη τους Ole Marius Sandberg μπάσο και Ivar Thormodsæter ντραμς. Και οι τρεις μουσικοί είναι αναγνωρισμένοι διεθνώς, με πολλές και ποικίλες συνεργασίες και με τον Arnesen να έχει εμφανιστεί με κόσμο και κοσμάκη τα τελευταία 40 χρόνια (Carla Bley, Joe Henderson, Elvin Jones κ.ά., όπως διαβάζω στο σάιτ της Losen). Το αποτέλεσμα φαίνεται. Και στις συνθέσεις του τρίο, που είναι απλωμένες στο χρόνο εμφανίζοντας αυτά τα τόσο ευφρόσυνα nordic vibes, αλλά και στις δυο-τρεις versions (“What is this thing called love” του Cole Porter, “Love me tender”…), οι οποίες αποδεικνύουν πως το καλό γούστο και η παικτική φαντασία δεν λείπουν από τους τρεις Σκανδιναυούς. Πολύ ωραίο, ήπιου χαρακτήρα άλμπουμ, που κάνει καλή παρέα.

Να σημειώσουμε, τέλος, πως το “Pentagon” του τίτλου (για να μην υπάρξει ενδεχόμενη παρεξήγηση) έχει να κάνει με μια πεντάγωνη αίθουσα στο κέντρο πολιτισμού Reksten Collections, στο Bergen της Νορβηγίας.

KNUT RIISNÆS QUARTET: 2nd Thoughts [Losen LOS 146-2, 2016]

Σαξόφωνο, πιάνο, μπάσο και ντραμς είναι το setting τού “2nd Thoughts” τού κουαρτέτου τού τενορίστα Knut Risnæs – ένα σχήμα που σουινγκάρει σαν αμερικανικό και όχι σαν νορβηγικό. Αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω. Πως η jazz του σχήματος έχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που σχετίζονται με τον… αμερικανικό παράγοντα και όχι με τον ευρωπαϊκό. Το blues, το swing και η τζαζ-μπαλάντα βρίσκονται στο καθημερινό μενού των Knut Risnæs Quartet, οι οποίοι ανταποκρίνονται πλήρως και εντελώς στο ρόλο τους. Να ερμηνεύσουν, δηλαδή, τη μουσική που αγαπούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απλές, μεστές δικές τους συνθέσεις, όπως και σεμνοί αυτοσχεδιασμοί πάνω στα θέματα, προβάλλονται λοιπόν εδώ, και ακόμη κάποια στάνταρντ των Mulgrew Miller, Richard Rogers και Carl Sigman, που εντάσσονται ανεπαίσθητα στο πρόγραμμα.

Άλμπουμ, όπως λέμε, για κλασικούς jazzheads.

Επαφή: www.losenrecords.no