Χθες αναγκάστηκα ν’ ακούσω ξανά τους θρυλικούς «Μετανάστες» [ΕΜΙ/ Columbia] του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους
Γιώργου Σκούρτη, επειδή στην «αρχική σελίδα» μου στο facebook είδα κάποιον πολύξερο να υποτιμά την
πρώτη εκτέλεση τού Λάκη Χαλκιά, ποστάροντας εκείνη τη «δεύτερη» και πολύ
μεταγενέστερη τού Μητροπάνου και μαζεύοντας λάικ με τη σέσουλα. Τα πήρα. Ήθελα
να του απαντήσω, αλλά ο τύπος δε δεχόταν σχόλια από «μη φίλους», επειδή,
προφανώς, θέλει μόνο να τον χαϊδεύουν.
Τι εστί,
λοιπόν, Λάκης Χαλκιάς; Ας τα πάρουμε τα πράγματα κάπως από την αρχή – από τους
«Μετανάστες» εννοώ.
Το ιστορικό
αυτό άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα στούντιο της Columbia στο διάστημα Μάιος-Ιούνιος 1974 (πριν
την πτώση της χούντας δηλαδή) με ερμηνευτές τη Βίκυ Μοσχολιού και το Λάκη Χαλκιά και οργανοπαίκτες
τους Κώστα Παπαδόπουλο μπουζούκι, Αριστείδη Μόσχο σαντούρι, Μάριο
Κώστογλου κιθάρα, Χάρη Καλέα πιάνο, Νίκο Κεχαγιά μπάσο και Σπύρο Λιβιεράτο
κρουστά.
Οι «Μετανάστες» ακούστηκαν πολύ τους πρώτους μήνες (και τα
πρώτα χρόνια) της Μεταπολίτευσης, βγάζοντας τραγουδάρες, αφού δύο τουλάχιστον
απ’ αυτά τα κομμάτια συγκαταλέγονται μεταξύ των ωραιότερων ελληνικών πέραν από
εποχές και είδη. Το συγκλονιστικό (για πόσα τραγούδια μπορείς να πεις αυτή τη
λέξη και να έχει 100% νόημα;) «Μιλώ για τα παιδιά μου» με τη Βίκυ Μοσχολιού και
το απίστευτο ζεϊμπέκικο «Η φάμπρικα» με τον Λάκη Χαλκιά.
Η συνέχεια εδώ…
Μπράβο ρε Φώντα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Καρ.
ωραίο αρθρο ,όπως πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δημαράς δεν ξέρω αν ήταν συγκινημένος , στο 2ο βίντεο αλλά σίγουρα δεν ήξερε τους στίχους.
Επίσης ο Ψαριανός, μέσα σ' όλα μέχρι να αποδομηθεί εντελώς (από μόνος του).s.p
Ήταν συγκινημένος ο Δημαράς, για πολύ συγκεκριμένο λόγο (σε πολύ συγκεκριμένο σημείο του τραγουδιού).
Διαγραφή