ο NOAH PREMINGER σ’ ένα… μετα-Τραμπικό άλμπουμ

Τα τελευταία άλμπουμ του τενόρο σαξοφωνίστα Noah Preminger ήταν «θάνατος». Λέω για το “Pivot: Live at the 55 Bar” [Private, 2015] και για το “Dark was the Night, Cold was the Ground” [Private, 2016], αμφότερα παρουσιασμένα εδώ στο δισκορυχείον. Ο Preminger έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από τις μέρες του ξεκινήματός του και αυτό δείχνει, γενικώς, έναν μουσικό, που «αγωνιά» για κάθε επόμενη δουλειά του, που το ψάχνει δηλαδή επιχειρώντας να δημιουργήσει όλα εκείνα τα αισθητικά αναχώματα επί των οποίων θα πατήσει κάθε νέο δισκάκι του. Έτσι λοιπόν και στο πιο πρόσφατο CD του, που έχει τίτλο “Meditations on Freedom” [Dry Bridge Records, 2016/17], o Preminger με την παρέα του (τον τρομπετίστα Jason Palmer, τον μπασίστα Kim Cass και τον ντράμερ Ian Froman) ψάχνουν να βρουν, και το βρίσκουν, το βάθρο πάνω στο οποίο θα πατήσουν. Και αυτό δεν είναι άλλο από την κοινωνικοπολιτική κατάσταση, έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται (ή θα διαμορφωθεί) μετά την εκλογή Τραμπ στην Αμερική. Μάλιστα το άλμπουμ του Preminger κυκλοφόρησε την 20η Γενάρη τρέχοντος, την ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του νέου προέδρου και είναι καταφανώς επηρεασμένο από το ρεπουμπλικανικό προεκλογικό κλίμα όλων των προηγούμενων μηνών.

Ο Preminger (όπως και εκατομμύρια άλλοι στην Αμερική – υπάρχουν βεβαίως και τα αντίθετα εκατομμύρια…) έχει τη γνώμη πως η εκλογή Τραμπ θα επηρεάσει αρνητικά την καθημερινότητα των πολιτών. Σκέπτεται μάλιστα, ή μάλλον πιθανολογεί, πως μπορεί να επαναληφθεί ένας είδος… sixties αγωνιστικότητας, όταν οι μειονότητες (φυλετικές και άλλες) αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους, με τη μουσική (και την jazz) να παίζει το δικό της ρόλο στις γενικότερες εξελίξεις. Αν είναι να συμβεί κάτι τέτοιο για το καλό της μουσικής, τότε δεν ξέρω αν πρέπει να πω… μακάρι να συμβεί. Τέλος πάντων… Η μουσική, και βεβαίως η μουσική του Preminger, μπορεί να παίρνει αφορμή από χίλια-δυο τινά, έχει όμως και τη δύναμη, το χάρισμα, πείτε το όπως θέλετε, να περνά πάνω απ’ όλα αυτά, ακολουθώντας το δικό της ξεχωριστό δρόμο. Και εδώ, στην περίπτωση του “Meditations on Freedom”, ο… δρόμος αυτός είναι μια… ακουστική/ αισθητική λεωφόρος.

Το σετ του Preminger χωρίζεται σε δύο μέρη. Στις versions, που δίνουν, αν θέλετε, και το πιο «αγωνιστικό» πνεύμα στο άλμπουμ [διασκευάζονται τα “Only a pawn in their game” του Bob Dylan, “Just the way it is” του Bruce Hornsby, “A change is gonna come” του Sam Cooke και “Give me love (Give me peace on earth)” του George Harrison] και βεβαίως στα originals, που είναι πέντε στον αριθμό και που μεταφέρουν (από τους τίτλους τους) έναν παρόμοιο «αέρα» (“We have a dream”, “Women’s march” κ.λπ.).

Το όλον κλίμα, είτε αφορά στις διασκευές είτε στα πρωτότυπα εμφανίζει στοιχεία τής λεγόμενης spiritual jazz των sixties-seventies, όταν δεν διολισθαίνει προς περισσότερο εμφανείς blues/hard bop φόρμες. Γενικώς, μιλάμε για μιαν ομάδα αρίστων οργανοπαικτών, που παίζουν αρκετό καιρό (χρόνια) μαζί, δένοντας και φτιάχνοντας τον «προσωπικό» ήχο τους, που παραμένει, πάντα, δυναμικός και φυσικά απολαυστικός. Το “Meditations on Freedom” είναι απ’ αυτά τα άλμπουμ, εννοώ, που ξέρουν να φτιάχνουν σ’ αυτόν τον απόλυτο βαθμό μόνον οι Αμερικάνοι – κάτι που σχετίζεται, φυσικά, όχι μόνον με τις σπουδές τους (στα καλά μουσικά σχολεία που έχουν φοιτήσει), αλλά και με το ευρύτερο βίωμα.

Προχωράμε…

Επαφή: www.noahpreminger.com