ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΛΛΗΣ / ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΜΠΕΚΟΣ τα άλμπουμ δύο νέων τραγουδοποιών

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΜΠΕΚΟΣ: O Tempora! O Mores! [Universal/ Αυλός, 2016]

Ομολογώ πως δεν γνώριζα τον Ευριπίδη Μπέκο, αν και ο 26χρονος συνθέτης/ μουσικός έχει λήμμα στην wiki. Μου κάνει εντύπωση, δε, πως βιογραφικά στοιχεία του καταγράφονται όχι σε κάποιο δελτίο Τύπου, αλλά στη δεύτερη σελίδα του booklet τού CD του (από ’κει μαθαίνουμε πως έχει γράψει μουσικές για δίσκους του Ζερβουδάκη κ.ά., σάουντρακ, έχει ολοκληρώσει συνθέσεις δωματίου και άλλα διάφορα). Τέλος πάντων εδώ έχουμε ένα προσωπικό άλμπουμ του με 11 tracks (τραγούδια εννοώ), στα οποία έχει γράψει τις μουσικές (πάνω σε στίχους του Θωμά Μπέκου), έχει κάνει τις ενορχηστρώσεις, τη μίξη και τον προγραμματισμό, τραγουδώντας κιόλας. (Να σημειώσω πως στις φωνές ακούμε και τους Δημήτρη Κοντογιάννη, Γιάννη Ζουγανέλη κι άλλους τρεις ακόμη).

Τα τραγούδια του Μπέκου είναι γενικώς καλά. Έχουν ένα ενδιαφέρον θέλω να πω. Πιο πολύ οι συνθέσεις, μετά οι ενορχηστρώσεις, μετά τα λόγια και τελευταία οι φωνές. Εννοώ πως οι πέντε διαφορετικοί ερμηνευτές δεν προσφέρουν δα και τόσο πολλά, ώστε να αιτιολογείται κάπως αυτή η πανσπερμία. Anyway…

Είναι υποσχόμενος ο Μπέκος, δεν υπάρχει θέμα. Και τραγούδια όπως τα «Μαγεμένο το φιλί» και «Ο μάντης Κάλχας» δεν τ’ ακούς κάθε μέρα στην κοινή ελληνική δισκογραφία. Τον τσεκάρω, τον προτείνω, και αναμένω το επόμενο βήμα, για το οποίο ελπίζω να είναι πιο ολοκληρωμένο.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΛΛΗΣ: Ανησυχία Αταξία και Ανασφάλεια [Music Corner/ Studio Pazl, 2016]

Κάποτε ήταν ανάγκη, στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70, το ελληνικό ροκ να εμφάνιζε μια ταυτότητα, που να μπορούσε να το διακρίνει από άλλα… ανάλογα. Το κατάφερε μέσω τής χρήσης τής ελληνικής γλώσσας και μέσω του ανακατέματος… ροκ και ελληνικών ρυθμών. Χοντρικά τα λέμε αυτά. Τότε, εκείνη η μείξη, έγινε (όποτε έγινε) προσεκτικά, χωρίς ακρότητες, σχεδόν φυσικά, και χωρίς υπερβολικά φορτώματα. Και έπιασε. Και έδωσε στίγμα. Και προσέφερε ό,τι ωραιότερο ροκ καταγράφηκε ποτέ στη χώρα μας με ελληνικό στίχο. Το λέω αυτό, γιατί δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς έχει στο νου του ο νέος τραγουδοποιός Βασίλης Ράλλης, ο οποίος στο άλμπουμ του «Ανησυχία Αταξία και Ανασφάλεια» ανακατεύει σ’ ένα άλμπουμ… «Βαλκάνια, ρεμπέτικα, reggae, ψυχεδελικά στοιχεία, funk, afro, παραδοσιακά…» όπως είπε και στον Νταλούκα (2/6/2016). Θέλω να πω πως ο Ράλλης (ενώ έχει καλά στοιχεία ως τραγουδοποιός) προδίδεται από την αγωνία του να εκφράσει αυτή τη διαχρονική «ανάγκη». Και προδίδεται, γιατί δεν έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι μουσική φόρμα θέλει να δώσει στα τραγούδια του. Άλλο «έτσι», άλλο «αλλιώς», άλλο «αλλιώτικο» και στο τέλος ένα συνονθύλευμα ήχων (ακολουθούν τα λόγια), που οδηγούν το άλμπουμ σε μια πλάνη – θα την έλεγα αυτοκαταστροφική.

Ξαναλέει (στον Νταλούκα) εν σχέσει με τους έλληνες μουσικούς που θαυμάζει ο Ράλλης… «Παύλος Σιδηρόπουλος, Νικόλας Άσιμος, Τζίμης Πανούσης, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιάννης Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Απέργης και από τους νεότερους Δημήτρης Καρράς, Λεωνίδας Μπαλάφας».

Ο Ράλλης, κανονικά, θα έπρεπε να… εμπεριέχει τις επιρροές του, χωρίς εκείνες να τον καταβάλλουν. Συμβαίνει το αντίθετο. Οι επιρροές του βγαίνουν πάνω από ’κείνον και τον καταβροχθίζουν. Είναι κρίμα. Υπάρχουν δυνατότητες, αλλά θα πρέπει να τις γράψει στα… τέτοια του (τις επιρροές του), αν θέλει να επιβιώσει στο χώρο.